Συγκόλληση «σκορποχωρίου» ή Λαϊκό Μέτωπο Πάλης; | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Συγκόλληση «σκορποχωρίου» ή Λαϊκό Μέτωπο Πάλης;

Με αφορμή κάποιες απόψεις του Κώστα Ζουράρι

To τελευταίο διάστημα και με αφορμή το εκλογικό αποτέλεσμα γίνεται μια προσπάθεια να υποβληθεί η άποψη ότι το ΚΚΕ πρέπει να αλλάξει πολιτική, τακτική. Φυσικά, αυτό γίνεται σχεδόν μόνιμα μετά από κάθε εκλογική μάχη, χρόνια τώρα και μάλιστα ανεξάρτητα του εκλογικού αποτελέσματος, ανεξάρτητα αν το Κόμμα έχει άνοδο ή στασιμότητα, ανεξάρτητα αν ανέβηκε ή έπεσε ο δικομματισμός. Αυτό έγινε και στις περσινές ευρωεκλογές. Αλλες φωνές εμπεριέχουν φως - φανάρι σκοπιμότητα, άλλες όσο κι αν αναδεικνύουν ψευδαισθήσεις και ουτοπικές πολιτικές αναλύσεις, εντούτοις δεν μπορείς να αμφισβητήσεις μια αγωνία ειλικρινή για την πορεία και το μέλλον.

Τέτοιες φωνές, όπως του Κώστα Ζουράρι, συνεργαζόμενου με τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές και στις πρόσφατες εθνικές εκλογές, προσπαθούν να ερμηνεύσουν το εκλογικό αποτέλεσμα και συγκεκριμένα το ψηλό 86,55 ποσοστό του δικομματισμού, το 5,53 του ΚΚΕ και το 3,2 του ΣΥΝ και 2,7 του ΔΗΚΚΙ, με αναλύσεις του στιλ:

«Μα, πώς μακροθυμείτε προς πάντας, όταν ξανακατορθώσατε να ξαναπαρουσιαστείτε ενώπιον του βαριεστημένου και περιφρονητικού πια, προς εσάς, λαού σας, σκορποχώρι εσείς της Αριστεράς, τέσσερα κόμματα εσείς, κόμμα περίκλειστον έκαστον, καθ' έκαστον κομματάκι όλα σας και μοναχικό κόμμα σε κώμα; Που το "μακροθυμείτε προς πάντας", όταν το καθ'ένα κομματίδιον της Αριστεράς έχει συνεχώς δίκιο, καθ' ολοκληρίαν, εις βάρος όλων των άλλων κομματιδίων και τούμπαλιν; Και όταν με αναντίρρητον τη δυσκοιλιότητα ολωνών τους, το κάθε αριστερό κομματίδιον διαπιστώνει "αγεφύρωτες" τις διαφορές του με τα άλλα κομματίδια χτίζοντας μόνο του και αυτιστικό τη δική του "σωστή" γέφυρα προς τη Νεφελοκοκκυγία...» (από άρθρο του Κ. Ζουράρι στην Ελευθεροτυπία, 12-4-2000).

Ας αφήσουμε κατά μέρος την αριθμητική προσέγγιση και του τι επί της ουσίας θα σήμαινε ένα άθροισμα 5,53 + 3,2 +2,7 + 0,12 κλπ. - έστω κι αν ακόμα προσθέσει κάποιος μία με δύο μονάδες παραπάνω λόγω έλλειψης «σκορποχωρίου», λόγω «της δυναμικής της ενότητας» - έτσι όπως βάζει τον αναγνώστη του να σκέπτεται ο φίλος Κ. Ζουράρις, αρνούμενος ουσιαστικά να θέσει το πραγματικό πρόβλημα που δεν είναι άλλο από τις πολιτικές, τις στρατηγικές και τακτικές, δηλαδή τη στάση και συμπεριφορά των δυνάμεων αυτών και όλων μαζί και του κάθε κόμματος ξεχωριστά. Η ειλικρινής αγωνία μάλλον δεν μπορεί να έχει σχέση με τη συγκινησιακή υπερβολή και τον πρόσκαιρο εναγκαλισμό για να κλάψουμε από κοινού τη μοίρα μας κι όχι ο καθένας ξεχωριστά, όπως φαίνεται προτείνουν κάποιοι φίλοι.

Κάθε άνθρωπος, κάθε αγωνιστής σε αυτή εδώ τη χώρα, που πονά την Αριστερά, το μέλλον, την προοπτική του εργαζόμενου λαού, την πατρίδα, τους λαούς όλου του κόσμου, βλέπει ότι δεν είναι ώρα και για άλλες απογοητεύσεις με μακροχρόνια μάλιστα αρνητικά αποτελέσματα. Τεχνητές συγκολλήσεις προεκλογικού ή μετεκλογικού χαρακτήρα, πομπώδεις παραινέσεις και προπόσεις για «ενότητα», «συνεργασία» της Αριστεράς και άλλα εύηχα, δε λύνουν το πραγματικό πρόβλημα πάνω στη συζήτηση που έτσι κι αλλιώς γίνεται χρόνια τώρα γύρω από μικρά και μεγάλα ζητήματα, πάνω σε υπαρκτά και όχι ανύπαρκτα προβλήματα, μέσα στη δράση κι όχι γύρω από καναπέδες φτιαγμένους μάλιστα σε εργαστήρια της αστικής εξουσίας.

Ας πούμε εμάς μας απασχολεί το θέμα, γιατί παραδείγματος χάριν, η ηγεσία του Συνασπισμού, τα στελέχη και οργανώσεις αυτού του κόμματος δε συμμετέχουν στις συνεχείς λαϊκές και νεολαιίστικες κινητοποιήσεις που συνεχίζονται ασταμάτητα, μετά το σταμάτημα των βομβαρδισμών πέρσι, κατά της διέλευσης των ΝΑΤΟικών μισθοφόρων από τα χώματα της ελληνικής γης, από τα λιμάνια του Λιτόχωρου και της Θεσσαλονίκης; Γιατί έστω δεν προχωρούν σε παράλληλες εκδηλώσεις αντίστασης, αν δε συμφωνούν με αυτές, στις οποίες συμμετέχουν οι κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές;

Γιατί κανένα από αυτά τα κόμματα δε δηλώνει καθαρά και ξάστερα ότι τάσσεται ενάντια στα μισθοφορικά στρατεύματα που η Ελλάδα στέλνει έξω από τα σύνορά της, όπως στη Βοσνία, το Κοσσυφοπέδιο και αύριο πιθανόν και σε άλλα μέρη του κόσμου κατά την εκάστοτε βούληση του επικυρίαρχου; Γιατί ανέχονται με τη στάση τους Ελληνόπουλα να υπηρετούν κάτω από αμερικανοΝΑΤΟικές σημαίες;

Γιατί αντί να εξεγείρονται κατά της δημιουργίας ευρωπαϊκού στρατού μισθοφόρων, την επικροτούν; Γιατί κι όταν ακόμα κατά διαστήματα κάνουν κάποια δήλωση καταδίκης των Ευρωενωσιακών και των Αμερικανών δολοφόνων, αυτή μένει κενό γράμμα, άψυχο δελτίο Τύπου σε κάποια φαξ, δε μετουσιώνεται σε αντίσταση, σε πράξη, σε δράση;

Πού είναι η απαιτούμενη σήμερα σθεναρή εναντίωση του ΣΥΝ, του ΔΗΚΚΙ, σε βασικές αντιλαϊκές επιλογές, όπως είναι οι περιβόητες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και τα οράματα των πολυεθνικών για μετα-ΟΝΕ «παραδείσους» βαρβαρότητας; Είναι αριστερή πρόταση η καλλιέργεια της τέλειας αυταπάτης για πιθανότητα καλυτέρευσης των συνθηκών ζωής του λαού με «άλλες πολιτικές στα πλαίσια της ΟΝΕ και του ευρωπαϊκού σπιτιού των λαών»;

Μήπως είναι άρθρωση αριστερής πρότασης, εναλλακτικής μορφής εξουσίας, το να τείνεις συνεχώς «χείρα βοηθείας» στο ΠΑΣΟΚ, προς την εκάστοτε εξουσία, να τρέφεις προσδοκίες για κεντροαριστερές συνεργασίες; Να μη διδάσκεσαι τίποτα από αντίστοιχες ευρωπαϊκές εμπειρίες, στιλ Ζοσπέν, ντ' Αλέμα, Μπλερ κλπ., όπου συνεργαζόμενοι σε κυβερνητικά σχήματα -αριστεροί όντες κι αυτοί - βομβάρδιζαν ανελέητα 78 μέρες τα γυναικόπαιδα στη Γιουγκοσλαβία, δικαιολογώντας χωρίς ίχνος τσίπας το έγκλημα ως «επιχείρηση αποκατάστασης της δημοκρατίας κατά του ολοκληρωτισμού»;

Το ΚΚΕ ποτέ δεν είπε, ούτε ισχυρίστηκε ότι έχει σε όλα δίκιο, ότι έχει το αλάθητο του Πάπα. Κάποιοι άλλοι καλλιεργούν την εντύπωση, την εικόνα αυτή για το ΚΚΕ. Οσοι έχουν συνεργαστεί με τους κομμουνιστές, το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό. Ακούμε και αφουγκραζόμαστε τα πάντα. Ακόμα και αυτά που ο κοινός νους θα χαρακτήριζε ως υβριστικά ή απλώς ως αμετροεπή και ως έλλειψη απαιτούμενου σεβασμού προς ανθρώπους που - αν μη τι άλλο - σταθερά και με συνέπεια αγωνίζονται, ονειρεύονται και δρουν για αυτά που πιστεύουν.

Εχουμε όμως την υποχρέωση, και το δικαίωμα φυσικά, να απαιτούμε και από τους άλλους να ακούνε, να σκέπτονται και να συζητούν υπεύθυνα τις θέσεις και τις απόψεις μας. Και για τον επιπλέον λόγο ότι δεν είμαστε απλά κάποιοι αριστεροί, αλλά κομμουνιστές. Οτι το ΚΚΕ δεν είναι ένα από τα αριστερά κόμματα, αλλά το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Και μην το εκλάβει κάποιος ως έπαρση. Είναι απλά γεγονός, που μας γεμίζει δικαιολογημένη πιστεύουμε περηφάνια, όχι στενά κομματική, αλλά περηφάνια πατριωτική και διεθνιστική. Και οπωσδήποτε μας γεμίζει και με μεγάλες ευθύνες και υποχρεώσεις. Κυρίως για το αύριο. Για να προχωρήσει πιο γρήγορα η συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που πιστεύουμε ειλικρινά ότι έχει ανάγκη ο λαός και η χώρα μας.

Δημήτρης ΚΕΔΡΟΣ