Η νέα γενιά φαίνεται τυπικά προνομιούχα. Ουσιαστικά είναι άτυχη. Θα μπορούσε να ήταν ευτυχής. Οι τυπικές προϋποθέσεις υπάρχουν. Αλλά οι κρατούντες κατά χώραν ανατρέπουν δικολαβικά τα δεδομένα. Μεγεθύνουν το εύρος των κερδαλέων σκοπών πατώντας πάνω σε πτώματα. Τους νέους τους αχρηστεύουν ή τους αποπροσανατολίζουν - το αποτέλεσμα είναι το ίδιο - ώστε να μην προβάλουν μικρές παραλλαγές κατά χώρα ή τομέα της ζωής.

Η πατροπαράδοτη και μυριοκατάρατη δουλιά «από ήλιο σε ήλιο» του προηγούμενου καιρού, μέχρι την ανατροπή (ως ένα βαθμό) του απάνθρωπου απεριόριστου ωραρίου, ξαναγυρίζει στην αγορά εργασίας με «ντύμα πρόβειο». Τα ευγενικά χαμόγελα και τα ιλουστρασιόν γραφεία που προσφέρονται στους «τυχερούς» (;) εργαζόμενους, είναι χρυσό περιτύλιγμα της βάρβαρης εκμετάλλευσης στην οποία εγκλωβίζεται ο εργαζόμενος. Η έναρξη της απασχόλησης είναι, συνήθως, ορισμένη. Η λήξη, όμως, κυμαίνεται. Οπως επιβάλλουν οι ανάγκες της επιχείρησης. Και επιβάλλουν πάντοτε (διαβολική σύμπτωση;) την παράταση. Κάθε διάρκειας παράταση. Η πρόσθετη αμοιβή για την υπερωριακή απασχόληση; Δεν είμαστε καλά! Για οκτάωρη μιλάμε μόνο στα μυθιστορήματα. Στη δουλιά, προέχει η επιχείρηση! Και η συμβολή όλων είναι ιερή υποχρέωση. Η συμβολή της επιχείρησης, όμως, προς όλους, είναι βλασφημία!

Ετσι, τερατουργείται το «σύγχρονο» εργασιακό τοπίο σε όλους τους τομείς. Η γενιά που μπαίνει τώρα στην αγορά εργασίας, θα πληρώσει με αίμα την ανατροπή του αντίπαλου δέους, που τόσο είχε προσφέρει στον εξανθρωπισμό της κοινωνίας και τόσο αποτελεσματικά περιφρουρούσε τα κατακτημένα ιδανικά. Τώρα, όλα κατεδαφίζονται ραγδαία.

Κι αυτό είναι το λιγότερο. Γιατί όλα μπορούν να κατακτηθούν πάλι. Το πιο επικίνδυνο (και που επιχειρείται ύπουλα και με όλους τους τρόπους) είναι η κατεδάφιση της πίστης των ανθρώπων πως μπορούν να πάρουν στα δικά τους χέρια τη ζωή και το μέλλον τους. Και πως άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Αν αυτό κατεδαφιστεί, η νύχτα θα είναι μεγάλη. Αν αυτή η πίστη διατηρηθεί, γρήγορα θα γίνει πράξη το όραμα και η αυγή θα προβάλει, με πλουσιότερους ιριδισμούς. Αλλά από το μηδέν ή χωρίς τη δράση του ανθρώπου τίποτα δε γίνεται στην κοινωνία. Ούτε κανένα εγώ σώζεται, όταν χάνεται το εμείς.