Η αίσθηση που αβίαστα δημιουργείται από την ανάγνωση των κυριακάτικων συνεντεύξεων του πολυδιαφημιζόμενου «δίδυμου της διαδοχής» (Γ. Παπανδρέου - Μιχ. Χρυσοχοΐδης), είναι ότι τα χειρότερα είναι μπροστά. Απόλυτα ταυτισμένοι και συντονισμένοι, ξεκαθαρίζουν ότι δεν υπάρχουν πολιτικές ή άλλες δεσμεύσεις απέναντι στα λαϊκά συμφέροντα. Αντίθετα, τα «κεκτημένα» και οι αγώνες των εργαζομένων θεωρούνται τροχοπέδη. Επιβεβαιώνουν ότι η περιβόητη μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ δεν είναι παρά μια νεοσυντηρητική μετάλλαξή του, ώστε να αποτελέσει ένα ισχυρό εργαλείο για την επίτευξη των στόχων της άρχουσας τάξης. Ο φανατισμός και ο δογματισμός, που επιδεικνύουν τα ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ σ' αυτήν την κατεύθυνση, δεν μπορεί παρά να προβληματίζει...

Ο έτερος «παίκτης» του δικομματισμού, η ηγεσία της ΝΔ, ολοκληρώνει την «προετοιμασία» για την εξουσία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απροσχημάτιστη επίδειξη πειθαρχίας στις εντολές της Ουάσιγκτον για τη διευθέτηση των ελληνοτουρκικών και του Κυπριακού. Μηδενίζονται γενικότερα οι αντιπαραθέσεις της με την κυβερνητική πολιτική. Ούτε μία φορά, ούτε καν για ψηφοθηρικούς λόγους, ο Κ. Καραμανλής δε βγήκε να αποδοκιμάσει τη λιτότητα, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, το έγκλημα κατά των δασών, κ.ο.κ. Ο κυριότερος λόγος είναι ότι δε θέλει να συμβάλει στην αμφισβήτηση, έστω και φραστικά, της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Η δικομματική πόλωση αφορά πλέον στα πρόσωπα - διαχειριστές. Το κυρίαρχο δίλημμα είναι «Σημίτης που είναι έμπειρος και αποτελεσματικός» ή Καραμανλής που είναι «νέος και ωραίος»...

Αυτή είναι η μία όψη των εξελίξεων. Την ίδια στιγμή, όμως, ο «κίνδυνος» για μια συνολική απόρριψη του δικομματισμού προβάλλει περισσότερο υπαρκτός από ποτέ. Η ανάγκη διαμόρφωσης του αντίπαλου δέους και της εναλλακτικής λύσης συνειδητοποιείται ολοένα και από περισσότερους. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως είναι αυτό να εκφραστεί και στις κάλπες...