Η Κομματική Οργάνωση Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ διοργάνωσε εκδήλωση-συζήτηση στις 5 του Δεκέμβρη 2002 με τις συνεργαζόμενες δυνάμεις στις νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές, στην οποία μίλησε και η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα (Ρεπορτάζ στο «Ρ» της 6/12/2002). Σήμερα παρουσιάζουμε την ομιλία του Χρήστου Κόφφα, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και Γραμματέα της ΚΟΘ, στην εκδήλωση.

Οταν ξεκινήσαμε την προετοιμασία για τη μάχη στους δήμους και στη νομαρχία του νομού μας, προκειμένου να συμπυκνώσουμε το πολιτικό περιεχόμενο της μάχης και την αναγκαιότητα αυτή να δοθεί με όσο γίνεται περισσότερες πολιτικές, κοινωνικές δυνάμεις και πρόσωπα, αξιοποιήσαμε μια ρήση του John Donne που αναγράφεται στο βιβλίο του Ερνεστ Χέμινγουέι «Για ποιον χτυπά η καμπάνα»:

«Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί ολότελα ξέχωρο. Κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της ηπείρου, ένα κομμάτι της στεριάς. Αν η θάλασσα πάρει ένα σβόλο χώμα, η Ευρώπη γίνεται πιο μικρή και είναι σαν να πήρε ένα ακρωτήριο ή ένα πύργο φίλων σου ή δικό σου. Ο θάνατος ενός ανθρώπου λιγοστεύει εμένα, γιατί ανήκω στην ανθρωπότητα και έτσι ποτέ σου μη στέλνεις να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα».

Τηρουμένων των αναλογιών της ρήσης, σ' όλη την έκταση, αλλού καλύτερα, αλλού λιγότερο καλά, φέραμε στην επιφάνεια ότι η Τοπική και Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση δεν είναι «νησί ξέχωρο» αλλά μηχανισμός, πλέον οργανικό υποκείμενο προώθησης της αντιλαϊκής πολιτικής, που βαριά πέφτει στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων. Οι συσπειρώσεις που πετύχαμε απέδειξαν ότι σ' όλους είναι ριζωμένη η αντίληψη πως «η καμπάνα χτυπάει για μας», για το λαό μας.

Είναι κοινός λόγος, πλέον, ότι απέναντι στους δημάρχους και νομάρχες που προωθούν την τέτοια πολιτική, πρέπει να ανοίξει σταθερό, κλιμακούμενο μέτωπο αντιπαράθεσης. Ιδιας ποιότητας μ' αυτό ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, στον πόλεμο, στις επιλογές της ΕΕ, επιλογές που καθορίζουν την καθημερινότητά μας.

Δώσαμε τη μάχη πολύ περισσότεροι από κάθε άλλη φορά. Η συσπείρωση των δυνάμεων του ΚΚΕ, του ΔΗΚΚΙ, της Κομμουνιστικής Ανανέωσης, της Περιφερειακής Ενωσης, της Κίνησης Πολιτών, προσώπων με σημαντική κοινωνική αναφορά στο νομό και πανελλαδικά, αποτέλεσαν ένα σμάρι, που έδειξε έναν άλλο δρόμο, που έσπειρε στις συνειδήσεις μιαν άλλη λογική. Εδειξε ότι υπάρχει άλλη προοπτική πέρα και ενάντια στη λογική του δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) και των τέτοιων ή αλλιώτικων συμπληρωμάτων τους.

Τα αποτελέσματα αυτής της μάχης ποσοτικά και ποιοτικά ήταν θετικά.

Θετικό γιατί, πέρα από τα άλλα, συσπειρώθηκαν αυτές οι δυνάμεις, θετικό γιατί είμαστε τώρα σε θέση με πολύ περισσότερους εκλεγμένους να δίνουμε τις μάχες και «από τα μέσα».

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι ήταν μια μάχη που δόθηκε, ιδιαίτερα στο νομό μας, μέσα σε ένα κλίμα έντονης πόλωσης ανάμεσα στους δύο μονομάχους, που όξυναν την κατάσταση στη βάση ψευτοδιλημμάτων, μακριά και πέρα από τις λαϊκές ανάγκες και τα προβλήματα.

Είχαμε απέναντί μας ισχυρότατους μηχανισμούς εκβιασμού της λαϊκής συνείδησης. Συναλλαγές, ρουσφέτια, ψεύτικες υποσχέσεις, ακόμα και ανοιχτές απειλές.

Ολα αυτά και πολλά άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός, δε λέγονται για να κρύψουν αδυναμίες μας που υπήρξαν, αλλά για να συνειδητοποιηθεί η αναγκαιότητα της συσπείρωσής μας, το πολιτικό της βάθεμα, γιατί μόνον έτσι μπορεί ο πόλος που δημιουργήσαμε όλοι μαζί στην Τοπική και Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση να γίνει πιο ευδιάκριτος, πιο σταθερός, πιο μαζικός.

Αυτή η συσπείρωση δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Με τους περισσότερους που βρεθήκαμε στο μέτωπο της ΤΑ, είχαμε συναντηθεί στα μέτωπα του αντιπολεμικού κινήματος, του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της κίνησης για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες, στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές. Μέσα από αυτή μας τη δουλιά γεννήθηκε αυτή η συμμαχία και στην ΤΑ, συμμαχία κοινωνική, πολιτική, με συμπαράταξη κομμάτων, κινημάτων, προσωπικοτήτων.

Η εμπειρία μας από το μέτωπο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΤΑ) λέει ΝΑΙ στις συνεργασίες με γερά θεμέλια.

Πριν, κατά τη διάρκεια και μετεκλογικά σύσσωμος ο αστικός Τύπος επιχειρεί να υποβαθμίσει τη συσπείρωση που πετύχαμε και μάλιστα να την εμφανίσει ως συμμαχία που αποδοκιμάστηκε από το λαό. Η πραγματικότητα, το ποσοστό που πετύχαμε στο νομό, τους διαψεύδει. Θυμηθείτε πώς ξεκίνησαν με τα προγνωστικά σ' ό,τι αφορά στον κεντρικό δήμο - αναφέρομαι στην εταιρία ΟΡΙΝΙΟΝ.

ΝΑΙ, λοιπόν, στις συνεργασίες με γερά θεμέλια.

Το ΚΚΕ δεν επιδιώκει συμμαχίες, για να μαζευτούν περισσότερες δυνάμεις και να υπάρχουν περισσότερα ερείσματα του Κόμματος στα θεσμικά όργανα, στη Βουλή, στο μαζικό κίνημα, στην Τοπική και Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση. Εμείς ξεκινάμε απ' την εξής απλή θέση: Οτι σήμερα - και χτες το ίδιο ίσχυε και αύριο θα ισχύει - για να γίνουν βαθιές αλλαγές σε τούτη την κοινωνία, αλλά και να αντιμετωπίσεις τα οξυμένα προβλήματα, πρέπει να υπάρχει μια μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία. Εχεις να κάνεις μ' έναν ισχυρό αντίπαλο, ο οποίος έχει ισχυροποιηθεί την τελευταία δεκαετία κι επομένως απέναντι σ' αυτόν τον ισχυρό αντίπαλο πρέπει ν' αντιτάξεις όσο γίνεται περισσότερες δυνάμεις. Η διαμόρφωση της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας δεν μπορεί να γίνει χωρίς την πολιτική συμμαχία.

Η συμμαχία είναι μια πολύ βαθιά και δεδομένη αντίληψη και μόνιμη, γιατί δε στηρίζεται σε ευκαιριακούς στόχους του ΚΚΕ και σε στενά κομματικούς σκοπούς της στιγμής, αλλά βασίζεται στο γεγονός ότι σε μια ταξική κοινωνία, μέσω της συμμαχίας, θα διαμορφωθεί κοινή δράση της εργατικής τάξης με τ' άλλα μικροαστικά στρώματα εναντίον της κυρίαρχης τάξης. Κι αυτό πρέπει να γίνει στο κοινωνικό και στο πολιτικό επίπεδο. Εμείς έχουμε στρατηγική στην πολιτική συμμαχιών και όχι τακτική συμμαχιών. Συνειδητά, όταν χαράξαμε τη στρατηγική μας για την εκλογική μάχη, βάλαμε ως πρώτο κριτήριο επιτυχίας, ας το πω έτσι, την υπόθεση των συμμαχιών, να διαμορφωθούν συσπειρώσεις. Συνειδητά, διότι, ακριβώς, θεωρούμε ότι στην καθημερινή δράση, μέσα στο κίνημα, στους θεσμούς, στην εκλογική αναμέτρηση πρέπει να χτίζουμε αυτές τις συμμαχίες.

Η πολιτική που προτείνουμε εμείς προϋποθέτει ευρύτατη συσπείρωση, αλλά και πιο βαθείς διαχωρισμούς και στο κοινωνικό και στο πολιτικό επίπεδο. Είμαστε υπερβολικοί; Δε νομίζουμε. Η κατεύθυνση που σήμερα πρέπει να έχει η συσπείρωση πρέπει να είναι σε αντίθεση μ' αυτό που λέμε μεγάλο κεφάλαιο, ιδιαίτερα το μονοπωλιακό, σε αντίθεση με τις επιλογές του ιμπεριαλισμού.

Είναι σήμερα ώριμα τα πράγματα για τη διαμόρφωση μιας πανελλαδικής κοινωνικής, πολιτικής συμμαχίας σ' αυτή την κατεύθυνση; Η ανάγκη αυτή υπήρχε από χτες να γίνει, που σημαίνει ότι είναι ώριμη. Αντικειμενικά. Εχουμε φτάσει σε ένα επίπεδο μιας γενικευμένης πολιτικής συμφωνίας; Δεν είναι σωστό ν' απαντήσει κανείς ούτε μ' ένα «ναι», ούτε μ' ένα «όχι», ιδιαίτερα σ' αυτή τη φάση. Η φάση που βρισκόμαστε σήμερα κατά τη γνώμη του Κόμματος είναι η φάση που πρέπει ν' αναπτύξουμε πολύ περισσότερες κεντρικές και τοπικές πρωτοβουλίες, πολύ πιο έντονες και ν' ανοίξουμε αυτή τη συζήτηση.

Ποια είναι η δική μας πρόταση: Παραμένουμε στη λογική για επιμέρους συσπειρώσεις και μέτωπα πάλης στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στο εργατικό κίνημα, στο αγροτικό, στο αντιπολεμικό, στο κίνημα για το περιβάλλον, ενάντια στα ναρκωτικά, στην Παιδεία, στην Υγεία και, ταυτόχρονα, όμως, πρέπει ν' ανοίξουμε το διάλογο και τη συζήτηση, δρώντας, όμως, όχι κάνοντας σεμινάρια και συμπόσια, αλλά αν μπορούμε να προχωρήσουμε σε μια γενικευμένη συμφωνία, εμείς που ήδη έχουμε συνεργαστεί και με αυτή τη δυναμική να καλέσουμε κι άλλους.

Το ΚΚΕ οφείλει ν' ανοίξει έναν πλατύ διάλογο, οφείλουμε να πάρουμε περισσότερες πρωτοβουλίες. Είμαστε σήμερα, μπορώ να πω, πιο ώριμοι και πιο έτοιμοι και θέλω να πιστεύω ότι είμαστε και πιο διδαγμένοι και πιο ικανοί να ξεπεράσουμε και αδυναμίες και σοβαρές παραλείψεις, που έχουμε και που εμφανίστηκαν μέσα στην εκλογική μάχη. Μόνον που ο αντίπαλος, όταν μας κάνει κριτική, δε μας κάνει κριτική στις πραγματικές αδυναμίες και ελλείψεις. Μας κάνει κριτική σε ό,τι θετικό, έστω σαν σπέρμα, αναπτύσσεται στη δράση μας. Μας χτύπησε στην πολιτική συμμαχιών και μας χτύπησε και στον πολιτικό μας λόγο. Εμείς, όμως, όπως θα δείτε και από τη δημοσίευση των ντοκουμέντων της ΚΕ, θα στρέψουμε την προσοχή μας εκεί που πραγματικά πονάμε κι έχουμε ανάγκη να προσαρμοστούμε καλύτερα στις εξελίξεις. Και η προσαρμογή σήμερα στις εξελίξεις είναι περισσότερη πολιτικοποίηση, περισσότερη ταξική πάλη, περισσότερες συμμαχίες σ' αυτή την κατεύθυνση κι όχι στη γραμμή της προσαρμογής στις δυσκολίες. Προσαρμογή στις απαιτήσεις του αγώνα κι όχι προσαρμογή στις δυσκολίες.