Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η πολιτική της αναβαθμίζει τον τομέα της πρόνοιας έτσι που να παρέχονται καλύτερες υπηρεσίες σ' όσους τις έχουν ανάγκη. Ποια είναι η πραγματικότητα;

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ με το νόμο 3106/2003 για την «αναδιοργάνωση του εθνικού συστήματος κοινωνικής φροντίδας», σαν συνέχεια του δικού της νόμου 2646/98 που αύξησε τους ρυθμούς ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης των υπηρεσιών πρόνοιας, δρόμο που είχε ανοίξει η ΝΔ με τους νόμους 2071 και 2072/92, αφ' ενός δεν αντιμετωπίζει την πρόνοια σαν μια λειτουργία προληπτικού χαρακτήρα, αφ' ετέρου καταργεί ουσιαστικά το δημόσιο χαρακτήρα παροχής αυτών των υπηρεσιών. Η ευθύνη για την παροχή τους μετατίθεται από το κράτος σε άλλους φορείς και ουσιαστικά όποιοι από τους εργαζόμενους έχουν ανάγκη τέτοιων υπηρεσιών πρέπει να φροντίσουν οι ίδιοι γι' αυτές πληρώνοντας αδρά για την παροχή τους.

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ έχει επιτελικό χαρακτήρα, τη γενική εποπτεία στην άσκηση της προνοιακής πολιτικής. Αυτές οι υπηρεσίες μεταφέρονται στην ΤΑ και τη ΝΑ, που τις παρέχουν ανταποδοτικά δηλαδή με πληρωμή, στη φιλανθρωπία, στον εθελοντισμό και τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, και βεβαίως στην επιχειρηματική δράση. Στα πλαίσια αυτά η κυβέρνηση έχει μεταφέρει μια σειρά κρατικές αρμοδιότητες στην Αυτοδιοίκηση όπως: Παιδικοί σταθμοί, παιδικές εξοχές και κατασκηνώσεις, κέντρα παιδικής μέριμνας, τα Κέντρα Φροντίδας της Οικογένειας (ΚΕΦΟ), Προγράμματα προνοιακής πολιτικής για την τρίτη ηλικία όπως το Φροντίδα στο σπίτι κλπ. χωρίς βεβαίως τους αντίστοιχους πόρους. Ετσι διαλύει τον όποιο ενιαίο, δημόσιο-δωρεάν χαρακτήρα είχε η πρόνοια και βεβαίως οδηγεί στην εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίησή της.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ τυχαίο ότι στις εθελοντικές οργανώσεις, οι οποίες μπορούν να αναλάβουν μέρος παροχής υπηρεσιών πρόνοιας, η κυβέρνηση κατατάσσει και τις «μη κερδοσκοπικές, μη κυβερνητικές οργανώσεις» των αναπήρων που χρηματοδοτούνται από τα κοινοτικά και κρατικά κονδύλια. Ετσι ένα μέρος της προνοιακής πολιτικής περνάει μέσω αυτών των οργανώσεων. Ταυτόχρονα επιδιώκεται μέσω αυτής της διαδικασίας να αναπτυχθεί ένα «κίνημα» επιδοτούμενο άρα και χειραγωγήσιμο, που θα είναι ένα καλό εργαλείο στήριξης και προώθησης της αντιλαϊκής πολιτικής πρόνοιας στη λογική του κοινωνικού εταιρισμού και εμπόδιο στην ανάπτυξη της πάλης του μαχητικού, διεκδικητικού ριζοσπαστικού αναπηρικού και λαϊκού κινήματος.

ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ 3106/2003 για την «αναδιοργάνωση του εθνικού συστήματος κοινωνικής φροντίδας», καταργείται ο Εθνικός Οργανισμός Κοινωνικής Φροντίδας, ιδρύονται δύο ΝΠΔΔ, το Εθνικό Συμβούλιο Κοινωνικής Φροντίδας (ΕΣΥΚΦ) και το Εθνικό Κέντρο Αμεσης Κοινωνικής Βοήθειας (ΕΚΑΚΒ). Μεταφέρονται στα ΠΕΣΥΠ τα περιουσιακά στοιχεία των αποκεντρωμένων μονάδων κοινωνικής πρόνοιας και τα νεοσύστατα ΠΕΣΥ αναλαμβάνουν και τον τομέα της πρόνοιας και τη δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια κοινωνική φροντίδα. Στα ΠΕΣΥΠ μεταφέρονται επίσης και τα ιατροκοινωνικά κέντρα και οι παιδικές πολυκλινικές του ΠΙΚΠΑ. Παρέχεται επίσης η δυνατότητα σύναψης προγραμματικών συμβάσεων μεταξύ υπουργείου Υγείας, ΠΕΣΥ, ΕΚΑΚΒ και ΟΤΑ α΄ και β΄ βαθμού, καθώς και ιδιωτικών φορέων, για προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας.

ΜΕΤΑ απ'όλ' αυτά γίνεται φανερό ότι και οι προνοιακές υπηρεσίες υποβαθμίζονται αλλά και τα φτωχά λαϊκά στρώματα δε θα έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης σ' αυτές χωρίς να πληρώνουν. Το γεγονός π.χ. ότι οι δήμοι έχουν ήδη βάλει τροφεία στους παιδικούς σταθμούς και μάλιστα τα αυξάνουν χρόνο με το χρόνο φτάνει, για να πείσει για την αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική στον τομέα της πρόνοιας.