«Το επενδυτικό τοπίο στη χώρα μας είναι ελκυστικό για ξένους επενδυτές, διότι προσφέρει ιδιαίτερα αυξημένα κίνητρα, αλλά και διότι αλλάζουν όλες οι υποδομές, εκσυγχρονίζονται». Δεν μπορεί να διαφωνήσει εύκολα κανείς με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, ο οποίος έσπευσε χτες να επιδείξει τα "προσόντα" και τα "κίνητρα" που πλουσιοπάροχα παρέχονται στο ξένο κεφάλαιο: «Δεν έχουμε μεγάλες εργασιακές συγκρούσεις και οξύνσεις στην Ελλάδα». «Υπάρχει ένα λυμένο Ασφαλιστικό», «υπάρχουν εργασιακοί νόμοι που παρέχουν ρυθμίσεις σύγχρονες και ευέλικτες σε όλους τους τομείς». Ακόμα «η Ελλάδα έχει σταθερό πολιτικό σύστημα».

Θα μπορούσε, βέβαια, να προσθέσει ορισμένα ακόμα: Το κόστος εργασίας είναι μόνο 70% του μέσου κοινοτικού όρου, και κυρίως ότι τα κέρδη του κεφαλαίου είναι εγγυημένα και τρελά, πλην εξαιρέσεων... Γιατί, λοιπόν, δεν έρχονται οι ξένοι «επενδυτές» σε αυτόν τον «παράδεισο»; Και πώς τότε θα αντιμετωπιστεί η «ευλογημένη» ανεργία που διαρκώς ανεβαίνει; Η κυβέρνηση φυσικά και δεν απαντά σοβαρά σε αυτά τα ερωτήματα, απλούστατα γιατί γνωρίζει άριστα ότι οι αιτίες είναι βαθιές και «αγιάτρευτες» και παραπέμπουν στο DNA του καπιταλισμού: Η παραγωγή επεκτείνεται αδιάκοπα και «αλόγιστα», αλλά οι λαϊκές μάζες έχουν περιορισμένη ικανότητα να καταναλώνουν... Τα εμπορεύματα, λοιπόν, μένουν στα αζήτητα, καταστρέφεται ένα μέρος τους, η ανεργία στα ύψη, η συγκεντροποίηση κεφαλαίου μεγαλώνει...

Οι κρίσεις στην καπιταλιστική οικονομία είναι πάντοτε μια ευκαιρία για την αναδιάρθρωση του συνόλου των εργασιακών σχέσεων, ώστε ο εργαζόμενος να είναι έρμαιο στα χέρια του κεφαλαιοκράτη. Προτιμά, λοιπόν, η κυβέρνηση να παίζει το στημένο παιχνίδι με τον ΣΕΒ ή τον Γκαργκάνα σε ρόλο κακού, ενώ για τον εαυτό της επιφυλάσσει το ρόλο του καλού, που τάχα λέει «όχι» στους «κακούς». Και από κοινού κατατρομοκρατούν τις λαϊκές μάζες, ενόψει της αύξησης της ανεργίας μετά το 2007...