Τότε εκεί, στη θύρα του προεδρικού μεγάρου, στάθηκε όρθιος, αταλάντευτος, ο λαϊκός ηγέτης, ο Σαλβαδόρ Αλιέντε. Και σ' αυτήν ακριβώς τη δραματική στιγμή και με απόλυτη αντίληψη του τέλους, εκφώνησε ένα από τα συγκλονιστικότερα κείμενα της νεότερης παγκόσμιας πολιτικής ιστορίας. Λίγο μετά έπεφτε νεκρός.

«Σ' αυτήν την κορυφαία θέση όπου με τοποθέτησε η ιστορία, θα πληρώσω με τη ζωή μου το χρέος απέναντι στο λαό μου (...)

Το ξένο κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός, μαζί με τη χιλιανή αντίδραση δημιούργησαν το κλίμα που επέτρεψε στις Ενοπλες Δυνάμεις να καταργήσουν βίαια το συνταγματικό πολίτευμα της χώρας μας (...). Απευθύνομαι στη νεολαία, σ' εκείνους που τραγουδούσαν και μας πρόσφεραν τη χαρά τους και το αγωνιστικό τους πνεύμα (...).

Είμαι βέβαιος πως η θυσία μου δε θα είναι μάταιη, είμαι βέβαιος πως θα είναι, το λιγότερο, ένα ηθικό μάθημα για να τιμωρήσει τη δολιότητα, τη δειλία και την προδοσία».