«Εκ μέρους της ορχήστρας. Ολη μέρα μια διαδήλωση. Το πρωί στο Σύνταγμα και τώρα εδώ, στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ.

Ολοι εμείς οι μουσικοί δεν θα μπορούσαμε να λείψουμε από αυτήν τη μεγάλη βραδιά αλληλεγγύης και διεκδίκησης...».

Με αυτά τα λόγια υποδέχτηκε το κοινό που έχει γεμίσει την Κεντρική Σκηνή ο μαέστρος και ενορχηστρωτής του αφιερώματος, Γιάννης Παπαζαχαριάκης.

Η έναρξη των συναυλιών της Κεντρικής Σκηνής δόθηκε με το αφιέρωμα στο αντιδικτατορικό τραγούδι, με την ΚΝΕ να τιμά και με αυτόν τον τρόπο τα 50 χρόνια από τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, καθώς και τους δημιουργούς που με το έργο τους και τη ζωή τους έκαναν πράξη τα λόγια του Μίκη Θεοδωράκη: «Ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να είναι μόνο με το έργο του κοντά στον λαό, αλλά ακόμα και με την ίδια τη ζωή του. Να βρίσκεται πάντα στο πλευρό του λαού. Και όταν ο λαός χαίρεται, και όταν ο λαός πονάει. Εκεί που παλεύει, που ματώνει, που φυλακίζεται, εκεί που νικάει. Να μην ξεχωρίζει τη ζωή του από τη ζωή του εργαζόμενου, τη ζωή του πρωτοπόρου λαϊκού αγωνιστή. Αυτή η στάση δυναμώνει τον λαό, δυναμώνει όμως ακόμα πιο πολύ τον ίδιο τον καλλιτέχνη και ανανεώνει την Τέχνη».

Και ο λόγος δόθηκε στο τραγούδι. Το τραγούδι που «άνθισε» στα μαύρα χρόνια της δικτατορίας και έδωσε δύναμη, κουράγιο, διέξοδο σε όσους στέναζαν και πάλευαν, το τραγούδι που συντρόφευσε και συντροφεύει τους αγώνες που έδωσαν και δίνουν ο λαός μας και η νεολαία.

Ο σπουδαίος Κρητικός μουσικός Βασίλης Σκουλάς ανέβηκε πρώτος στη σκηνή, ερμηνεύοντας τραγούδια που «ξυπνούν τις αναμνήσεις των παλαιότερων και μαθαίνουν τους νέους». Ηδη από τα πρώτα τραγούδια ο κόσμος που είχε γεμίσει την Κεντρική Σκηνή έσμιξε με τη φωνή του, που συγκίνησε ερμηνεύοντας το «Πότε θα κάμει ξαστεριά», το τραγούδι - λάβαρο που εμψύχωνε τους «ελεύθερους πολιορκημένους» φοιτητές ανάμεσα στα συνθήματα για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» εκείνες τις μέρες του Νοέμβρη.

Και το «χθες» ενώθηκε με το «σήμερα» όταν τη θέση τους πήραν στη σκηνή δύο νέες, ταλαντούχες φωνές, η Μυρτώ Βασιλείου και ο Γιάννης Διονυσίου.«Ευχαριστώ την ΚΝΕ για την πρόσκλησή της στο Φεστιβάλ και ειδικά στο συγκεκριμένο, που είναι αφιερωμένο σε συνανθρώπους μας που υποφέρουν», σημείωσε η Μ. Βασιλείου, βεβαιώνοντας ότι «τίποτα δεν πάει χαμένο». Με τη σειρά του ο Γ. Διονυσίου ευχήθηκε καλή συνέχεια και δύναμη στους αγώνες, ερμηνεύοντας ορισμένα από τα πλέον εμβληματικά τραγούδια του Μ. Θεοδωράκη, όπως το «Είμαστε δυο», που το έγραψε στη διάρκεια της δικτατορίας, κάτω από τη μύτη των χωροφυλάκων, και στάλθηκε με πολλές προφυλάξεις «έξω» για να ακουστεί.

Καταχειροκροτούμενος ανέβηκε στη σκηνή ο Γιώργος Νταλάρας, ερμηνεύοντας δύο αλληγορικά τραγούδια του Μ. Λοΐζου από εκείνα τα δύσκολα χρόνια, «Αχ χελιδόνι μου» και «Λιόντας». Δήλωσε πολύ συγκινημένος που δίνει στο συγκεκριμένο αφιέρωμα, θυμίζοντας ότι και εκείνος ξεκίνησε στα χρόνια της δικτατορίας. Και ο Λοΐζος έδωσε τη θέση του στον Κουγιουμτζή και στη συνέχεια στον Θεοδωράκη, «τον Μίκη, τον δάσκαλο όλων μας, που μας άνοιξε τον δρόμο για να δούμε τη ζωή διαφορετικά». «Σώπα όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες... Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας», μας θύμιζε, τραγουδώντας δυνατά μαζί με τους χιλιάδες που είχαν κατακλύσει την Κεντρική Σκηνή.

Τελευταία ανέβηκε στη σκηνή η Μαρία Φαραντούρη, η φωνή που έχει συνδεθεί όσο καμία άλλη με εκείνα τα χρόνια και με τα τραγούδια του αγώνα. Το θερμό χειροκρότημα ήταν και ένα ελάχιστο «ευχαριστώ» για την πολύτιμη προσφορά της. Οπως ανέφερε, άλλη μια χρονιά στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ που βρίσκεται στην πρωτοπορία των αγώνων της νεολαίας, του αύριο, ενώ σημείωσε ότι και η ίδια και όλοι οι άλλοι καλλιτέχνες συνάδελφοί της είναι συγκινημένοι που η ΚΝΕ δίνει χώρο στον Πολιτισμό, στην ποίηση, στο ποιοτικό τραγούδι. Με την εμβληματική φωνή της ταξίδεψε τον κόσμο στα τραγούδια του Μ. Θεοδωράκη, αλλά και του Ζ. Λιβανελί, θυμίζοντάς μας... «βάλτε όλοι σκοπό να αλλάξει ο καιρός». Μαζί της στη σκηνή ανέβηκε και η νεαρή Ελενα Καρτελιά, εντυπωσιάζοντας με τη φωνή της.

Ενα αφιέρωμα που σκόρπισε ανάταση, πλούτισε τον νου και την καρδιά, με τραγούδια που χτυπούν ακόμα δυνατά στις καρδιές, στις διαδηλώσεις, στους αγώνες μας. Τώρα είναι δικός μας αυτός ο δρόμος...