Ακόμα μια χρονιά στα μαύρα σκοτάδια της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού ήταν το 2003. Με επώδυνο τρόπο, οι λαοί βίωσαν τις συνέπειες της επέλασης του πολυεθνικού κεφαλαίου, της ηγεμονίας των ΗΠΑ και της νεοταξικής βαρβαρότητας. Οι λαοί πληρώνουν αβάσταχτο «φόρο υποτέλειας» στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, με την πείνα, τις ασθένειες, τη φτώχεια, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, την κατεδάφιση κατακτήσεων και δικαιωμάτων, την καταστροφή του περιβάλλοντος... Ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, σκορπίζοντας το θάνατο και τη συμφορά στους λαούς. Ο «αϊτός» του αμερικάνικου Πενταγώνου έχωσε πιο βαθιά τα νύχια του στο «σώμα» της ανθρωπότητας.

Το 2003 ήταν χρονιά - καμπή: Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έθεσε σε πλήρη εφαρμογή το δόγμα των «προληπτικών πολέμων», ενώ δε δίστασε να προχωρήσει σε εδαφική κατάκτηση και κατοχή ενός ανεξάρτητου κράτους, του Ιράκ, κονιορτοποιώντας ταυτόχρονα κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου. Ταυτόχρονα, όμως, ο «θρίαμβος» στο Ιράκ κατέδειξε και την αδυναμία του ιμπεριαλισμού, χάρη στην ηρωική αντίσταση του ιρακινού λαού. Τη χρονιά που έφυγε, έγινε πιο καθαρό ότι το «αντίπαλο δέος» δεν μπορεί να είναι η ΕΕ των πολυεθνικών και της νεοφιλελεύθερης επίθεσης. Η αντίθεση του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού στη μονοκρατορία των ΗΠΑ αφορά μόνο στη μοιρασιά του πλανήτη, των αγορών και των πρώτων υλών...

Το αντίπαλος δέος προβάλλει μέσα από τις πρωτοφανείς αντιπολεμικές διαδηλώσεις, τους αντικαπιταλιστικούς αγώνες κατά της παγκοσμιοποίησης, την αντίσταση των λαών στη «νέα τάξη»... Ο «νέος κόσμος» θα γεννηθεί από τους ταξικούς αγώνες, από τη σοσιαλιστική επανάσταση. Την εναλλακτική λύση του σοσιαλισμού τη βάζει στην «ατζέντα» του 21ου αιώνα η ίδια η αθεράπευτη και γενικευμένη κρίση του καπιταλισμού. Το δίλημμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» είναι δραματικά επίκαιρο όσο ποτέ.