Σε όλους όσοι σπεύδουν τις μέρες αυτές, εκμεταλλευόμενοι τις φρικτές εικόνες των τραυματιών και των «ξεκοιλιασμένων» από τις βομβιστικές επιθέσεις σε ισπανικά τρένα, να συμβάλουν στην καλλιέργεια κλίματος τρομοϋστερίας και τρομοφοβίας, να πείσουν αναγνώστες και τηλεθεατές ότι περιττεύουν τα ερωτήματα και οι αναζητήσεις, ότι χρειάζεται πράξη, γιατί ο εχθρός της τρομοκρατίας στέκει εμπρός μας, τρομακτικός και αδυσώπητος, τους δίνουμε την απάντηση που έδωσαν οι Ισπανοί. «Ο πόλεμος είναι δικός σου, τα θύματα είναι δικά μας», φώναζαν στον Αθνάρ οι χιλιάδες των διαδηλωτών και λίγο μετά εξέφρασαν και με την ψήφο τους την κατηγορηματική τους αντίθεση, τόσο στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ενάντια στο Ιράκ, όσο και στη συμπαράταξη της πρώην κυβέρνησής τους με τον Λευκό Οίκο.

Με πράξεις αντέδρασαν οι Ισπανοί, η μεγάλη τους πλειοψηφία τουλάχιστον. Το ίδιο έκαναν και κάνουν καθημερινά στη χώρα μας οι κομμουνιστές, πολλοί ακόμη αριστεροί και αγωνιστές, καταδικάζοντας τον «αντιτρομοκρατικό» πόλεμο των ΗΠΑ και τις όποιες «πλάτες» τούς έκαναν και κάνουν οι πρώην και νυν εγχώριοι κυβερνώντες, απαιτώντας την επιστροφή των Ελλήνων στρατιωτών από το Αφγανιστάν, το Κοσσυφοπέδιο και όποιες άλλες ξένες χώρες κλπ., κλπ.

Προφανώς, όμως, δεν εννοούν τέτοιες πράξεις οι προαναφερόμενοι αναλυτές και αρθρογράφοι. Αλλα θέλουν. Μέτρα προστασίας και ασφάλειας, όπως λένε. Με άλλα λόγια, ένταση της αστυνομοκρατίας και της καταστολής, μεγαλύτερο περιορισμό των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Και, βέβαια, το λαό στη γωνία, φοβισμένο και τρομοκρατημένο...