«Πρέπει όχι μόνο να ακούμε την επανάσταση, αλλά να δημιουργήσουμε οι ίδιοι τη μουσική της επανάστασης» (L. Vygotsky).

Βασικός και μόνιμός μας στόχος θα πρέπει να είναι «Να έρθει το Κόμμα στη μεγαλύτερη δυνατή αντιστοιχία με το χαρακτήρα και την αποστολή του ως επαναστατικού ΚΚ» (θέση 18). Ποια όμως είναι αυτή η αποστολή; Ενα ΚΚ οφείλει, ακόμη και όταν δεν υπάρχει επαναστατική κατάσταση ή κυριαρχεί η αντεπανάσταση (όπως σήμερα), να διαφωτίζει, να διαπαιδαγωγεί και να οργανώνει την εργατική τάξη και τα άλλα καταπιεζόμενα στρώματα και ταυτόχρονα να προετοιμάζει πολύπλευρα τον εαυτό του (ιδεολογικά - πολιτικά - οργανωτικά) και το λαό για την κοινωνική επανάσταση, για την ανατροπή του καπιταλισμού (ως αποτέλεσμα του συνδυασμού όλων των μορφών πάλης) και την εγκαθίδρυση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας. Στόχο που καθημερινά σ' αυτόν θα πρέπει να υποτάσσει έμπρακτα τη δράση του σε όλους τους τομείς.

Η εξέταση της πορείας ανασυγκρότησης (η λήξη της οποίας δε σταματά με αποφάσεις!) θα πρέπει να δένεται με συγκεκριμένους - μετρήσιμους δείκτες (που καθορίσαμε και στο 16°). Κάτι τέτοιο δε γίνεται, τουλάχιστον πειστικά, στις Θέσεις. Η πορεία μας, μετά το 16° δεν ήταν ευθύγραμμη, είχε αντιφατικό χαρακτήρα, με στοιχεία προόδου, στασιμότητας, αλλά και πισωγυρίσματος. Ο «υποκειμενικός παράγοντας» (δυστυχώς) δεν έκανε τα βήματα ωρίμανσης που θα θέλαμε και χρειάζεται επιστημονικά (και όχι μόνο μέσα από εκλογικά αποτελέσματα) να περιγράψουμε την κατάσταση στην οποία πραγματικά βρίσκεται, ώστε με σαφήνεια και ρεαλισμό να καθορίσουμε το «τι να κάνουμε». 1. Διάχυτη στις Θέσεις είναι η ορθή εκτίμηση (επαναλαμβανόταν και στο 16°) πως δεν έχει αφομοιωθεί σε βάθος, και κατά συνέπεια δεν παλεύεται ενιαία, η στρατηγική μας. Λείπει το πειστικό ΓΙΑΤΙ. Μήπως η στρατηγική μας είναι τόσο «δυσνόητη» και δεν μπορεί να αφομοιωθεί; (Σίγουρα υπάρχουν ευθύνες στα όργανα στο κατά πόσο με διάφορες μεθόδους την «μπόλιασαν» στη συνείδηση των μελών, από τότε που αυτή ψηφίστηκε - σχεδόν ομόφωνα - στο 15°). Μήπως φταίει μόνο το (ιδιαίτερα ανησυχητικό) χαμηλό ιδεολογικό επίπεδο μελών και στελεχών (υπάρχει και αυτή πλευρά και οι αντίστοιχες ευθύνες από τη διαιώνιση της κατάστασης); ΄Η σε τελευταία ανάλυση κάτι άλλο, βαθύτερο συμβαίνει; Πόσο άραγε υπάρχει ουσιαστική και σε βάθος ολόπλευρη ιδεολογική ενότητα στο Κόμμα μας; Πόσο δηλαδή αυτή η «μη αφομοίωση» δεν εκφράζει στην ουσία της διαφωνίες, ενστάσεις ή επιφυλάξεις σε σχέση με τη δυνατότητα -ρεαλιστικότητα των στρατηγικών μας στόχων και την προσέγγισή τους σήμερα; Η εσωκομματική κρίση και οι ανατροπές βαραίνουν ακόμη σημαντικά στη συνείδηση των μελών, όπως και συνολικά η μεταπολιτευτική μας πορεία, όπου η συζήτηση των στρατηγικών στόχων του Κόμματος γινόταν συχνά, μόνο, παραμονές συνεδρίων. Πόσοι έχουμε πειστεί πραγματικά, για τη δυνατότητα -ρεαλιστικότητα του σοσιαλισμού σήμερα και δεν τον βλέπουμε ως κάτι «σωστό και δίκαιο» αλλά για τις επόμενες γενιές; Πόσοι έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ο σοσιαλισμός δε θα έρθει μέσα από τον «κοινοβουλευτισμό», αλλά μόνο ως συνδυασμός διάφορων μορφών και μέσων πάλης (ειρηνικών και μη) και πάντα σε συνθήκες οξυμένης ταξικής αναμέτρησης; Πόσοι χρησιμοποιούμε ακόμη και στο λεξιλόγιο μας λέξεις όπως π.χ επανάσταση, ανατροπή, δικτατορία του προλεταριάτου κ.ά.; Πόσοι γνωρίζουμε με βάση τα έργα των κλασικών, αλλά και την εμπειρία από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, τις νομοτέλειες οικοδόμησης της νέας κοινωνίας ώστε με βάση αυτά να δουλεύουμε; Προς την αποκατάσταση της ουσιαστικής - σε βάθος - ιδεολογικής ενότητας θα πρέπει να στραφεί η προσπάθειά μας το επόμενο διάστημα ως στόχος προς κατάκτηση και όχι ως κάτι δεδομένο. Αυτό απαιτεί, πρωταρχικά, σε όλη την κλίμακα του Κόμματος, συζήτηση «με ανοιχτά χαρτιά», κάτι που δυστυχώς μέχρι σήμερα (και προσυνεδριακά) δε γίνεται...

2. Στο 16° έμπαινε ως άμεσος στόχος να δημιουργήσουμε τα «ρυάκια» του ΑΑΔ Μετώπου. Τι έγινε άραγε στην πράξη; Τι εμπειρία υπάρχει από την πολιτική συσπειρώσεων όπως τη ζήσαμε π.χ. στις τελευταίες δημοτικές εκλογές; Οι Θέσεις αναφέρουν (σωστά) πως «Σε μερικές περιπτώσεις οι συσπειρώσεις στη βάση έγιναν με πρόχειρο τρόπο κάτω από το βάρος και την πίεση που ασκεί ο εκλογικός αγώνας» (Θέση 12). Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά. Και σε αυτές τις τοπικές εκλογές εκδηλώθηκε ανάγλυφα το σύνολο των αδυναμιών μας (σε επίπεδο λειτουργίας αλλά και ως δείγμα της πολιτικής - ιδεολογικής κατάστασης του Κόμματος). Ετσι είχαμε στα πλαίσια των «συσπειρώσεων» γενικευμένη (διακομματική ουσιαστικά) συνεργασία με το ΔΗΚΚΙ (συνοδευόμενη με πολλές καλλιεργούμενες «άνωθεν» αυταπάτες), με το κόμμα του Χαραλαμπίδη (στη Β. Ελλάδα), κοινή κάθοδο με ΣΥΝ(!) σε ορισμένους δήμους, ενώ πολύ εύκολα βαφτίσαμε ως «αγωνιστικά» ψηφοδέλτια που κάθε άλλο παρά τέτοια ήταν... Τα παραπάνω δεν έγιναν «αυτόνομα», «πρωτοβουλιακά» από τις ΚΟ, αλλά με την έγκριση των παραπάνω οργάνων, συμπεριλαμβανομένης και της ΚΕ. Η πολιτική συμμαχιών για ένα ΚΚ είναι ζήτημα στρατηγικής σημασίας, αλλά ταυτόχρονα είναι και πολιτική αρχών, κάτι το οποίο τουλάχιστο στη συγκεκριμένη εκλογική μάχη αρκετές φορές δεν εφαρμόστηκε!

Τα ίδια (και ορισμένες φορές χειρότερα) συνέβησαν με τις συνεργασίες με διάφορους «κοινωνικοπολιτικούς παράγοντες», όπου συχνά κάναμε και ιδεολογικές «αβαρίες» μπρος στο «άγχος» να εμφανιστεί πως η πολιτική μας «συσπειρώνει». Με μεγάλη ευκολία τούς δώσαμε «θέσεις ευθύνης» και με μεγαλύτερη ευκολία ορισμένοι από αυτούς μας εγκατέλειψαν για «άλλες πολιτείες» (π.χ. υποψήφιοι ευρωβουλευτές με το ΠΑΣΟΚ, υποψήφιοι νομάρχες με τη ΝΔ, τομεάρχες αγροτικών ΛΑΟΣ κ.ά. για να μιλήσουμε για παραδείγματα από τη Β. Ελλάδα), θα αναλάβει κανείς την ευθύνη γι' αυτά; Θα βγουν, επιτέλους, τα αναγκαία συμπεράσματα; Τέλος - επιγραμματικά - κάποια ζητήματα:

Α. Γίνεται σωστή περιγραφή της κατάστασης στη «ΛΔ της Κίνας». (Την κάναμε άλλωστε και στο 16°). Αυτό που λείπει, όμως, είναι από τη μια οι αιτίες της σημερινής κατάστασης και από την άλλη αποφεύγεται η εκτίμηση για το χαρακτήρα της κατάστασης αυτής, για το πού οδηγούν σε τελευταία ανάλυση οι ακολουθούμενες διαδικασίες. Γιατί αποφεύγουμε να χαρακτηρίσουμε την ακολουθημένη διαδικασία ως πορεία καπιταλιστικής παλινόρθωσης - αντεπανάστασης -που σίγουρα γίνεται σε συνθήκες ταξικής πάλης - και που (δυστυχώς) πραγματοποιείται ουσιαστικά, με την καθοδήγηση του ΚΚ Κίνας; Δε διδαχτήκαμε, τελικά, από τη διαδικασία καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην πρώην ΕΣΣΔ;

Β. Ανοιχτό παραμένει το ζήτημα της ιστορίας του Κόμματος (που η συγγραφή και η γνώση της είναι απαραίτητη και για τις ανάγκες του σήμερα), ενώ υπήρχε δέσμευση (κλείσιμο ΓΓ) από το 16° Συνέδριο ότι π.χ ο 2°^ς τόμος της ιστορίας του θα ήταν έτοιμος μέχρι το 17°! Τώρα το όλο ζήτημα μετατίθεται για ολοκλήρωση το 2008! Αραγε πόσα χρόνια χρειάζονται για να παραδεχτούμε π.χ. επίσημα και ανοιχτά πως η περίφημη «6^η πλατιά Ολομέλεια του 1956» ήταν αντικαταστατική και στην ουσία επέμβαση (και όχι «αδελφική βοήθεια») των ΚΚ των σοσιαλιστικών χωρών, με στόχο όχι απλά να αλλάξει ο ΓΓ Νίκος Ζαχαριάδης (ως «σταλινικός»), αλλά συνολικά η γραμμή πλεύσης του Κόμματος ώστε να εναρμονιστεί στην αναθεωρητική γραμμή του 20ούΣυνεδρίου του ΚΚΣΕ;

Γ. Στη Θέση 15 αναφέρεται «Ενα μεγάλο μέρος του στελεχικού δυναμικού που συνέβαλε στην αναμέτρηση με τους παράγοντες της εσωκομματικής κρίσης δεν είχε την απαιτούμενη πείρα να δώσει ώθηση στην... ανασυγκρότηση του κόμματος στις νέες συνθήκες». Χωρίς να θεωρώ πως η στάση του καθένα μας κατά τη διάρκεια της εσωκομματικής κρίσης αποτελεί διαρκές «διαβατήριο» για τις ανάγκες του σήμερα, από τη διατύπωση προκύπτουν κάποια ερωτήματα: Πόσοι από όσους έδωσαν από στελεχικές θέσεις τη μάχη για «να κρατηθεί το κόμμα» είναι και σήμερα σε στελεχικές θέσεις και γιατί; Μήπως θεωρούνται ως πιο «πεπειραμένοι» και άρα γι' αυτό αξιοποιούνται συχνά σήμερα στελεχικά, όσοι εκείνο το διάστημα είχαν κρατήσει «ουδέτερη» στάση ή και είχαν αποχωρίσει κάποια χρόνια από αυτό;

«Στους καιρούς της αδυναμίας συχνά δε λείπει η σωστή γραμμή, αλλά η μία γραμμή... Δε λείπουν οι σωστές διαπιστώσεις, τις ξεχνάμε όμως

πολύ γρήγορα» (Β. Brecht)

Χατζηκώστας Αλέκος

Μέλος της ΚΟΒ Πάσα-Κιόσκι / Ημαθία