Πολύ κουβέντα γίνεται τις μέρες αυτές, για τη μεγάλη ποδοσφαιρική φιέστα στις χώρες της Απω Ανατολής, αυτό το αντάμωμα των λαών στα γήπεδα - αριστουργήματα της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας. Δίπλα, όμως, στην παγκόσμια διαφημιστική εκστρατεία της πολυεθνικής ΦΙΦΑ (FIFA), όπου -σημειωτέον- κυριαρχούν τα παιδιά, υπάρχουν και τα παιδιά ενός κατώτερου θεού. Υπάρχουν τα παιδιά του Τρίτου Κόσμου, όπου σε ηλικία των έξι έως δώδεκα ετών ζουν στο πετσί τους, τη διευρυνόμενη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης του κεφαλαίου. Χιλιάδες παιδιά, δουλεύουν 10 έως 15 ώρες την ημέρα στο Πακιστάν της φεουδαρχίας, των πυρηνικών όπλων και της αστάθειας του πολέμου, για να «ράψουν» τις μπάλες της ΦΙΦΑ. Για μια χούφτα ρουπίες (λιγότερο από ένα δολάριο ημερησίως), αν υπολογίσουμε πως για κάθε μπάλα εισπράττουν το ποσό των 23 λεπτών, όταν η κάθε μπάλα πωλείται προς 86 ευρώ! Καθεστώς καπιταλιστικής γαλέρας κι ακόμη χειρότερα! Αρκετά παιδιά όπως φαίνεται παρουσιάζουν ρευματο-αρθρίτιδες και προβλήματα όρασης, όπως αναφέρει ο φίλος μου Tomas Greot μέσα από το διαδίκτυο. Η παιδική σκλαβιά, όπως τονίζεται από ομάδα ερευνητών του διεθνούς γραφείου εργασίας λαμβάνει τρομακτικές διαστάσεις σ' όλο τον Τρίτο Κόσμο.

Το δουλεμπόριο, η μπάλα της εκμετάλλευσης των πολυεθνικών εταιριών του 2002, εκεί στα γήπεδα της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας αναστενάζουν! 200 χρόνια από τη γέννηση του Γάλλου ποιητή, θεατρικού συγγραφέα και μυθιστοριογράφου Βίκτωρος Ουγκό, καταδείχνουν την αθλιότητα, την έλλειψη ηθικής στην κοινωνία της αφθονίας του θεάματος - δίπλα από τους «άθλιους», που για ένα κομμάτι ψωμί βρίσκονται στα κάτεργα της εργασίας - κυνηγημένοι από τον Ιαβέρη. Ο «Γιάννης Αγιάννης» αναρωτιέται γιατί; Μήπως «διέπραξα ανοησίες πριν από τη γέννησή μου» ή είναι τώρα που ζω στην αθλιότητα ή είμαι «χωρίς σάρκα και οστά» βορά της χαλύβδινης μηχανής, της απληστίας των πολυεθνικών; Οι κραυγές του τρίτου κόσμου.

Αυτή η πολυεθνική δικτατορία του ποδοσφαίρου της ΦΙΦΑ, δεν έχει, βέβαια, καμία σχέση με τις αλάνες της αθωότητας των παιδιών. Με το ποδόσφαιρο, ως αγαπημένο παιγνίδι εκατομμυρίων και εκατομμυρίων, μικρών και μεγάλων, σε όλο τον πλανήτη. Με το ποδόσφαιρο, ως μέσο γνωριμίας και αλληλοκατανόησης των λαών. Εχει σχέση, όμως, με τη δικτατορία του άκρατου οικονομισμού, των μάνατζερ στρατηγών, της κοινωνίας του θεάματος με τη διαπαιδαγώγηση των μαζών στα μέτρα τους. Στην επικράτηση της αθλιότητας - ανισότητας, στοιχεία ενός πιο αυταρχικού καταπιεστικού ιμπεριαλιστικού παγκόσμιου καθεστώτος. Σ' ένα καθεστώς, όπου τα παιδιά του Τρίτου Κόσμου -και όχι μόνον αυτά- έχουν μία και μόνη θέση. Αυτή του σύγχρονου σκλάβου.