Πρωτοβουλίες ανακοίνωσε αυτές τις μέρες η κυβέρνηση, που αφορούν δήθεν στην πρόληψη του προβλήματος των ναρκωτικών στο στρατό και στην «εύρυθμη λειτουργία», μέσω κανονισμού, στα σχολεία. Βέβαια, σε μια κοινωνία που εκθειάζει την εκπόρνευση, που δημιουργεί πρότυπα «Μπιγκ Μπράδερ» και «Μπαρ», που σπρώχνει ποικιλόμορφα στη χρήση ναρκωτικών ουσιών, που στηρίζεται στη λογική τού «ο θάνατός σου η ζωή μου» και ανάγει τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε νέους ανθρώπους σε κυρίαρχο, είναι τουλάχιστον υποκρισία να λέει η κυβέρνηση ότι από ευαισθησία εφαρμόζει τον υποχρεωτικό προληπτικό τοξικολογικό έλεγχο στους μόνιμους στρατιωτικούς και στρατεύσιμους και το καθηκοντολόγιο στα σχολεία.

Με το πρόσχημα του υπαρκτού προβλήματος της αύξησης της τοξικομανίας και στο στρατό επιχειρείται -- μέσω του ελέγχου, που σήμερα μπορεί να είναι για ναρκωτικά, αύριο για οτιδήποτε άλλο -- να επιτευχθεί η πλήρης υποταγή και συμμόρφωση στην κυρίαρχη φιλοσοφία για τις Ενοπλες Δυνάμεις, ως μηχανισμού στην υπηρεσία του κεφαλαίου, των ιμπεριαλιστών του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ταυτόχρονα, μια τέτοια αντιμετώπιση μπορεί να ανοίξει δρόμο για την εφαρμογή και από ιδιώτες ανάλογων μεθόδων, με προοπτική την αξιοποίησή τους για κάθε μορφή υποταγής, χειραγώγησης, και όχι μόνον. Αλλωστε, τέτοιες πρακτικές είναι διαδεδομένες σε αναπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη, ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, όπου, π.χ., όχι τυχαία, προσωπικά δεδομένα και ιατρικά απόρρητα στρατευμένων ή άλλων υπαλλήλων φτάνουν στις τράπεζες δεδομένων ασφαλιστικών εταιριών και αξιοποιούνται ανάλογα και επιλεκτικά για την ασφάλιση ή μη των εργαζομένων.

Αντίστοιχα, το πρόσχημα του «νοικοκυρέματος» στα σχολεία επικαλείται υποκριτικά το υπουργείο Παιδείας για να καθιερώσει σχολικό κανονισμό. Το εγχείρημα μπορεί να «πατάει» σε κάποια αμφιλεγόμενα ή και ακραία φαινόμενα που συμβαίνουν στη σχολική ζωή, και που τα δημιουργεί η ίδια η κοινωνική πραγματικότητα και πολιτική υποβάθμισης του σχολείου. Αλλά επειδή δεν έρχεται σε «κενό αέρα», μπορεί να αξιοποιείται ως μέσο καταστολής της οργανωμένης δράσης και ως μια μορφή χειραγώγησης. Οι «βασικές αρχές λειτουργίας των σχολείων», όπως τις παρουσιάζει το υπουργείο Παιδείας, μπορούν να οδηγήσουν στον ανοιχτό αυταρχισμό στα χέρια ανθρώπων και μηχανισμών που βέβαια δεν ενδιαφέρονται για την «ευπρέπεια και την τάξη» αλλά, κυρίως, για την εφαρμογή της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Αλλωστε, η πρακτική των διευθυντών που έφεραν τους εισαγγελείς και τα ΜΑΤ στα σχολεία την περίοδο των μαθητικών καταλήψεων ενάντια στην αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση είναι μια απόδειξη για τον τρόπο που μπορούν να χρησιμοποιηθούν τα μέτρα. Δεν είναι, δε, τυχαίο ότι τα μέτρα για τα σχολεία πάνε χέρι χέρι με την ενίσχυση της χειραγώγησης των εκπαιδευτικών μέσω της διαδικασίας της αξιολόγησης, που ουσιαστικά επιχειρεί να επιβάλει στους λειτουργούς της εκπαίδευσης την προσαρμογή τους στις κυβερνητικές επιδιώξεις στα σχολεία, να τιμωρήσει όσους δεν υποτάσσονται στις υποδείξεις.

Η λογική που προσπαθεί να περάσει η κυβέρνηση και επιζητεί τη συναίνεση της κοινωνίας, με δήθεν μέτρα προστασίας και ευαισθησίας, δεν πρέπει να αποπροσανατολίσει τα λαϊκά στρώματα. Αυτό που πρέπει να αλλάξει για να σταματήσει η τοξικομανία και να δημιουργηθούν άλλες συνθήκες στα σχολεία, είναι η εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική, το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα.