Η επιδρομή κατά του Ιράκ, ως συνέχεια της «αντιτρομοκρατικής σταυροφορίας», φέρνει στην επιφάνεια τις έντονες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ΗΠΑ - ΕΕ. Η παρατεταμένη οικονομική κρίση, που εκδηλώνεται με διαφορετική μορφή και ένταση σε κάθε πλευρά του τριγώνου ΗΠΑ - Ιαπωνία - Ευρωπαϊκή Ενωση, ξαναζωντανεύει τις κλασικές συνταγές για έξοδο από την κρίση μέσω του πολέμου. Η αύξηση των εξοπλισμών και η «κατανάλωσή» τους σε συνδυασμό με την κατάκτηση, τη δημιουργία και το μοίρασμα νέων αγορών φαίνεται να λειτουργεί ως διέξοδος και σ' αυτή την περίπτωση.

Μέρος αυτού σχεδίου, ίσως το σημαντικότερο, είναι ο ανταγωνισμός για τον απόλυτο έλεγχο των ενεργειακών πηγών και ειδικότερα των πετρελαιοπηγών, αλλά και των πετρελαιαγωγών. Τα πετρελαϊκά κοιτάσματα του Ιράκ, λοιπόν, υπολογίζονται σε 112 δισεκατομμύρια βαρέλια και ισοδυναμούν με το 11% των παγκόσμια γνωστών αποθεμάτων. Πρόκειται, επιπλέον, για το φθηνότερο πετρέλαιο, αφού το κόστος εξόρυξής του είναι κάτω από 1 δολάριο το βαρέλι.

Αυτό σημαίνει ότι όποιος ελέγχει το ιρακινό πετρέλαιο, μπορεί να αντλεί τεράστια υπερκέρδη, ακόμη και με χαμηλές τιμές πώλησης. Μπορεί, όμως, και να επιφέρει αποφασιστικό χτύπημα στο καρτέλ του ΟΠΕΚ, που καθορίζει σχεδόν αποκλειστικά τις διεθνείς τιμές του πετρελαίου. Από την άποψη αυτή αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι ανακατατάξεις και οι συσχετισμοί στον αραβικό κόσμο. Ετσι, αποκτούν στέρεο έδαφος οι εκτιμήσεις ότι αυτός ο πόλεμος δε θα σταματήσει μόνο στο Ιράκ, αλλά θα συνεχιστεί σε άλλα μέτωπα της περιοχής και πριν απ' όλα εναντίον του Ιράν.

Ο ανταγωνισμός μεταξύ των ΗΠΑ, της Γαλλίας και προσφάτως της Γερμανίας για τον έλεγχο των πετρελαίων του Ιράκ είναι μια παλιά υπόθεση, που τώρα όμως φαίνεται να κορυφώνεται. Η απόφαση της ιρακινής κυβέρνησης να καθιερώσει τη διαπραγμάτευση της τιμής του πετρελαίου σε ευρώ και όχι σε δολάρια έχει μια έντονη πολιτική σημασία και αποτυπώνει τους δεσμούς που έχουν αναπτυχθεί με τις γαλλικές και τις γερμανικές εταιρίες.

Η ύπαρξη και η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων δεν εμποδίζει βέβαια και την αντίστροφη διαδικασία, δηλαδή την αναζήτηση συμβιβασμών και την κοινή δράση. Οπως αποδείχτηκε, στις επιδρομές κατά της Γιουγκοσλαβίας και του Αφγανιστάν, τόσο ο γερμανογαλλικός άξονας, όσο και η Ευρωπαϊκή Ενωση, ως περιφερειακή ιμπεριαλιστική δύναμη, απέχουν πολύ ακόμη από το να ελπίζουν ότι μπορούν να επιβάλλουν τις απόψεις τους στις ΗΠΑ.

Η ελληνική κυβέρνηση, όπως όλα δείχνουν, θα διαχειριστεί την υπόθεση της επιδρομής εναντίον του Ιράκ ως προεδρεύουσα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η ίδια, σε όλες τις προηγούμενες αμερικανοΝΑΤΟικές επεμβάσεις, έδωσε ό,τι της ζήτησαν. Την ίδια διάθεση δείχνει και τώρα, προβάλλοντας ως άλλοθι τη θέση ότι η επιδρομή θα πρέπει να γίνει μετά από απόφαση του ΟΗΕ.