Βέβαια, οι αντιλήψεις αυτές δεν είναι ούτε πρωτότυπες, ούτε νέες. Σχεδόν έναν αιώνα προηγούμενα, οι τότε σοσιαλδημοκράτες και ρεφορμιστές - πολιτικοί πρόγονοι του σημερινού ΣΥΝ - είχαν ήδη εγκαταλείψει την ταξική πάλη και οραματίζονταν κι αυτοί έναν «ανθρώπινο καπιταλισμό», όπου θα είναι και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα στο ταψί. Με άλλα λόγια, έναν καπιταλισμό, όπου το κεφαλαιοκρατικό κέρδος και η λαϊκή ευημερία θα συνυπάρχουν αρμονικά και αδιατάρακτα.

Οι μόνες διαφορές βρίσκονται στα εξής: Πρώτον, οι τότε σοσιαλδημοκράτες είχαν μια σειρά δικαιολογίες, αφού το ταξικό εργατικό κίνημα έκανε τα πρώτα του βήματα. Δικαιολογίες, όμως, που δεν υπάρχουν σήμερα. Δεύτερον, οι τότε σοσιαλδημοκράτες ήταν - τουλάχιστον - λιγότερο προκλητικοί. Για παράδειγμα, δε διεκδικούσαν την αποκλειστική εκπροσώπηση του ταξικού κινήματος, όπως κάνει σήμερα ο ΣΥΝ, ενώ, την ίδια στιγμή, πορεύεται στο δρόμο της «κοινωνικής συναίνεσης» και της ταξικής συνεργασίας... Εκτός και ο αρθρογράφος θεωρεί, πως στις σημερινές συνθήκες, «ταξικό κίνημα» είναι αυτό που δεν αμφισβητεί αυτόν καθ' αυτόν τον καπιταλισμό, αλλά την τρέχουσα μορφή υλοποίησής του, π.χ. τη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του. Ισως το... όραμά του να είναι ένας «φιλεργατικός καπιταλισμός»...