Ενα από τα «ατού» των προπαγανδιστών του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της ΝΔ, που, ενόψει των εκλογών, πήραν αμπάριζα και εξόρμησαν σε πόλεις και χωριά «προς άγραν ψήφων», είναι το «δε γίνεται τίποτα». Προσπαθούν, δηλαδή, να σπείρουν στο εκλογικό σώμα, που θα αποφασίσει για το ποιος θα μας κυβερνήσει την επόμενη τετραετία, την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία. Να σκύψει ο ψηφοφόρος το κεφάλι και να πει, τι να κάνουμε, αφού έτσι κι αλλιώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, γιατί άλλοι αποφασίζουν για μας, ας ψηφίσω ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα, για να έχω κι εγώ κάποια ελπίδα ότι με το «μέσον» του βουλευτή «μου» ίσως λύσω κάποιο από τα προσωπικά μου προβλήματα. Ομως, η συλλογιστική αυτή και η ψυχολογία του ραγιά και του απόκληρου που διαμορφώνει, δεν είναι σωστή. Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα, αυτό της Βενεζουέλας, το αποδείχνει περίτρανα.

Στο Καράκας, λοιπόν, την πρωτεύουσα της Βενεζουέλας, ένα εκατομμύριο άνθρωποι κατέβηκαν, τις προάλλες, στους δρόμους, προκειμένου να γιορτάσουν την επέτειο των τριών χρόνων από την επανεκλογή της κυβέρνησης του Ούγο Τσάβες. Ηταν, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ, μια από τις πιο σημαντικές πολιτικές συγκεντρώσεις στην ιστορία της χώρας και, φυσικά, ένα ηχηρό και ξεκάθαρο μήνυμα προς τους εχθρούς της «Μπολιβαριανής Επανάστασης» και τις βλέψεις τους. Στην ομιλία του, ο πρόεδρος Τσάβες έδωσε με λόγια καθαρά και σταράτα το «στίγμα», για την παραπέρα πορεία της Βενεζουέλας. Οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές, είπε, και οι ντόπιοι υποτακτικοί τους δεν πρέπει να έχουν καμιά αυταπάτη, πως με τις δολοπλοκίες και τα πραξικοπήματα θα ανατρέψουν την εξουσία στη Βενεζουέλα. «Η νίκη είναι δική μας», τόνισε με έμφαση, «όποιο κι αν είναι το κόστος. Είμαστε έτοιμοι και αποφασισμένοι να εκπληρώσουμε την υπόσχεση που δώσαμε στο λαό της Βενεζουέλας. Ζήτω η Επανάσταση».

Είναι γνωστό ότι στη Βενεζουέλα, οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές έριξαν «όλο το βάρος τους» και χρησιμοποιούν όλα τα ανέντιμα και ανήθικα μέσα, (συκοφαντίες, αποπροσανατολισμό, καθολική απεργία, υποκινούμενη από τα μεγάλα τραστ του πετρελαίου, ανοιχτό στρατιωτικό πραξικόπημα από ανώτατα στελέχη του στρατεύματος κλπ.), προσπαθώντας να ανατρέψουν τη νόμιμη κυβέρνηση του Τσάβες, αλλά έσπασαν τα μούτρα τους.

Από το παράδειγμα, λοιπόν, της Βενεζουέλας, που, βρισκόμενη, κυριολεκτικά, μέσα στου λύκου το στόμα, κατορθώνει να τραβήξει έναν άλλο δρόμο -παρά τα όσα λένε οι απανταχού του πλανήτη οπαδοί του «μονόδρομου»- βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι όταν ένας λαός, ενωμένος και αποφασισμένος για όποια θυσία, το επιχειρήσει, μπορεί να επιβάλει τη θέλησή του.