Από το 1852, δημοκρατικοί και ρεπουμπλικάνοι Πρόεδροι εναλλάσσονται στον προεδρικό θώκο. Τυχαία; Καθόλου. Η παντοκρατορία δυο μόνο κομμάτων χωρίς καμιά διαφορά ουσίας μεταξύ τους είναι αποτέλεσμα τόσο του εκλογικού συστήματος που συναινετικά δημιούργησαν, όσο και της αρρωστημένης «δημοκρατίας» που εγκαθίδρυσαν στη χώρα τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, τα οποία φαίνεται να ενδιαφέρονται περισσότερο για τις εκλογές απ' ό,τι ο μέσος Αμερικάνος ψηφοφόρος.

Η λέξη κλειδί στις εκλογές είναι το «χρήμα». Νούμερα που ζαλίζουν: Ενα δισ. δολάρια θα ξοδέψουν τα δυο μεγάλα κόμματα μόνο για διαφήμιση, κυρίως στα τηλεοπτικά κανάλια που φτάνουν στο 99% των αμερικάνικων σπιτιών. Τα «τρίτα κόμματα», άσχετα με το τι πρεσβεύουν, εμφανίζονται ελάχιστα, αφού η αποθέωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας δεν επιτρέπει παρεμβάσεις στο τι θα προβάλλουν οι καναλάρχες επιχειρηματίες. Το όριο των κονδυλίων από χορηγίες έχει οριστεί στα 76 εκατομμύρια ευρώ, ποσό πολύ μικρότερο από εκείνο που τελικά ξοδεύουν οι υποψήφιοι, μέσα από τα «παραθυράκια» που εξασφαλίζει η νομοθεσία που οι ίδιοι θέσπισαν. Ποιος χρηματοδοτεί; Πολυεθνικές, δήθεν επιτροπές και όμιλοι, απλοί πολίτες. Στην ουσία, το μεγάλο κεφάλαιο που στα πλαίσια των εσωτερικών του αντιθέσεων ποντάρει στον έναν ή στον άλλο υποψήφιο.