Γλυκύ μου έαρ... | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Γλυκύ μου έαρ...

Ω, γλυκύ μου έαρ γλυκύτατόν μου τέκνον/ πού έδυ σου το κάλλος... Τις μέρες ετούτες των παθών του Ιησού, μου έρχονται επίμονα στη γλώσσα αυτοί οι στίχοι, και δανείζομαι τον δραματικά επίκαιρο θρήνο της Παναγίας για τον σταυρωμένο γιο της, προσπαθώντας να εκφράσω την οδύνη μου για τον αδόκητο χαμό των 21 παιδιών, στις «συμπληγάδες» των Τεμπών.

Γλυκιές μου, ανθισμένες Ανοιξες... Γλυκύτατα και ωραία τέκνα μας... πού βασίλεψε το κάλλος και η ομορφιά των δεκαέξι χρόνων σας...

Ανατριχιάζει η γη της Πιερίας, που της έλαχε το πικρό ποτήρι, να σκεπάσει κάτω από το χώμα της «της λεβεντιάς τον άνεμο/ της ομορφιάς την Πούλια».

Μαζί με τους χαροκαμένους γονείς, δίπλα στους φίλους και συμμαθητές τους, θέλω να σμίξω κι εγώ ο ταπεινός γραφιάς το θρήνο και το σπαραγμό μου.

Παρακαλώ τις κεραυνοβολημένες μάνες, τους δύσμοιρους πατεράδες, τους δασκάλους, τους φίλους και συμμαθητές των αδικοχαμένων παιδιών να δεχτούν, ταπεινή κατάθεση πάνω από τους νωπούς ακόμα τάφους, και το δικό μου πικρό μοιρολόι.

Στις συμπληγάδες των Τεμπών, στη μαύρη την Κλεισούρα

ο Χάρος παραμόνευε κρατώντας το δρεπάνι

εικοσιένα θέρισε βλαστάρια αγαπημένα

κρίνους, μυρτιές και πασχαλιές, απάνω στον ανθό τους

αγνές ψυχούλες που έφυγαν σαν πρωινή δροσούλα

κι άφησαν πίσω κλάματα και οδυρμό και πένθος.

Δεν κλαίω τις μάνες που θρηνούν, τους δόλιους πατεράδες

κλαίω τα παιδιά που έφυγαν και πια δε θα γυρίσουν

τ' αηδόνια μας που σώπασαν και πια δε θα λαλήσουν

να τραγουδήσουν τη ζωή, την ομορφιά του κόσμου.

Κλαίω τα πουλιά που πέταξαν, τ' άσπρα περιστεράκια

που φύγαν, που ταξίδεψαν και παν να κατοικήσουν

μακριά στης Αρνης τα βουνά, στης μαύρης γης το χώμα

στης λησμονιάς τη συννεφιά, στου Αδη τα σκοτάδια.

Κατάρα στους υποκριτές, στους αίτιους κατάρα

κι ανάθεμα στις κεφαλές που κάνουν το κουμάντο.

Ας θρηνήσουμε, λοιπόν, όλοι οι Ελληνες και οι Ελληνίδες, γι' αυτά τα δεκαεξάχρονα παιδιά, που έτσι ωραία και λαμπερά, σαν τον Αυγερινό, έτσι χαμογελαστά και ανθισμένα σαν την πρώτη μέρα της Ανοιξης, «πέταξαν» για «της λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση». Ολοι, εκτός από τους αισχρούς και τους αναίσχυντους. Εκάς, οι βέβηλοι! Μακριά, οι ανεύθυνοι και οι ασυνείδητοι. Και πρώτος απ' όλους ο «πρώτος τη τάξει» κύριος Σημίτης, ο οποίος εξέφρασε, λέει, την... οδύνη του για το συμβάν. Αλλά και ο κύριος Ευθυμίου, «αρμόδιος» υπουργός της Παιδείας, ο οποίος... αναστέναξε «εκ βάθους καρδίας». Επίσης, ο κύριος Χρυσοχοΐδης, υπουργός Δημοσίας Τάξεως, ο οποίος, μιμούμενος τον «πλανητάρχη» αφέντη του, προσευχήθηκε (!!!) για την ανάπαυση των ψυχών των αδικοχαμένων παιδιών. Ο δε αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος... δάκρυσε, όπως το συνηθίζει, και μοίρασε στα παιδιά που επέζησαν από ένα σταυρουδάκι... Μακριά από το θρήνο και τον πόνο μας και μερικά «κανάλια» της αγυρτείας, που, προκειμένου να εξασφαλίσουν την «πρωτιά» στην τηλεθέαση, σκυλεύουν ανόσια πάνω απ' τις πληγές και τον αβάσταχτο πόνο μας. Αυτοί ας σταθούν μακριά από τον απλό λαό, που πενθεί και συμπάσχει πραγματικά. Και ας έχουν, αιωνίως, στο μέτωπό τους τη ρετσινιά του υποκριτή και του δολοφόνου.

Βασίλης ΦΥΤΣΙΛΗΣ