Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις ανθρώπινες και δίκαιες προθέσεις του ΚΚΕ. Οπως και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τους αγώνες και τις μυθικές θυσίες, για ένα καλύτερο αύριο, ειρηνικό, ανθρώπινο, ενάντια στον κατακτητή, στο φασισμό και στους συνακολουθούντες τού τότε και του τώρα.

Σκληρές λέξεις, όμως αληθινές και ιστορικά τεκμηριωμένες που και σήμερα προκαλούν το θαυμασμό και το δέος χωρίς να αποκλείεται μια παρόμοια νόσος των τρελών αγελάδων να έχει εγκατασταθεί μόνιμα στον εγκέφαλο του «πολυφημισμένου» Μπους και των πιστών στην αδράνεια του νου υποτακτικών και υποτελών όπου Γης, με κίνδυνο πλέον την οριστική εξαφάνιση, κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας, και την ανάγκη μιας νέας Εθνικής Αντίστασης για νέες απαραίτητες και απαραποίητες ανθρώπινες επιδιώξεις και κατακτήσεις που ήδη έχει μπει ο σπόρος του αγώνα, της αλήθειας και της τιμής, που πρέπει, επιτέλους, να αγκαλιαστεί και να αγκαλιάσει όλη η εργατική τάξη και κάθε νοήμων και υπερήφανος λαός, προστατεύοντας το σήμερα και το αύριο των ίδιων και το μέλλον των παιδιών μας. Χωρίς μεμψιμοιρίες και αναβολές, διότι ήδη διαγράφεται δυσοίωνο.

Πρέπει, χωρίς ενδοιασμούς να δεχτούμε όλοι ότι η αλήθεια είναι η δύναμη των εργαζομένων, γενικά του λαού, η ανίκητη δύναμη του δικαίου, ο φόβος της πλουτοκρατίας και των νάνων ταγών, προεστών και ρουφιάνων. Η αλήθεια στην έκφραση, η αλήθεια στη ζωή και στην προστασία της ωραιότερης δημιουργίας μας, των παιδιών μας. Η ιστορία του ανθρώπινου γένους και η απρόσκοπτη συνέχεια στο δρόμο της μόρφωσης, της ισότητας, της δημιουργίας και της χαράς. Και η αλήθεια πρέπει να λέγεται στο λαό με οποιοδήποτε τίμημα και οποιοδήποτε λόγο, χωρίς υπεκφυγές και υστεροβουλίες, χωρίς φόβο και δικαιολογίες, με απόλυτο έλεγχο του σωστού και του λάθους, του σκοπού και της προσδοκίας, αποκαλύπτοντας τους ηθικούς και ενεργούς αυτουργούς της άρνησης και της υποταγής.

Και στο ΚΚΕ αυτό είναι το απόλυτο ηθικό στήριγμα προς το λαό. Δε φοβάται την αλήθεια, δεν κρύβεται, δεν ψευδολογεί, δεν τάζει, όμως προσπαθεί, αγωνίζεται μπροστάρης και τρέχει και θυσιάζεται με σύνθημα πάντα «Μαζί με το λαό για το λαό». Αποδείχνοντας ποιος είναι με το λαό και ποιος είναι ενάντια. Και ο λαός, οι εργαζόμενοι, οι αδικημένοι, οι διανοούμενοι, οι άνεργοι, οι ζητιάνοι, οι, οι... Εξυπακούεται όμως όχι όλοι, το στίγμα όμως μένει, στο τι φταίει, και οι περισσότεροι είναι με τα θεριά της καταστολής και της ανιστόρητης υποβάθμισης (βλέπε εκλογές) και όχι μόνο.

Ποιος φταίει όταν ακούμε σαν μέλη του ΚΚΕ στις εκλογές ότι είστε καλοί αλλά λίγοι και δε θα βγείτε για να κάνετε κάτι, ή δε θα σας αφήσουν, ή ακόμη το ακατανόητο δε σας βλέπουμε πουθενά, και την προηγούμενη είχαμε συλλαλητήριο, διακίνηση υλικού, Ριζοσπάστη, μικροφωνική, αφισοκόλληση κλπ. Οταν σε πολύ τακτά διαστήματα γίνονται περιοδείες στα μαγαζιά, στα καφενεία, τα σούπερ Μάρκετ, στα σπίτια κ.α. Και οι λίγοι είναι δεκτικοί και οι πολλοί από αδιάφοροι έως αρνητικοί. Με το ποδόσφαιρο 1ο θέμα, το χαρτάκι το ΛΟΤΤΟ, την πορνοτηλεόραση 2α. Με πολλά όμως ταρακουνήματα, σε σημείο που πολλές φορές σε συζητήσεις να μην τιθασεύεις χαμηλά τις φωνητικές χορδές σου, και τότε παραδόξως χαλαρώνουν.

Και εμείς; Ιώβειος υπομονή σε έναν πολύπαθο όμως λαό και αυτοπολυποίκιλο, στην κρίση και στη σκέψη, αδιαφορώντας ή φοβούμενος για τη στυγνή εγκληματικότητα, του καπιταλισμού, χωρίς τη γνώση της αλήθειας και του προβληματισμού σε περίπτωση μη ύπαρξης του καθημερινού αγώνα των μελών και οπαδών του ΚΚΕ. Και αυτό είναι η τροχοπέδη στην ολοκλήρωση της καπιταλιστικής καταστροφής. Και ως πότε χωρίς την καθολική συσπείρωση της εργατικής τάξης και γενικότερα του εργαζόμενου και μισθοσυντήρητου της έλλειψης και της φτώχειας οικογενειάρχη; Των ανέργων και των ωρομίσθιων απασχολούμενων, των μικροεμπόρων και των υποταγμένων στο φόβο της απόλυσης και της πείνας κλπ.κλπ.

Κυρίως, όμως, η ανοιχτή συστράτευση της διανόησης ενάντια στην ολιγαρχία, στο πλευρό των αγωνιστών υπέρ της ανθρωπότητας και της «αξίας». Ενάντια στην πλουτοκρατία και τους υποτακτικούς της. Στην απαξίωση και στην ηθική καταδίκη που αδιαφορώντας στο χθες και στην ανθρώπινη ιστορία της ύπαρξης και των αγώνων εξακολουθούν στην αλαζονεία και στη διαπόμπευση της αξιοπρέπειας ακόμη και αυτών που με την ψήφο τους τοποθέτησαν στα ψηλά αλώνια, της παραφοράς και της υποβάθμισης γενικά της ζωής, της μόρφωσης και της γνώσης. Του μέλλοντος.

Αυτούς που κωφεύουν και εθελοτυφλούν στη δυστυχία, που συναντούν στο διάβα τους, απαξιούν και στο βλέμμα τους, μη γνωρίζοντας ούτε φτώχεια, ούτε ανεργία, ούτε αρρώστιες, ούτε ανέχεια, ούτε ναρκωτικά, μακριά από τη μόρφωση και τον πραγματικό ερασιτεχνικό αθλητισμό. Οχι της ντόπας που τον κατάντησαν αξίωμα για λίγους προς αποφυγήν.

Με τα σκουπίδια της διαφθοράς διάσπαρτα σε κάθε βήμα σου σε κάθε διάβασμα σε κάθε οπτική ή ακουστική αναφορά, με εξευτελισμό της γλώσσας σε αριστοκρατική «προφορά», ενίοτε και προσφορά «ωφέλειας». Και αυτό αποδεικνύει ότι ο καπιταλισμός και σωστότερα οι καπιταλίστες ξέρουν και γνωρίζουν το παιχνίδι τους και ωθούν το λαό στη διαφθορά, στην εκμετάλλευση και στην εγκατάλειψη, έρμαιο της τύχης του. Σε μια κοινωνία του έτσι και του αλλιώς προσπαθούν να σταθεροποιήσουν την ανάγκη της άμεσης εκμεταλλευτικής φθηνής προσφοράς με στόχο την όσο μικρότερη αμοιβή στον όσο μεγαλύτερο χρόνο. Και αυτό ακριβώς πάση θυσία πρέπει να αντιμετωπιστεί, πείθοντας και κερδίζοντας την εμπιστοσύνη προς το καλύτερο, προβάλλοντας σε καθημερινή δράση τα υπέρ και τα κατά με όσους δυνατό περισσότερους τρόπους, όσο μπορούμε και όσοι μπορούμε.

Είναι εύκολο; Οχι. Είναι δύσκολο; Εξαρτάται. Ομως χρειάζεται η προσπάθεια. Να αποτολμήσουμε, το μπορούμε και μπορούμε, αρκεί να πιστέψουμε στη δύναμή μας και στην αξιοπρέπεια της γνώσης και της ισότητας, δικαίωμα στη ζωή. Και επιτέλους ας εκτιμήσουμε, αν το ΚΚΕ ήταν, χωρίς συνεχείς αγώνες και λαϊκές επιδιώξεις και διεκδικήσεις, χωρίς την επιμονή του δικαιώματος, ένα κόμμα χαλαρό, ένα κόμμα πλαδαρό και άβουλο, τότε τι; Σίγουρα γνωρίζουμε. Από... έως τίποτα. Αλλωστε, ο καπιταλισμός και οι λατρευτικά στηρίζοντες, επιδιώκουν και κατορθώνουν στις λαϊκές μάζες τη σταθερότητα του μη απόλυτα Ζω, με φανερά τα αποτελέσματα που ήδη χρόνια τώρα βιώνουμε.

Λιγότερη μόρφωση, ελλιπή γνώση, περισσότερη «απασχόληση» και ανεργία, λιγότερη αμοιβή, και συνεχώς ακρίβεια και ανατιμήσεις, υποβαθμισμένη υγεία, πανάκριβη θεραπεία, ξεχασμένη ιστορία. Και όμως, «όλοι ίδιοι είμαστε». Ε! όχι είναι άδικο και γνωστό το γιατί. Πώς όμως θα ανεβαίνει έτσι η λαϊκή συμμετοχή εάν δεν υπάρχουν απτά παραδείγματα ελκυστικά, ώστε να παραδειγματίσει θετικά και να πείσει ξεκάθαρα για τις προθέσεις τού πάντα στην πρώτη γραμμή ΚΚΕ, για κάθε λαϊκό έρεισμα οποιασδήποτε μορφής, ζωής και ανάγκης. Το πιο σωστό όμως πώς; Χωρίς την προκαταρκτική διαδικασία της μόρφωσης, της κρίσης και της γνώσης, που μόνιμα παραπληροφορείται; Πώς όταν έχουν στρέψει το λαό στον τζόγο και στην αναμονή; Πώς όταν δηλώνουν ανθρώπινο πρόσωπο πίσω από τη δυστυχία και την καταστροφή, ψάχνοντας για ηθική αξία με το κερί;

Το ΚΚΕ είχε τη δύναμη να αντισταθεί στις όποιες δύσκολες στιγμές του, γιατί άραγε ο «λαός» δεν μπορεί; Αφού στην πραγματικότητα αυτό είναι το Κόμμα του, μαζί με το λαό. Ας προβληματιστούμε στο γιατί, ίσως περισσότερη βοήθεια, αντικειμενική, με συνεχείς κομματικές ενημερώσεις σε προσβάσιμες μεταδόσεις, άμεσα, στα γεγονότα και όχι μόνο. (Καθοδήγηση) με κάθε τρόπο ενημέρωσης και προσανατολισμού.

Κύρια όμως τι θα κάνουμε προς το μέλλον; Δε γνωρίζω δυνατότητες και πόσο είναι εφικτό, όμως τολμώ. Να εγκαθιδρύσουμε μέσα στο καπιταλιστικό καθεστώς, και σύστημα, σοσιαλιστικά πρότυπα μετά από ενημέρωση και μελέτη για την όποια κακόβουλη καπιταλιστική ενέργεια επέμβασης. Οπως λαϊκών φροντιστηρίων με κομμουνιστές δασκάλους και αμοιβές λαϊκού συμφέροντος. Και γιατί όχι λαϊκών επιχειρήσεων, λαϊκών συμφερόντων και όχι μόνο.

Πιστεύω με προσεγμένες ενέργειες είτε επέμβουν είτε όχι, θα κερδίσουμε το λιγότερο την εμπιστοσύνη και ίσως τη συμπαράσταση και αδρανοποιημένων λαϊκών στρωμάτων, κάνοντας γνωστό σε όλους τις καλοπροαίρετες προθέσεις του ΚΚΕ για ένα καλύτερο αύριο με τις όποιες δυνάμεις έχει. Κύρια την πνευματική και κριτική ανάπτυξη μέσα από τη σοσιαλιστική αγωγή και μόρφωση και διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς. Των παιδιών μας.

Κυριάκος Π. Αντωνίου