Οι εφοπλιστές είχαν χτες την τιμητική τους από το βήμα της Βουλής. Διά στόματος του υπουργού τους κ. Ανωμερίτη και τι δεν είπαν σχετικά με τη βάρβαρη επίθεση των δυνάμεων καταστολής στους ναυτεργάτες και εργαζόμενους στις 29 του Μάη στο λιμάνι του Πειραιά. Λόγια που δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για παρερμηνείες. Η γνωστή τακτική που και ο πρωθυπουργός χρησιμοποίησε για να παρουσιάσει τους θύτες για θύματα, με τη γνωστή υπόθεση του ασφαλίτη στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ που «πιάστηκε στα πράσα», επαναλήφθηκε και πάλι. Ο υπουργός των εφοπλιστών απαντώντας σε Ερώτηση του βουλευτή του ΚΚΕ για τη στάση του Λιμενικού, των βατραχανθρώπων και άλλων ειδικών δυνάμεων που ματοκύλισαν το λιμάνι, ξεπέρασε κάθε όριο προκλητικότητας.

Αφού επανέλαβε τα περί «επίθεσης στους λιμενικούς ατόμων με κατσαβίδια και λοστούς που δεν είναι δυνατόν να μπαίνουν σε λιμενική ζώνη», προχώρησε ακόμα περισσότερο σε επίθεση στο ΚΚΕ, εγκαλώντας το ότι οργάνωσε τα επεισόδια και «δεν μπορεί να παραβιάζει τους κανόνες της δημοκρατίας» και να «χωρίζει τους εργαζόμενους». Από την επίθεση φυσικά δεν εξαιρέθηκε και ο «Ρ» που στηρίζει τους εργατικούς αγώνες. Ακόμα, επιχείρησε να ποινικοποιήσει την πλατιά έκφραση αλληλεγγύης στους ναυτεργάτες από άλλους εργαζόμενους και νεολαίους και βέβαια υπερθεμάτισε υπέρ των συμβιβασμένων εγκάθετων των εφοπλιστών στην Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία.

Αυτή η νέα επίθεση στο ΚΚΕ και τους αγωνιστές του ταξικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, που για την κυβέρνηση είναι πλέον ρουτίνα, δεν μπορεί να κρύψει ένα γεγονός. Οτι η κυβέρνηση ανησυχεί. Γι' αυτό κυρίως επιδιώκει να διευρύνει τα όρια ανοχής στην προκλητικότητά της. Με την γκαιμπελική τακτική, «πες πες, κάτι θα μείνει», θέλει να διαμορφώσει συνειδήσεις με χωρίς όρια υποταγή στην αντιδραστική πολιτική της και στο κεφάλαιο.

Οσο σάπιες είναι τέτοιες αντιλήψεις, τόσο σάπιο είναι και το σύστημα που υπηρετεί ο υπουργός και η κυβέρνηση. Η απάντηση του βουλευτή του ΚΚΕ, ότι η εκδούλευση στους εφοπλιστές θυμίζει το ρητό με το παντελόνι, που όταν κάποιος το κατεβάσει, μετά το γόνατο πάει μόνο του, «έρχεται γάντι» στους διάφορους Ανωμερίτηδες που το σύστημα πάντα χρειάζεται. Απ' αυτές τις επιθέσεις στο κόμμα της εργατικής τάξης, οι εργαζόμενοι μπορούν να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα σχετικά με το ότι χτυπούν τα δικά τους συμφέροντα, αλλά και το τι πονάει την κυβέρνηση και κατ' επέκταση την πλουτοκρατία. Είναι ακριβώς η έκφραση της ταξικής αλληλεγγύης των εργαζομένων ανεξάρτητα από ειδικότητα, φύλο ή υπηκοότητα. Ο συντονισμένος αγώνας ενάντια στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που ισοπεδώνουν δικαιώματα και ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η αντιιμπεριαλιστική πάλη. Με αυτές τις σημαίες οι εργαζόμενοι θα κατεβαίνουν στους δρόμους, στα λιμάνια και τις πλατείες. Θα διαδηλώσουν και πάλι στις 18 του Ιούνη στην πανελλαδική πανεργατική απεργία και θα παλεύουν μέχρι να απαλλάξουν τους εαυτούς τους από το εκμεταλλευτικό σύστημα.