Οι διαπιστώσεις του κ. Καρκαγιάννη, όμως, έρχονται σε αντίφαση με τις γενικότερες θέσεις, τόσο τις δικές του, όσο και της «Καθημερινής». Η πολύμορφη «συνεργασία», είτε «ιδιότυπη» είτε όχι, του καπιταλιστικού κράτους και της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» υπάρχει πολλές δεκαετίες τώρα - ουσιαστικά από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του - και, βέβαια, γνωρίζει πολύ μεγαλύτερες... δόξες στη σημερινή εποχή των νόμων της αγοράς, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης. Με χρήματα του κράτους - δημόσιο δηλαδή χρήμα - χτίζονται βιομηχανίες και επιχειρήσεις. Με νόμους του κράτους καθιερώνονται κάθε λογής προνόμια για το μεγάλο κεφάλαιο, διευκολύνεται η ολοένα και μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων, ξεπουλιούνται οι δημόσιες επιχειρήσεις και η δημόσια περιουσία γενικότερα κλπ., κλπ.

Και μπορεί, βέβαια, ο κ. Καρκαγιάννης να θέλει την προαναφερόμενη «συνεργασία» στα πλαίσια ορισμένων κανόνων, όπου η εύνοια των κυβερνώντων προς τη μια ή την άλλη μερίδα της ολιγαρχίας είναι ανεπίτρεπτη, αλλά τούτο λίγο νοιάζει τους εργαζόμενους. Οι τελευταίοι συνειδητοποιούν καθημερινά και περισσότερο ότι έτσι και ακόμη χειρότερα θα 'ναι τα πράγματα, όσο θα βρίσκεται η εξουσία στα χέρια της ολιγαρχίας του πλούτου και των πολιτικών της εκπροσώπων.