«Αντίθετα - συνέχισε - δεν τη φοβίζουν καθόλου τα περί ενωτικής παρουσίας της αριστεράς. Γιατί η πλουτοκρατία γνωρίζει καλύτερα από πολλούς ότι αντίπαλοί της δεν είναι όποιοι αυτοονομάζονται αριστεροί, είτε πρόσωπα είτε κόμματα, αλλά όποιος, όπως το ΚΚΕ, θέτει το ζήτημα της κοινωνικοποίησης των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής ως τον όρο για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες».
Ανέφερε δε ως απόδειξη αυτού το γεγονός ότι η ευρωπαϊκή πλουτοκρατία ευνόησε κεντροαριστερά σχήματα που ως κυβερνήσεις προώθησαν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ο ομιλητής επέστησε την προσοχή στο ότι η αστική τάξη ξεχωρίζει αμέσως τον ανατρεπτικό άνεμο από το χαϊδολόγημα, το τι συγκροτεί τη λαϊκή αντεπίθεση από το ανάχωμα.
«Πιστεύουμε ωστόσο - τόνισε - ότι αυτά τα ξεχωρίζουν και οι χιλιάδες ριζοσπαστικοί άνθρωποι που διαθέτουν αξιόλογη εμπειρία ταξικής πάλης. Ανθρωποι που μπορεί να έχουν - και έχουν - διαφορετικές από τις προσεγγίσεις του ΚΚΕ, όμως δε βολεύονται στα περί προοδευτικού εκσυγχρονισμού του ΣΥΝ, στην ευρω-λαγνεία και στην υποκρισία. Διότι είναι υποκρισία να ξορκίζει στα λόγια την κεντροαριστερά, ενώ το πρόγραμμά του συγκλίνει με του ΠΑΣΟΚ. Είναι εμπαιγμός προς το λαό όταν ψηφίζει το Μάαστριχτ και ταυτόχρονα παριστάνει τον τιμητή της αντιλαϊκής πολιτικής».
Ο Μ. Μαΐλης διευκρίνισε πως το ΚΚΕ τις διαφορές του με κάθε ριζοσπάστη τις συζητά στους δρόμους για το αύριο, όμως η βάση που «μας βρίσκει σύμφωνους πρέπει να εκφράζεται στην κοινή δράση στα διάφορα μέτωπα. Πρέπει να εκφραστεί και με την εκλογική στήριξη του ΚΚΕ». Αλλωστε, τόνισε, «ο μαζικός απεγκλωβισμός λαϊκών στρωμάτων από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ πιάνει τόπο, εφόσον οδηγεί στην ισχυροποίηση του ΚΚΕ, με την ταυτόχρονη πολιτική καταδίκη κάθε "αριστερού" σχήματος, που, εκτός των άλλων, κρύβει την πολιτική πρόταση εξουσίας του, εμφανίζεται να το διαπερνά ένα πολιτικό κενό».