H κυβέρνηση απροκάλυπτα προσπαθεί να εφαρμόσει την «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» με την ποινικοποίηση της αντίστασης των μαθητών με τη νομοθέτηση της φασιστικής πράξης νομοθετικού περιεχομένου.

Οι μαθητές δικαιολογημένα αντιδρούν στην «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» γιατί βασικό περιεχόμενό της είναι ο περιορισμός των μαθητών που θα τελειώνουν το Λύκειο.Εχει στόχο, δηλαδή, να περιορίσει τον αριθμό των παιδιών της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, των εργαζομένων, που θα τελειώνουν το Λύκειο. Μα θα μου πείτε όλοι θα σπουδάσουν; Οχι. Αλλά πρέπει να ικανοποιηθεί το αίτημα για δωδεκάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση. Ετσι ώστε να ωριμάσουν και τα παιδιά για να είναι σε θέση να παλέψουν μόνα τους και τότε να μπουν οι οποιοιδήποτε φραγμοί. Η κυβέρνηση απορρίπτει το αίτημα. Αυτό μας θυμίζει την ιστορία των προτάσεων του ΚΚΕ για υποχρεωτική εννιάχρονη εκπαίδευση και για τετράχρονη πανεπιστημιακή εκπαίδευση των δασκάλων της δημοτικής εκπαίδευσης. Οι προτάσεις αυτές, όπως είναι γνωστό, έγιναν στη δεκαετία του 1930 και 1940. Και υιοθετήθηκαν από την αστική τάξη μετά από 40 με 50 χρόνια περίπου.

Πέρα απ' αυτό η κυβέρνηση μιλάει για δημοκρατική νομιμότητα. Πώς την εννοεί το δείχνει η πράξη νομοθετικού περιεχομένου.

Πρώτα πρώτα εφαρμόζει την πράξη πριν υπογραφεί απ' τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και δημοσιευτεί. Αυτό είναι πρωτοφανές.

Δεύτερον χαρακτηρίζει τη συνδικαλιστική δράση των μαθητών ιδιώνυμο αδίκημα. Το ΚΚΕ και ο ελληνικός λαός έχει πικρή πείρα από ιδιώνυμα. Η κατά παρέκκλιση ρύθμιση ποινικών ζητημάτων είναι φασισμός και γι'?αυτό η πράξη νομοθετικού περιεχομένου είναι φασιστική.

Τρίτον. Οι ποινές που προβλέπει η πράξη νομοθετικού περιεχομένου αρχίζουν από έξι μήνες και φτάνουν μέχρι πέντε χρόνια. Δηλαδή ποινές που δεν επιβάλλονται ούτε στους εμπόρους ναρκωτικών όσο επιβάλλονται γιατί η κυβέρνηση επιδιώκει να αποποινικοποιήσει ουσιαστικά την εμπορία ναρκωτικών.

Ετσι είναι φανερό ότι οι μηχανισμοί της βίας του αστικού κράτους έχουν μπει σε εφαρμογή για να χτυπήσουν το μαθητικό κίνημα, το κίνημα των μαθητών των 15 με 17 χρόνων. Αυτό είναι απαράδεκτο.

(Καταλαβαίνω βέβαια τα παράπονα των γονιών γιατί τα παιδιά χάνουν τα μαθήματα. Τους διαβεβαιώνω όμως ότι πρέπει τα παιδιά να μάθουν να παλεύουν. Είναι και αυτό ένα μάθημα χρήσιμο για να τα βγάλουν πέρα στη ζωή).

Η κυβέρνηση επωμίζεται πελώριες ευθύνες για τη χρησιμοποίηση βίαιων μέτρων καταστολής μέσα στα σχολεία. Οι μόνοι αρμόδιοι είναι οι σύλλογοι καθηγητών και τα 15μελή συμβούλια των μαθητών για τα οποιαδήποτε προβλήματα δημιουργoύνται μέσα στα σχολεία και όχι οι χωροφύλακες και οι εισαγγελείς.

Ολοι οι δημοκράτες έχουν χρέος να παλέψουν με κάθε μέσον και τρόπο για να μην περάσει η φασιστική πράξη νομοθετικού περιεχομένου.

6/12/99

Υ.Γ.: Ο Θέμος Αναστασιάδης επικαλείται τους εργάτες στα εργοστάσια που δεν κάνουν απεργίες(«Βήμα» 6/12/99). Κατ' αρχήν όπου υπάρχει συσχετισμός δυνάμεων γίνονται απεργίες. Και δεύτερον χρειάζεται πολύ θράσος για να προβάλλεις αυτόν τον ισχυρισμό γιατί είναι γνωστό ότι τα εργοστάσια έχουν γίνει νταχάου και όποιος τολμήσει να απεργήσει πετιέται στο δρόμο.