Η τακτική είναι παλιά, παμπάλαια και δοκιμασμένη. Πιο παλιά κι απ' τον ιμπεριαλισμό. Εχει εφαρμοστεί σε πλείστες περιπτώσεις και, βέβαια, δεν αποτελεί σύμπτωση το γεγονός ότι όπου η τακτική αυτή υλοποιήθηκε, οι λαοί, η διεθνής ειρήνη, η σταθερότητα και η ασφάλεια πλήρωσαν βαριά τις συνέπειες. Δε γίνεται αλλιώς. Οταν και όπου ο ιμπεριαλισμός, με τον έναν ή άλλον τρόπο, σημειώνει επιτυχίες, τούτο συνεπάγεται περισσότερα δεινά για τους λαούς.

Σε πρώτη φάση επιχειρούν τον εξοστρακισμό της ουσίας. Ο αποπροσανατολισμός, οι ψεύτικες υποσχέσεις, τα εκβιαστικά, ψεύτικα και τεχνητά διλήμματα, οι πιέσεις και οι απειλές αποτελούν, συνήθως, τα βασικά τους όπλα, έχοντας ως βασικό και κύριο στόχο τη χειραγώγηση των λαϊκών συνειδήσεων. Προκειμένου για το διαβόητο «σχέδιο Ανάν», θέλουν να βάλουν στο περιθώριο το γεγονός πως είναι ολοφάνερα και προκλητικά άδικο, νομιμοποιεί τα τετελεσμένα της εισβολής και οδηγεί στη δημιουργία ενός κρατικού μορφώματος-προτεκτοράτου, φτερό στον άνεμο των όποιων αυριανών προβλημάτων και ερμαίου στις έξωθεν παρεμβάσεις και επεμβάσεις.

Κι αφού περπατήσει η πρώτη φάση και φέρει τα πρώτα, τουλάχιστον, απτά αποτελέσματα, ακολουθεί η δεύτερη, με την προσφορά του «καρότου». Οταν, δηλαδή, μπει στο περιθώριο, στον έναν ή άλλο βαθμό, η προαναφερόμενη ουσία του «σχεδίου Ανάν» και εγκλωβιστούν οι λαϊκές συνειδήσεις στα τεχνητά αδιέξοδα, έρχονται να προσφέρουν «εγγυήσεις», για την ...καλή και πλήρη εφαρμογή του, αφού υπάρχει και το ενδεχόμενο της κακής ή της λειψής υλοποίησής του, με ακόμη χειρότερες και περισσότερο καταστροφικές συνέπειες. Κι έτσι, οι λαοί έχουν δήθεν το δικαίωμα της επιλογής. Μπορούν ...να επιλέξουν την υποταγή στο ...λιγότερο κακό.