Απερίφραστα και κατηγορηματικά καταδίκασε ο Κ. Καραμανλής τις μαθητικές κινητοποιήσεις και καταλήψεις επιβεβαιώνοντας άλλη μια φορά ότι πάνω απ' όλα βάζει το χτύπημα των λαϊκών κινητοποιήσεων και σ' αυτή τη βάση είναι απόλυτα ταυτισμένος με τον αυταρχισμό της κυβέρνησης Σημίτη. Ταυτόχρονα όμως δε δίστασε να δημαγωγήσει μιλώντας για τα οξυμένα προβλήματα της εκπαίδευσης, για τα οποία όμως η πολιτική του δε διαφέρει από την εφαρμοζόμενη. Εμείς, είπε, ποτέ δεν ενθαρρύναμε, ποτέ δε θα ενθαρρύνουμε, πάντα θα αποθαρρύνουμε δυναμικές ενέργειες τύπου καταλήψεων ή διαμαρτυριών που παίρνουν τη μορφή καμιά φορά και βιαιοπραγίας. Είναι στη φύση των ιδεών μας, είναι το σύστημα αρχών και αξιών που υπηρετούμε. Χωρίς να αποδοκιμάσει την πράξη νομοθετικού περιεχομένου, επιχείρησε να αποστασιοποιηθεί από την κυβέρνηση επιρρίπτοντας σ' αυτήν την αποκλειστική ευθύνη «για την αναστάτωση που έχει δημιουργηθεί» και δημαγωγικά εμφανίστηκε ως υπέρμαχος του διαλόγου και της συνεννόησης λέγοντας ότι «τα προβλήματα δε λύνονται με την καταφυγή στην κρατική βία, αλλά λύνονται με διάλογο, με υποχώρηση και συναίνεση».

Στο μαύρο μέτωπο κατά του δίκαιου και ηρωικού αγώνα των μαθητών, προστέθηκε και ο Γ. Σουφλιάς, ο οποίος δήλωσε σύμφωνος με τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση για «την αντιμετώπιση της αντιδημοκρατικής πράξης της κατάληψης» και ζήτησε συστράτευση από τους εκπαιδευτικούς, τα κόμματα και την κοινωνία για να εξαλειφθεί το «καρκίνωμα των καταλήψεων».