«Είμαστε αεροσυνοδοί - εποχικές της ΟΑ με μικρή φυσικά εμπειρία, αλλά σαν κι εμάς υπάρχουν και άλλες με ανύπαρκτη. Οταν μας κάλεσαν ξαφνικά να "πετάξουμε", η χαρά μας ήταν μεγάλη και δεχτήκαμε αμέσως. Οταν μάλιστα μας υποσχέθηκαν και αρκετά λεφτά (σχεδόν 1.500 ευρώ) και άμεση μονιμοποίηση δεν πιστεύαμε στην τύχη μας. Πόσο λάθος κάναμε!

Εκτος του ότι μας "έριξαν" στα αεροπλάνα χωρίς καμιά εκπαίδευση, από τότε που ξεκινήσαμε να πετάμε, πηγαίνουμε το ένα δρομολόγιο μετά το άλλο, έχουμε εξουθενωθεί και σωματικά και ψυχικά και δεν ξεκουραζόμαστε καθόλου. Πολλές φορές κατά τη διάρκεια των πτήσεων έχουμε τάσεις λιποθυμίας και πονάμε παντού, "έχουμε ξεχάσει και το όνομά μας"....

... Επειδή τις περισσότερες φορές - αν όχι όλες - είμαστε μόνο 3 άτομα στο αεροπλάνο, δεν προλαβαίνουμε ούτε το service να ολοκληρώσουμε, ούτε ένα ποτήρι νερό να πιούμε. Και μιλάμε για σχεδόν 20 ώρες δουλιάς, 4 - 6 ώρες ξεκούραση (αυτό είναι αδύνατο) και ξανά 20ωρα δουλιάς. Αν τολμήσουμε να ζητήσουμε να ξεκουραστούμε σαν άνθρωποι, μας λένε ότι σύντομα θα λήξει η απεργία και θα έχουμε χρόνο για ξεκούραση, ότι θα μας μονιμοποιήσουν, ότι εμείς θα είμαστε οι πιο προνομιούχοι συνοδοί που έχουν περάσει ποτέ από την ΟΑ και να 'μαστε καλά παιδιά τώρα... Δεν αντέχουμε άλλο. Τις προάλλες σε μία πτήση παραλίγο να καούν και δεν ξέρανε πού είναι οι πυροσβεστήρες, καθότι εκτός από κουρασμένες είμαστε και ανεκπαίδευτες...».