«Ο Κόκκινος Στρατός είχε βάλει ως στόχο να υψώσει στο Ράιχσταγκ το λάβαρο του σοσιαλισμού και όλων των προλετάριων του κόσμου, την Πρωτομαγιά του 1945. Το πραγματοποίησε στις 30 του Απρίλη. Αποδείχτηκε ότι όταν οι λαοί θέλουν, μπορούν να νικήσουν και να πάρουν την τύχη τους στα δικά τους χέρια. Και σήμερα, παρά τις δυσκολίες, οι λαοί θα κάνουν τη δική τους επέλαση και θα είναι το ίδιο νικηφόρα». Τα παραπάνω τόνισε ο Παναγιώτης Γεωργιάδης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και διευθυντής του ΚΜΕ, μιλώντας στη χθεσινή εκδήλωση που διοργάνωσαν η ΚΝΕ και το Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών (ΚΜΕ) στην Αίθουσα Συνεδρίων, στο Περισσό - στην επέτειο της μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των λαών - με θέμα «Ο πόλεμος, η εποχή μας και η πάλη των λαών». Παραθέτουμε, στη συνέχεια αποσπάσματα από την ομιλία του Π. Γεωργιάδη.

«Στις 30 του Απρίλη του 1945 ο Κόκκινος Στρατός υψώνει τη σοβιετική σημαία στο Ράιχσταγκ στην καρδιά του Βερολίνου. Στη θέση του αγκυλωτού σταυρού, του συμβόλου του φασισμού και του βάρβαρου γερμανικού ιμπεριαλισμού μπαίνει το λάβαρο του σοσιαλισμού, το λάβαρο της επανάστασης, των προλετάριων και των καταπιεσμένων.

Στις 9 του Μάη, τις πρώτες πρωινές ώρες, η γερμανική αντιπροσωπεία υπογράφει την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας. Ο πόλεμος τελειώνει στο ευρωπαϊκό έδαφος και η Ιστορία καταγράφει ανεξίτηλα τον ακαταμάχητο συμβολισμό της. Το σφυρί και το δρεπάνι υψώνεται μέσα από την καταστροφή και τις στάχτες που έσπειρε ο αγκυλωτός σταυρός, ως φωτοβόλος ιστορικός μάρτυρας μιας αιματοποτισμένης τιτάνιας πάλης του νέου πάνω στο παλιό.

Αυτόν ακριβώς το συμβολισμό, στις μέρες μας, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις και οι δυνάμεις του κεφαλαίου προσπαθούν να εξαλείψουν. Να τον σβήσουν από την ιστορική μνήμη, να μην τον πληροφορηθεί η ανυπότακτη νέα γενιά, να τον αντικαταστήσουν με τα ψεύτικα οράματα της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς, της δικτατορίας των μονοπωλίων, της νέας τάξης και της σημερινής ιμπεριαλιστικής πραγματικότητας της σήψης και της διαφθοράς της κοινωνικής και πολιτικής αντίδρασης.

Τον φοβούνται. Και δεν έχουν άδικο να τον φοβούνται. Γιατί γνωρίζουν πολύ καλά, πως τα ιστορικά συμπεράσματα διατρέχουν μαζί με το χρόνο τη μια γενιά μετά την άλλη, κατασταλάζουν στην κοινωνική και πολιτική συνείδηση, ενσωματώνονται στη δράση των λαϊκών μαζών. Φοβούνταν για το παρόν, το παρελθόν, τον ιστορικό ρόλο της Σοβιετικής Ενωσης και την καταλυτική συνδρομή της στην ήττα του γερμανικού ιμπεριαλισμού ως ενωμένης κρατικής σοσιαλιστικής υπόστασης. Φοβούνται για το σήμερα τη σοσιαλιστική αναγκαιότητα και επικαιρότητα.

Πάνω απ' όλα όμως, φοβούνται μια νέα επέλαση σαν την επέλαση του κόκκινου στρατού, αυτή τη φορά των λαών, των εργατών και των καταπιεσμένων όπου Γης.

Γι' αυτό και στη μέρα της επετείου της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης, της Νίκης των Λαών, οι ιθύνουσες ελίτ της Ευρωπαϊκής Ενωσης καθιέρωσαν να γιορτάζουν την "Ημέρα της Ευρώπης".

Πρόκειται για μια πράξη ασέλγειας απέναντι στην Ιστορία. Για μια πράξη ασέβειας απέναντι στους νεκρούς του πολέμου και ειδικά γι' αυτούς που έπεσαν στο όνομα της υπεράσπισης της σοσιαλιστικής πατρίδας και της απελευθέρωσης των λαών από το γερμανικό ιμπεριαλισμό. Πρόκειται για το γνωστό κυνισμό με τον οποίο η αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, χωρίς επιφυλάξεις και αναστολές, παίρνουν τις αποφάσεις τους για να υπερασπίσουν τα συμφέροντά τους.

Και επειδή είναι πολύ δύσκολο, ακόμη και για τους γνωστούς παραμυθάδες της νεωτερικότητας, του εκσυγχρονισμού και της ανανέωσης, να προβάλλουν το όραμα της Ευρώπης μπροστά στα αδιαμφισβήτητα χάλια της ΕΕ, γι' αυτό και καταφεύγουν και σε χυδαίες, ανυπόστατες και ανιστόρητες εξομοιώσεις.

Εξομοιώνουν το φασισμό με το σοσιαλισμό, τον Χίτλερ με τον Στάλιν. Τον ηττημένο με τον νικητή. Τους κατανοούμε. Είναι οι διάτρητες άμυνές τους. Είναι η σαφής και ολοφάνερη πρόθεσή τους να ξαναγράψουν την ιστορία για να χειραγωγούν τους λαούς και τους εργαζόμενους. Να παραπλανούν. Πριν απ' όλους τις νέες γενιές. Να διαγράψουν το σοσιαλιστικό μέλλον. Να συντηρούν τα υποτιθέμενα σκιάχτρα.

Αλλά είναι γνωστό. Ποτέ στην Ιστορία οι μεγάλες μάχες δεν κερδήθηκαν από μικρές προσωπικότητες και από ασήμαντα οράματα. Τα μεγάλα ιστορικά άλματα της προόδου συνδέονται με την πάλη των λαών και με τις μεγάλες προσωπικότητες. Και η συντήρηση της αντισταλινικής υστερίας ισοδυναμεί με τη σύγχρονη και συνειδητή αντικομμουνιστική προσπάθεια να αποσιωπήσουν και να διαστρεβλώσουν την ιστορική προσφορά της Σοβιετικής Ενωσης, του Κόκκινου Στρατού, του σοσιαλισμού και των ηγετών του κομμουνιστικού κινήματος.

Γνωρίζουμε γιατί το κάνουν. Δε συγχωρούν ακόμη και σήμερα, και για να είμαστε ειλικρινείς δεν πρόκειται να το κάνουν ποτέ, τους κομμουνιστές ηγέτες που με την ανυποχώρητη στάση τους συντέλεσαν καταλυτικά στην εμφάνιση και στην επέκταση του σοσιαλισμού, στην υπεράσπισή του. Αντίθετα υμνολογούν όσους βοήθησαν για την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης.

Τους απαντάμε λοιπόν. Δεν πρόκειται να τους κάνουμε τη χάρη. Δε θα επιτρέψουμε την παραχάραξη της Ιστορίας. Η ιστορική αλήθεια είναι με το μέρος μας και θα την υπερασπιστούμε, όπως υπερασπιστήκαμε την ιστορία του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στη χώρα μας και την καθιερώσαμε, όπως υπερασπιστήκαμε το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, όπως υπερασπιστήκαμε το ΚΚΕ και το ιστορικό του έργο, έτσι θα υπερασπιστούμε και την ιστορική αλήθεια για την παγκόσμια προσφορά του σοσιαλισμού και του κομμουνιστικού κινήματος».

«Ο Α' παγκόσμιος πόλεμος», συνέχισε ο ομιλητής, «εγκαινιάζει μια νέα ιστορική εποχή, την «εποχή του ιμπεριαλισμού και των ιμπεριαλιστικών κλονισμών, καθώς και των κλονισμών που απορρέουν από τον ιμπεριαλισμό». Γι' αυτήν την εποχή εξέχουσες είναι οι επεξεργασίεςc του Β. Ι. Λένιν, όπου αντιμετωπίζει ολόπλευρα το χαρακτήρα της νέας, τρίτης στη σειρά, εποχής.

Αν λοιπόν οι εθνικοί πόλεμοι, που οδήγησαν στη δημιουργία των εθνικών κρατών σήμαιναν την άνοδο του καπιταλισμού, την προοδευτικότητα της αστικής τάξης και μια νέα βαθμίδα ανάπτυξης διά μέσου των εθνικών κρατών, οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι που προκύπτουν από την ανάγκη για το μοίρασμα των αγορών, εκφράζουν την παρακμή του καπιταλισμού, την αντιδραστικότητά του σε όλες τις γραμμές του, την ιστορική του κάθοδο. Και κατά τούτο διαφέρουν οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι από τους εθνικούς πολέμους.

Ο πόλεμος αποδείχτηκε ότι είναι γνήσιο τέκνο του ιμπεριαλισμού. Οσο θα υπάρχει ιμπεριαλισμός θα υπάρχει και πόλεμος. Ανεξάρτητα από τη μορφή του πολέμου, αν είναι ένας γενικευμένος ή περιορισμένος πόλεμος, η εργατική τάξη, ως κοινωνικά ανερχόμενη δύναμη δεν μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε ιμπεριαλιστές. Είναι σαν να προσπαθεί να κάνει δίκαιη μοιρασιά μεταξύ δύο ληστών. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να πάρει το μέρος του ενός, του λιγότερο ισχυρού, στην προοπτική να δυναμώσει για να ληστεύει καλύτερα. Ακόμη και στην περίπτωση που ο ένας από τους δύο αξιοποιεί την ειρήνη για να κατοχυρώσει τη λεία, ο χαρακτήρας της ληστείας δεν αλλάζει. Η ληστεία παραμένει ληστεία.

Η εργατική τάξη οφείλει να χειραφετηθεί από την πολιτική των ιμπεριαλιστών και των πολιτικών της εκπροσώπων. Οφείλει να καθορίσει τη δική της στρατηγική και το δικό της δρόμο. Της δικιάς της εξουσίας. Της Λαϊκής Εξουσίας, του Σοσιαλισμού. Ακόμη και στην περίπτωση που οι συνθήκες δεν είναι ώριμες για την πραγματοποίηση αυτού του στόχου πρέπει να εργάζεται σε αυτήν την κατεύθυνση. Να την υπηρετεί με τις πολιτικές της θέσεις και τη δράση της. Να αναπτύξει τις συμμαχίες της σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Ο μόνος φορέας που μπορεί να κατοχυρώσει την ειρήνη είναι η εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, που έχοντας συσπειρωμένους όλους τους εργαζόμενους δε θα επιτρέπει στον αντίπαλο να θέτει σε κίνδυνο την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας.

Το ΚΚΕ όλη αυτήν την περίοδο έδωσε μια αποφασιστική μάχη για να μην περάσουν στην εργατική τάξη και τη νεολαία οι θέσεις των συμβιβασμένων δυνάμεων του ΣΥΝ, της κυβέρνησης αλλά και της Νέας Δημοκρατίας. Για να μην καλλιεργηθούν αυταπάτες στον ελληνικό λαό ότι η ειρήνη μπορεί να κατοχυρωθεί αν στη θέση των ΗΠΑ μπει ο γαλλογερμανικός άξονας ή και η Ευρωπαϊκή Ενωση. Για να αποκαλύψει την αναξιοπιστία της πολιτικής τους και το μέγα κίνδυνο του αποπροσανατολισμού και της σύγχυσης. Και μπορούμε να πούμε με ικανοποίηση ότι ο ελληνικός λαός ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά του και έδωσε το "παρών" στις κινητοποιήσεις υπεράσπισης της ειρήνης με μεγάλη μαζικότητα και υψηλή μαχητικότητα. Ειδικά η ανταπόκριση της νεολαίας και των μαθητών μας, δημιούργησε ελπιδοφόρα αισθήματα υπερηφάνειας και ειλικρινούς χαράς, γιατί η νεολαία έδειξε ότι βαδίζει στο δρόμο του ωραίου αγώνα και δεν υποκύπτει στις Σειρήνες της υποταγής και του βολέματος.

Στη σημερινή επέτειο αποδίδουμε φόρο τιμής στα εκατομμύρια αγωνιστές που υποβλήθηκαν στην υπέρτατη θυσία για να υπερασπίσουν τη λευτεριά των λαών. Πάνω από όλα όμως ξαναζωντανεύουμε τη μεγάλη επέλαση του Κόκκινου Στρατού, που ξεπερνώντας αφάνταστες δυσκολίες και εμπόδια κατόρθωσε όχι μόνο να υπερασπιστεί τη σοσιαλιστική του πατρίδα, αλλά και να απελευθερώσει τόσους λαούς και να νικήσει το γερμανικό ιμπεριαλισμό στο δικό του έδαφος. Ο κόκκινος στρατός είχε βάλει ως στόχο να υψώσει στο Ράιχσταγκ το λάβαρο του σοσιαλισμού και όλων των προλετάριων του κόσμου την Πρωτομαγιά του 1945. Το πραγματοποίησε στις 30 του Απρίλη. Αποδείχτηκε ότι όταν οι λαοί θέλουν μπορούν να νικήσουν και να πάρουν την τύχη τους στα δικά τους χέρια. Και σήμερα, παρά τις δυσκολίες, οι λαοί θα κάνουν τη δική τους επέλαση και θα είναι το ίδιο νικηφόρα».