Με αυτό το σύνθημα σεισμοπαθείς καταυλισμών από πολλές περιοχές της Αττικής πραγματοποίησαν χτες διαμαρτυρία στη Βουλή για την εγκατάλειψη της κυβέρνησης, τέσσερα χρόνια μετά τον καταστροφικό σεισμό της Πάρνηθας
Η αντίστροφη μέτρηση για τις 4.500 οικογένειες που εξακολουθούν να παραμένουν στους καταυλισμούς διαφόρων δήμων της Αττικής (Μεταμόρφωση, Μενίδι, Νίκαια, Ν. Ιωνία, Πετρούπολη, Καματερό κλπ.), άρχισε όταν στους σεισμόπληκτους του Δήμου Μενιδίου η δημοτική αστυνομία διαμήνυσε ότι οι καταυλισμοί πρέπει - μετά από απόφαση του ΥΠΕΧΩΔΕ - να εκκενωθούν έως το τέλος αυτού του μήνα. Οι οικογένειες που συνεχίζουν να στεγάζονται εκεί, ένιωσαν να καταρρέει και η τελευταία τους ελπίδα. Ανεργοι σε μεγάλο ποσοστό, άποροι, πολύτεκνοι ή χαμηλοσυνταξιούχοι ξέρουν πως καμιά πόρτα δεν μπορεί να ανοίξει εύκολα γι' αυτούς. Τα κοντέινερ - όσο απίστευτο κι αν ακούγεται - είναι, όπως έχουν τα πράγματα, μια κάποια λύση. Εκτός εάν οι υποσχέσεις που τόσο άπλετα τους χαρίστηκαν τότε, γίνουν - έστω και μετά από τόσα χρόνια - πραγματικότητα.
Οι σεισμοπαθείς του Νομού Αττικής κατέβηκαν χτες στους δρόμους, έφτασαν μέχρι τη Βουλή, με μια σειρά αιτημάτων. Απαιτούν άμεσα μέτρα ανακούφισης, χρηματοδότηση του Οργανισμού Αντισεισμικού Σχεδιασμού και Προστασίας, περισσότερα κονδύλια απ' το Γ΄ Κοινοτικό Πλαίσιο και πλήρη στεγαστική κάλυψη όλων των σεισμοπαθών. Ηδη, όπως τόνισαν οι επικεφαλής των καταυλισμών, έχουν ζητήσει παράταση της ισχύος της υπουργικής απόφασης για αίτηση επισκευής και λήψη δανείου έως τις 31/12/2004 και πρόγραμμα κοινωνικής μέριμνας και πρόνοιας για τους ενοικιαστές σεισμοπαθείς, δηλαδή ειδική ρύθμιση απ' τον ΟΕΚ ή άλλους αρμόδιους φορείς για φθηνά σπίτια και χρησιμοποίηση της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης για τις έκτακτες ανάγκες. Επίσης, το μεγάλο ερώτημα που χτες διατύπωσαν ήταν τι έγιναν και πού διατέθηκαν τα 8,5 δισ. δραχμές που συγκεντρώθηκαν από διάφορες δωρεές το 1999...
Οση ώρα η αντιπροσωπεία επέδιδε το ψήφισμά της στη Βουλή, οι δημοσιογράφοι είχαν την ευκαιρία να ακούσουν τις απίστευτες ιστορίες που κλείνουν μέσα τους τα κοντέινερ των 23 τ.μ. Την απελπισία της Χρυσάνθης Κωστοπούλου, απ' τη Νίκαια, που αδυνατεί να βρει σπίτι προς ενοικίαση, αφού όλοι της κλείνουν την πόρτα όταν ακούν πως έχει εφτά παιδιά. Το δράμα της ηλικιωμένης Στέλλας Κυριακούλια, απ' τον Περισσό, που προσπαθεί με 400 ευρώ το μήνα να συντηρήσει τον εαυτό της και τον κατάκοιτο, εδώ και δεκαετίες, άνδρα της. Τον αγώνα της πολύτεκνης Ελένης Αμανατσίδη, απ' το Μενίδι, που προσπαθεί μάταια να βρει κάπου δουλιά, και την απορία της: «Μπορείς με επιδόματα να ζήσεις όλη τη ζωή σου;». Τη διαπίστωση του Γιώργη Κανελλάκη, απ' τη Νέα Ιωνία: «Ακόμα και υγιής να μπεις στα κοντέινερ, το βέβαιο είναι πως θα αρρωστήσεις». Και φυσικά το φόβο όλων πως η χάλια ζωή τους ενδέχεται με τις νέες αποφάσεις των υπευθύνων να γίνει ακόμη χειρότερη...