Η ψευδεπίγραφη «ευρωπαϊκή στρατηγική ασφαλείας» του στρατοκράτη της ΕΕ Χ. Σολάνα που εγκρίθηκε ομόφωνα από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο είναι, στην πραγματικότητα, «στρατηγική ασφαλείας» των ΗΠΑ στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Το κείμενο που εγκρίθηκε δεν αφήνει περιθώρια «ερμηνειών». Σύμφωνα, λοιπόν, με τους 15 αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων, «κρίσιμης σημασίας ρόλο στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και στην ασφάλεια της Ευρώπης έπαιξαν, ιδίως μέσω του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, οι οποίες, με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, βρέθηκαν σε κυρίαρχη θέση ως στρατιωτικοί παράγοντες». Μ' άλλα λόγια, όλη η πενηντάχρονη ιστορία της ΕΟΚ/ΕΕ είναι έργο των (...) ΗΠΑ, «μέσω του ΝΑΤΟ», και της αμερικανικής «κυρίαρχης στρατιωτικής θέσης», δηλαδή της πυρηνικής ομηρίας από την Ουάσιγκτον. Αυτό, βέβαια, πρέπει να συνεχιστεί και να ενισχυθεί αφού «ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους του διεθνούς συστήματος είναι η διατλαντική σχέση, η οποία δεν εξυπηρετεί μόνον το διμερές μας συμφέρον, παρά ενισχύει και την όλη διεθνή κοινότητα. Σημαντική έκφραση αυτής της σχέσης είναι το ΝΑΤΟ». Και η περιβόητη «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση»; Πώς αντιλαμβάνονται οι ευρωπαϊκές «μεγάλες δυνάμεις» τον παγκόσμιο ρόλο τους στον 21ο αιώνα; «Καμία χώρα δεν είναι σε θέση ν' αντιμετωπίσει τα πολύπλοκα προβλήματα της εποχής μας τελείως μόνη της», όπως αποδεικνύει η μονομερής επίδειξη ισχύος της αμερικανικής πλανηταρχίας στο Ιράκ. Γι' αυτό «αναντικατάστατη θέση κατέχει η διατλαντική σχέση. Ενεργώντας από κοινού, η ΕΕ και οι ΗΠΑ μπορούν να αποτελέσουν μια κολοσσιαία δύναμη αγαθού για τον κόσμο μας. Στόχος μας θα πρέπει να είναι μια αποτελεσματική και ισόρροπη εταιρική σχέση με τις ΗΠΑ, και αυτός ο στόχος αποτελεί ένα λόγο παραπάνω για να αναπτύξει ακόμη περισσότερο η ΕΕ τις δυνατότητές της και να βελτιώσει τη συνοχή της». Αν στην παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ προστεθούν οι «ευρωπαϊκές δυνατότητες», τότε θα δημιουργηθεί μια, όντως, «κολοσσιαία δύναμη», η οποία, βέβαια, δε θα 'ναι (...) του «αγαθού».

Οσον αφορά στη συνεισφορά της ΕΕ, οι 15 αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων ομόφωνα εκτιμούν ότι οι όποιες «διαφωνίες» με αφορμή το Ιράκ έχουν εκλείψει και ότι «οι μόνιμες ρυθμίσεις ΕΕ-ΝΑΤΟ, και ιδίως οι λεγόμενες Βερολίνο συν, ενισχύουν την επιχειρηματική ικανότητα της ΕΕ και παρέχουν το πλαίσιο για τη στρατηγική εταιρική σχέση των δύο οργανισμών στη διαχείριση των κρίσεων. Αυτό απηχεί την κοινή μας εδραιωμένη πρόθεση ν' αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του νέου αιώνα».

Το οριστικό «στρατηγικό δόγμα» της ΕΕ που αποφασίστηκε στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών καθορίζει επακριβώς τις «παγκόσμιες προκλήσεις» και τους «στρατηγικούς στόχους» των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ στον «21ο αιώνα». Σύμφωνα με την ομόφωνη απόφαση των Βρυξελλών, «η παραδοσιακή μας - μέχρι και τον Ψυχρό Πόλεμο - αντίληψη της αυτοάμυνας βασιζόταν στο φόβο της εισβολής. Με τις νέες απειλές που εμφανίζονται, η πρώτη γραμμή άμυνας θα είναι συχνά στο εξωτερικό. Οι νέες απειλές είναι δυναμικές. Οι κίνδυνοι διάδοσης όπλων μαζικού ολέθρου αυξάνονται συν τω χρόνω, τα δε τρομοκρατικά δίκτυα θα γίνονται ολοένα πιο επικίνδυνα αν αφεθούν ανενόχλητα. Η αποσάθρωση του κράτους και το οργανωμένο έγκλημα εξαπλώνονται (...) Το μεταψυχροπολεμικό περιβάλλον χαρακτηρίζεται από διαρκώς πιο ανοιχτά σύνορα, με άρρηκτα συνδεδεμένες τις εσωτερικές και τις εξωτερικές πτυχές της ασφάλειας (...) Στον αιώνα της παγκοσμιοποίησης, οι μακρινές απειλές μπορεί να είναι εξίσου ανησυχητικές όσο και εκείνες που έρχονται από πιο κοντά (...) Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δράσουμε προτού ξεσπάσει η κρίση. Οσο νωρίτερα αρχίζει η πρόληψη των συγκρούσεων και των απειλών, τόσο καλύτερα (...) Αντίθετα με το μεγάλο και ορατό κίνδυνο που αντιμετωπίζαμε στον Ψυχρό Πόλεμο, καμία από τις νέες απειλές δεν είναι καθαρά στρατιωτική, ούτε μπορούν ν' αντιμετωπιστούν με αμιγώς στρατιωτικά μέσα. Καθεμιά χρειάζεται ένα μείγμα μέσων. Η διάδοση όπλων μαζικού ολέθρου μπορεί να αναχαιτιστεί με ελέγχους των εξαγωγών και να καταπολεμηθεί με πολιτικές, οικονομικές και άλλες πιέσεις, με ταυτόχρονη βεβαίως αντιμετώπιση και των βαθύτερων πολιτικών αιτίων.

Η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας μπορεί να απαιτήσει ένα μείγμα ικανοτήτων συλλογής πληροφοριών και αστυνομικών, δικαστικών, στρατιωτικών και άλλων μέσων. Στα αποσαθρωμένα κράτη, μπορεί να χρειαστούν στρατιωτικά μέσα για την αποκατάσταση της τάξης, ανθρωπιστικά δε για την αντιμετώπιση της άμεσης κρίσης. Οι περιφερειακές συγκρούσεις χρειάζονται πολιτικές λύσεις, στη μετασυγκρουσιακή φάση όμως ενδέχεται να χρειαστούν στρατιωτικά μέσα και αποτελεσματική αστυνόμευση.

Τα οικονομικά μέσα εξυπηρετούν την ανασυγκρότηση, η δε μη στρατιωτική διαχείριση κρίσεων βοηθάει στην αποκατάσταση της πολιτικής διακυβέρνησης. Η ΕΕ είναι ιδιαίτερα καλά εξοπλισμένη για να ανταποκρίνεται σε τέτοιες πολύπτυχες καταστάσεις». Η Σύνοδος Κορυφής των Βρυξελλών απαριθμεί ως «κύριες απειλές» για την «Ευρώπη» την «τρομοκρατία», την «εξάπλωση των όπλων μαζικού ολέθρου», τις «περιφερειακές συγκρούσεις», την «αποσάθρωση του κράτους», το «οργανωμένο έγκλημα» και «το συνδυασμό όλων αυτών των στοιχείων που καταδεικνύει ότι κινδυνεύουμε να βρεθούμε αντιμέτωποι με μια πραγματικά σοβαρότατη απειλή». Η ΕΕ εκτιμά ότι «φαίνεται πλέον απίθανο να υπάρξει μεγάλης κλίμακας επίθεση εναντίον κάποιου από τα κράτη-μέλη. Η Ευρώπη, όμως, αντιμετωπίζει νέες απειλές».

Πρώτη στον κατάλογο η «τρομοκρατία», η οποία «θέτει σε κίνδυνο ζωές, επιβάλλει μεγάλα έξοδα, επιδιώκει να υποσκάψει τον ανοιχτό και ανεκτικό χαρακτήρα των κοινωνιών μας και συνιστά αυξανόμενη στρατηγική απειλή για ολόκληρη την Ευρώπη». Πολύ περισσότερο που «συχνά διαθέτουν εντυπωσιακά μέσα». Η ΕΕ θεωρεί ότι «το τελευταίο κύμα τρομοκρατικών δραστηριοτήτων έχει παγκόσμια κλίμακα και συνδέεται με το βίαιο θρησκευτικό εξτρεμισμό. Τα αίτιά του είναι περίπλοκα, περιλαμβάνουν δε τις πιέσεις του εκσυγχρονισμού, τις πολιτιστικές, κοινωνικές και πολιτικές κρίσεις».

Μ' άλλα λόγια, η Σύνοδος Κορυφής των Βρυξελλών αποδέχεται ομόφωνα την αμερικανική εξτρεμιστική άποψη περί «θρησκευτικών και πολιτιστικών πολέμων», αναλαμβάνοντας καίρια την ευθύνη συνεργίας με τα ματωμένα σχέδια του Πενταγώνου. Γίνεται ειδική αναφορά στην «απειλή περιφερειακών συγκρούσεων» προπάντων στη Μέση Ανατολή, εκτιμώντας ότι «οι συγκρούσεις μπορούν να οδηγήσουν σε εξτρεμισμό, τρομοκρατία και αποσάθρωση του κράτους». Για την «απειλή», ειδικά, της «αποσάθρωσης του κράτους» η ΕΕ, ομόφωνα, διακηρύσσει τα εξής: «Η κακή διακυβέρνηση - η διαφθορά, η κατάχρηση εξουσίας, η αδυναμία των θεσμών και η έλλειψη λογοδοσίας - και οι εμφύλιες συγκρούσεις διαβρώνουν τα κράτη από μέσα (...) Η αποσάθρωση του κράτους είναι άκρως ανησυχητικό φαινόμενο, υπονομεύει την παγκόσμια διακυβέρνηση και επαυξάνει την περιφερειακή αστάθεια». Ολα αυτά με τη συνυπογραφή του Κ. Σημίτη και του Γ. Παπανδρέου.