Οι νομοθετικές ρυθμίσεις για την Ανώτατη Εκπαίδευση έχουν την «τιμητική» τους αυτή τη χρονιά κι ο λόγος είναι η ανάγκη της κυβέρνησης να προχωρήσει πιο γρήγορα τις αναδιαρθρώσεις που επιβάλλει η δημιουργία του Ενιαίου Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης, κοινώς η «διαδικασία της Μπολόνια». Αυτή η διαδικασία δεν είναι για την κυβέρνηση στρωμένη με ροδοπέταλα, συναντά δυσκολίες ακριβώς γιατί μεγάλο μέρος της ακαδημαϊκής κοινότητας αντιλαμβάνεται ότι «Μπολόνια» σημαίνει υποβάθμιση κι εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης.

Οι ελιγμοί, λοιπόν, της κυβέρνησης για να προωθεί πιο εύκολα και γρήγορα τις αναδιαρθρώσεις, έρχονται ο ένας μετά τον άλλο. Για τη διευκόλυνσή της προχωράει και στην αλλαγή των διαδικασιών ίδρυσης, κατάργησης, κατάτμησης, μετονομασίας και μεταφοράς Τμημάτων ΑΕΙ και ΤΕΙ, «απλοποιεί» αυτές τις διαδικασίες και λέει ότι πλέον δε θα απαιτούν Προεδρικό Διάταγμα για να διεκπεραιωθούν αλλά θα αρκεί σχετική Υπουργική Απόφαση. Αποτέλεσμα θα είναι να προωθούνται πιο γρήγορα (γιατί το ΠΔ απαιτούσε περισσότερο χρόνο) διαδικασίες που έχουν να κάνουν με την εξέλιξη, αλλά και την αλλαγή φυσιογνωμίας των ΑΕΙ και ΤΕΙ.

Η ίδρυση Τμημάτων χωρίς επιστημονικό αντικείμενο, η διασπορά τους σε πόλεις και χωριά όλης της χώρας, χωρίς υποδομή, η μετονομασία Τμημάτων, που προκύπτει συνήθως από την υποβάθμιση του περιεχομένου σπουδών τους στο επίπεδο της κατάρτισης, είναι φαινόμενα που επαναλαμβάνονται όλο και συχνότερα τα τελευταία χρόνια στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Και, δυστυχώς, προωθούνται με τη σύμφωνη γνώμη των Συγκλήτων, των αρμόδιων οργάνων των ιδρυμάτων και χωρίς εμπόδια από το Συμβούλιο της Επικρατείας, που έκανε τον τυπικό έλεγχο των Προεδρικών Διαταγμάτων. Με τη νέα ρύθμιση όλα αυτά θα γίνονται πολύ πιο γρήγορα, εύκολα και, επιπλέον, ανοίγει κι ένας ακόμα δρόμος: Εάν το υπουργείο θελήσει να ιδρύσει, μετονομάσει, καταργήσει κάποιο Τμήμα, θα μπορεί να το κάνει ακόμα κι αν η γνώμη της Συγκλήτου είναι αρνητική, πράγμα που αποτελεί ευθεία βολή στην αυτοτέλεια των ιδρυμάτων.

Βεβαίως, και με το νόμο-πλαίσιο του 1982 δεν απαιτούνταν η «σύμφωνη γνώμη», αλλά απλώς η «γνώμη» των Συγκλήτων. Η διαφωνία, λοιπόν, της ακαδημαϊκής κοινότητας έγκειται στο ότι μπροστά στις επικείμενες αναδιαρθρώσεις και στην εφαρμογή της αξιολόγησης, που θα είναι το βασικό εργαλείο για την ίδρυση, εξέλιξη και κατάργηση Τμημάτων, μπορεί η κυβέρνηση να «πάρει το μαστίγιο αντί του καρότου» και να επιβάλει τέτοιες αλλαγές χωρίς τη συμφωνία των ακαδημαϊκών οργάνων. Ετσι, η ανάγκη που αναδεικνύεται είναι για συνολική αντιπαράθεση με το πανεπιστήμιο-επιχείρηση, που προσπαθούν να επιβάλουν, πανεπιστήμιο που θα προσφέρει φθηνές γνώσεις κατάρτισης, αναλώσιμες, χωρίς αντίκρισμα, στη μεγάλη μάζα των παιδιών της εργατικής τάξης.