«Το επάγγελμα του δημοσιογράφου είναι να περνάς τη μισή ζωή σου μιλώντας γι' αυτά που δεν ξέρεις και την άλλη μισή κρύβοντας αυτά που ξέρεις», έλεγε το 19ο αιώνα ο Γάλλος συγγραφέας Ενρί Μπερό.

Εξαιρετικά αφοριστικός ο λόγος του και πολύ επικίνδυνος, αν υποπέσεις στο αμάρτημα της γενίκευσης. Απολύτως σωστός, όμως, αν θελήσεις να περιγράψεις τα χαρακτηριστικά μιας μικρής μερίδας του δημοσιογραφικού κόσμου.

Οσον αφορά στο πρώτο σκέλος, δεν έχετε παρά να σκεφτείτε τους μόνιμους θαμώνες των τηλεπαραθύρων, που με «δημοσιογραφική αυθεντία» μπορούν να μιλούν για τα πάντα: Από το ντεκολτέ της Δέσποινας Βανδή μέχρι το «σχέδιο Ανάν» (με την ίδια εμβρίθεια που μιλούν για το ντεκολτέ...).

Οσον αφορά στο δεύτερο σκέλος της επισήμανσης είναι και επίκαιρο, εφόσον συνδυαστεί με τη γενικότερη συζήτηση περί δημοσιογράφων, που εμπλέκονται σε κρυφές ή φανερές λίστες εξυπηρέτησης «συμφερόντων». Μερικές φορές των δικών τους συμφερόντων. Βλέπετε, «είναι πολλά τα λεφτά γιε μου», που χρειάζονται για το σκουλαρίκι της τάδε δημοσιογράφου ή την Πόρσε του τάδε δημοσιογράφου, που ομιλούν για το ...εισόδημα των αγροτών.