Θέλετε τη συνέχιση του πολέμου στο Ιράκ ή να κουκουλώσουμε όπως - όπως την εκεί κατοχή μας και να επιτεθούμε στη ΛΔ της Κορέας; Θέλετε μερική κατοχή στο Αφγανιστάν ή να ρίξουμε δυνάμεις περισσότερες μαζί με τους συμμάχους ιμπεριαλιστές και να ολοκληρώσουμε ένα «σωστό πόλεμο»; Θέλετε να συνεχίσουμε να απειλούμε το Ιράν, μπας και με το διαρκή εκβιασμό τους αναγκάσουμε σε μερική υποταγή ή με τους συνενόχους άλλους ιμπεριαλιστές να μην αφήσουμε τώρα ρουθούνι; Ποιο χειρισμό προτιμάτε, ώστε να έρθει στα γόνατα και να υποταχτεί ολόκληρη η Λατινική Αμερική;

Τέτοια και άλλα του είδους είναι τα πραγματικά ερωτήματα, που κρύβονται πίσω από την αυταπάτη: Δημοκράτες ή Ρεπουμπλικάνοι; Κέρι ή Μπους; Οι διαφοροποιήσεις, που εμφανίζονται στους χειρισμούς, φυσικά και δεν έχουν να κάνουν με διαφορετικές δεξιότητες, ικανότητες, ή, πολύ περισσότερο, με ιδεολογικούς προσανατολισμούς του ενός από τον άλλο. Οι όποιες αποχρώσεις, ή, ακόμα καλύτερα, διαφορές προτεραιοτήτων έχουν να κάνουν με διαφορετικά συμφέροντα των πολυεθνικών μονοπωλίων. Ολα τα άλλα, που γράφονται ή ακούγονται, είναι αέρας, που με το γουδοχέρι των χειριστών της κοινής γνώμης (ΜΜΕ, θεσμοί της αστικής δημοκρατίας κ.ά.) γίνεται κοπανιστός, για να χωράει στις συνειδήσεις. Να τις τρέφει με αυταπάτες.

Το εκμεταλλευτικό σύστημα έχει τη δικιά του λογική, που πηγάζει στη φύση του. Στον τρόπο που αναπτύσσεται πεθαίνοντας ή πεθαίνει ενώ αναπτύσσεται. Οι διάφοροι Μπους ή Κέρι επιλέγονται ακριβώς σαν εκπρόσωποι αυτής της δεδομένης διαδικασίας. Επί δημοκρατικού Κλίντον είχαμε τον εγκληματικό πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Τον εκβιασμό στο λαό της Παλαιστίνης. Τις επιθέσεις σε Σομαλία, Σουδάν. Τη λεγόμενη «αλεπού της ερήμου» ενάντια στο Ιράκ, με στόχο να το αφοπλίσει, να στρώσει το χώμα της μελλοντικής κατοχής. Τη διαμόρφωση του «Σχεδίου Κολομβία». Την επέμβαση στην Αϊτή. Την αλλαγή του δόγματος του ΝΑΤΟ... Και ενώ αυτός ο κατάλογος δεν τελειώνει, επί ρεπουμπλικάνου Μπους συμπληρώνεται με πόλεμο και κατοχή στο Αφγανιστάν, πόλεμο και κατοχή στο Ιράκ, αντιτρομοκρατικούς νόμους και στέρηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων σχεδόν για ολόκληρο τον πλανήτη, επέκταση των απειλών σε Κούβα, ΛΔ Κορέας, Συρία, Ιράν... Πάλι δεν τελειώνει ο κατάλογος.

Είναι απαραίτητη η γνώση των όποιων διαφορών και, πολύ περισσότερο, των εσωτερικών αντιθέσεων, που εμφανίζονται, είτε σε ολόκληρο το εκμεταλλευτικό σύστημα, είτε σε κάποιο κομμάτι του, π.χ., στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Αυτό όμως, σε καμιά περίπτωση, δεν μπορεί να σημαίνει, οι λαοί να ενθαρρύνονται να επιλέξουν «τον καλό, τον κακό ή τον άσχημο» ιμπεριαλιστή τους και τον εκπρόσωπό του. Ο δρόμος των δικών τους συμφερόντων πηγαίνει ακριβώς αντίθετα. Εκεί όπου ξεκινάει η πάλη και η συσπείρωση των δυνάμεων ενάντια στους εκμεταλλευτές όλου του κόσμου. Τους Δημοκρατικούς και τους Ρεπουμπλικάνους...