Στις 28 Νοέμβρη έφυγε για πάντα ο Ηλίας Αλεξανδρής. Από τα 80 χρόνια ζωής του τα 60 αφιερώθηκαν ολοκληρωτικά στο δίκαιο αγώνα για τα δικαιώματα των ανθρώπων της δουλιάς και του μόχθου. Από 20 χρόνων ΕΠΟΝίτης, Αντάρτης του ΕΛΑΣ, Πολιτοφύλακας αγωνιστής του λαού.

Κυνηγημένος από τις μετακατοχικές κυβερνήσεις των ταγματασφαλιτών πήρε πάλι τα βουνά, μαχητής στο ΔΣΕ, όπου τραυματίζεται σοβαρά στη μάχη των Γρεβενών. Νοσηλεύεται χρόνια στις σοσιαλιστικές χώρες (Αλβανία, Γιουγκοσλαβία, Ουγγαρία). Η παγκόσμια ειρήνη και δικαιοσύνη είναι το όνειρό του. Φοιτητής στο πανεπιστήμιο Βουκουρεστίου δεν προλαβαίνει να τελειώσει τις σπουδές του. Χτίζεται το χωριό για τους πρόσφυγες «Ν. Μπελογιάννης» και στέλνεται να βοηθήσει. Τίποτε δε ζητά για τον εαυτό του, χαρίζει και την αναπηρική σύνταξή του. Τον ικανοποιεί μόνο να βλέπει τους ανθρώπους να προοδεύουν. Ο ίδιος, στην προσφυγιά, βοηθά στην ίδρυση του συνεταιρισμού και τη μετατροπή του με τη συνένωση σε μια ισχυρή αγροτοβιομηχανική επιχείρηση, όπου εργάζεται και ο ίδιος σαν λογιστής.

Συνταξιοδοτείται και το 1989 επαναπατρίζεται και ξαναγίνεται μέλος της οικογένειάς μας που τόσο πολύ είχε υποφέρει και πόνεσε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Πόνεσε πολύ με τη «σταύρωση» του Σοσιαλισμού, για τους απλούς ανθρώπους που έγιναν και πάλι «σκεύος» εκμετάλλευσης από τους καπιταλιστές. Πόνεσε 8 χρόνια αγώνα και για το αίμα των συναγωνιστών του και τον αποκεφαλισμό του αδερφού του. Ποτέ όμως δεν πίστεψε πως η ελπίδα χάθηκε. Μας είπε: «Οι άνθρωποι έμαθαν ν' αντιστέκονται, να εξεγείρονται, να παλεύουν! Θ' ανατείλει εκείνη η μέρα που οι λαοί θα κυβερνούν»!

Ωρα σου καλή αγαπημένε αδελφέ, αγαπημένε μας θείε. Θα μείνεις για πάντα στην καρδιά μας.

Τ' αδέρφια σου και τ' ανίψια σου προσφέρουν για τη μνήμη σου στο τιμημένο Κόμμα σου και στον αγαπημένο σου «Ριζοσπάστη» 300 ευρώ.