Αγαπητοί σύντροφοι,

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 17ο Συνέδριο είναι ένα ντοκουμενταρισμένο κείμενο που βάζει τις προϋποθέσεις για ένα ισχυρό, μαζικό, δυνατό, Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κόμμα Νέου Τύπου, παρά τις όποιες αδυναμίες ή δυσκολίες αντιμετωπίζει στην παρούσα φάση.

Τα 86 χρόνια ιστορίας του έχουν να μαρτυρήσουν μία προς μία τις μέρες, τις στιγμές άφταστου ηρωισμού, στιγμές μιας πείσμονης αντίστασης στην αντιδραστική φύση του κεφαλαίου, στιγμές ηρωικές από την προσπάθεια του Κόμματος να προωθήσει τόσο το στρατηγικό του στόχο, όσο και να υπερασπίσει τα δίκαια της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Πέρα από τις εξορίες, τις φυλακές και τις εκτελέσεις, πόσες προσπάθειες της αντίδρασης να το στριμώξει, να το ξεκόψει από το λαό που το στηρίζει, τίποτα δεν κατάφεραν. Μια καθυστέρηση μπόρεσαν να επιβάλουν στο γύρισμα του τροχού προς τα μπρος. Το Κόμμα από κάθε χτύπημα, όσο βαρύ και αν ήταν, βαριά πληγωμένο σήκωνε κεφάλι. Εκεί που λέγανε πάει, διαλύθηκε, εμφανιζόταν ξανά στις γειτονιές, στους χώρους δουλιάς, εκεί που δουλεύει και μοχθεί η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα σαν νέος Προμηθέας.

Σύντροφοι, εκτός από τις λυσσαλέες διώξεις από τον ταξικό αντίπαλο, το Κόμμα μας σε όλη τη μακροχρόνια ιστορία του δέχτηκε πισώπλατα μαχαιρώματα, χτυπήματα και από το δεξιό οπορτουνισμό τελευταία με τις ανατροπές και την κοσμοχαλασιά που επακολούθησε και στάθηκε όρθιο. Ξεκαθαρίζοντας τις γραμμές του από τους οπορτουνιστές αποστάτες του Κομμουνιστικού Κινήματος.

Εδώ θέλω να σταθώ λίγο, σύντροφοι.

Οι οπορτουνιστές οργανώνονται και συντονίζονται σε διεθνές επίπεδο, στην Ευρώπη με το Ευρωπαϊκό Αριστερό Κόμμα, που έχει την υποστήριξη της ευρωπαϊκής μπουρζουαζίας, με κύρια χαρακτηριστικά του την αστική νομιμότητα και την υποταγή του σε αυτή, καθώς και την καταδίκη του Σταλινισμού. Στη Θέση 12 αναφέρεται ότι το νέο κύμα οπορτουνισμού, στηρίχτηκε και στηρίζεται ολόπλευρα από τους μηχανισμούς και κόμματα της άρχουσας τάξης, από το διεθνή ιμπεριαλισμό και τους μηχανισμούς του ως ανάχωμα στην ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής, αντικαπιταλιστικής συνείδησης. Πάρα πολύ καλή επισήμανση.

Εδώ έχω να παρατηρήσω τα εξής: Ο οπορτουνισμός είναι εχθρός της μαρξιστικολενινιστικής ιδεολογίας. Δεν πρέπει να τον κατατάσσουμε στο Κομμουνιστικό κίνημα (π.χ. Γαλλικό ΚΚ κλπ.). Το μέτωπό μας πρέπει να είναι ανοιχτό και αμείλικτα να χτυπιέται τόσο ο δεξιός όσο και ο αριστερός οπορτουνισμός. Οι οπορτουνιστές δεν έχουν κανένα δισταγμό να επεμβαίνουν στα εσωτερικά των κομμουνιστικών κομμάτων πώς να τα χτυπήσουν και να τα διαβρώσουν, με τελικό στόχο το ξεστράτισμα από το Μ-Λ.

Η ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, καθώς και του Κόμματός μας, μας δίνουν αρκετά τρανταχτά παραδείγματα, με κορυφαία για το Κόμμα μας την 6η Πλατιά Ολομέλεια του 1956 και την καθαίρεση του εκλεγμένου ηγέτη Γραμματέα της ΚΕ, Ν. Ζαχαριάδη, κάτω από την πίεση της Χρουστσοφικής κλίκας που αναρριχήθηκε στην ηγεσία του ΚΚΣΕ στο 20ό συνέδριο. Μετέπειτα είχαμε το πισώπλατο χτύπημα από την ομάδα Παρτσαλίδη - Μπριλλάκη - Κύρκου, τότε που το Κόμμα προσπαθούσε να οργανώσει την αντιδικτατορική πάλη του ελληνικού λαού ενάντια στη στρατιωτικοφασιστική χούντα των συνταγματαρχών. Είχαμε την ιστορική 12η Ολομέλεια και το ξεκαθάρισμα του Κόμματος από τους αποστάτες οπορτουνιστές.

Τι δείχνουν όλα τα παραπάνω και ποια πρέπει να είναι η απάντηση; Να επαγρυπνούμε και να υπερασπίζουμε σαν κόρη οφθαλμού τη μαρξιστική - λενινιστική ιδεολογία από κάθε λογής οπορτουνιστές, να δουλέψουμε για τη συγκρότηση του παγκόσμιου Κομμουνιστικού πόλου, αναγκαίου όσο ποτέ άλλοτε, από συνεπή μαρξιστικολενινιστικά κόμματα και αποκλεισμό των οπορτουνιστικών ψευτοΚΚ. Οι ιμπεριαλιστές όσες αντιθέσεις κι αν έχουν μεταξύ τους για το μοίρασμα της λείας και τις σφαίρες επιρροής, απέναντι στην παγκόσμια εργατική τάξη και τους λαούς είναι ενωμένοι και συντονίζονται με τον παγκόσμιο χωροφύλακα το ΝΑΤΟ, Ευρωστρατούς, ευρωαστυνομία, τρομονόμους και πάει λέγοντας.

Σύντροφοι, στη χώρα μας έχουν συμβεί τόσα πολλά τραγικά γεγονότα, ιδιαίτερα από τη Βάρκιζα και μετά. Το Κόμμα μας πέρασε από φωτιά και από σίδερο. Κυνηγήθηκε όσο κανένα άλλο κομμουνιστικό κόμμα στον κόσμο. Διώχτηκαν και εξοντώθηκαν οι καλύτεροι γιοι και θυγατέρες του ελληνικού λαού. Δε φτάνανε μόνο αυτά. Είχαμε την επέλαση του 20ού οπορτουνιστικού συνεδρίου και την επέμβαση στα εσωτερικά του κόμματός μας τη διαγραφή του ηγέτη του Ν. Ζαχαριάδη. Ηρθε η ώρα που πρέπει να αποκατασταθεί και ακυρωθεί η διαγραφή του, όπως έγραφε ο ίδιος στο τελευταίο του γράμμα (τη διαγραφή μου από το ΚΚΕ πρέπει να την ακυρώσετε ανοιχτά, αντρίκεια, και δίκαια. Τα απαιτώ ΟΧΙ σαν υποχώρηση για χατίρι, ποτέ στη ζωή μου δε ζήτησα χατίρια από κανέναν, μα γιατί είναι αγωνιστική κατάκτησή μου, δικαίωμά μου απαραβίαστο).

Η αποκατάσταση του Ν. Ζαχαριάδη πρέπει να γίνει στο 17ο Συνέδριο. Το Συνέδριο να πάρει θέση και να καταδικάσει την αντισταλινική καθοδήγηση του ΚΚΣΕ που τον οδήγησε στην εξορία και στο θάνατο.

Σύντροφοι, όσον αφορά τον Σταλινισμό που γνωρίσαμε, το Κόμμα μας με το διάλογο που είχε ανοίξει και το Πανελλαδικό Σώμα, έβγαλε τις πρώτες εκτιμήσεις και συμπεράσματα για τις αιτίες των ανατροπών. Νομίζω ότι δεν πρέπει να μένουμε μόνο σ' αυτά. Εχουμε αρκετή πείρα και καινούρια στοιχεία. Πρέπει να μιλήσουμε και να εμβαθύνουμε πιο πέρα. Να κερδίσουμε τις πιο πλατιές μάζες των εργαζομένων. Ο λόγος μας να είναι σταράτος για τα αίτια των ανατροπών, χωρίς μισόλογα. Να υπερασπίσουμε την ηρωική εποχή των μεγάλων επιτευγμάτων του σοσιαλισμού επί Λένιν - Στάλιν. Το μεγάλο πατριωτικό πόλεμο. Τα σταλινικά πεντάχρονα, χαρακτηριστικό παράδειγμα οι καπιταλιστές κραύγαζαν άλλο ένα σταλινικό πεντάχρονο και μας γονάτισε.

Ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος όσο ποτέ άλλοτε. Ο καπιταλισμός έφτασε στο τελευταίο του στάδιο. Εγινε παρασιτισμός, σάπισε δεν εξωραΐζεται, ούτε βελτιώνεται αλλά ανατρέπεται. Τη θέση του την παίρνει η εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Ζήτω το 17ο Συνέδριο του ΚΚΕ

Ασημάκης Κωστάρας

Νοτιοδυτική Αχτίδα