Μια από τις αγωνίστριες αυτές, με ξεχωριστή παρουσία και προσφορά, είναι η Πέπη Δαράκη. Βρίσκεται πλέον σε προχωρημένα και βαθιά γηρατειά, μα έχει πίστη βαθιά και καρδιά μικρού παιδιού, κριτική ματιά, μυαλό ξουράφι και το παράπονο του φευγάτου χρόνου και των χαμένων ονείρων.

«Εχω γράψει - αφηγείται - 37 σε όλους τους τομείς λογοτεχνικά βιβλία. Μυθιστορήματα, διηγήματα, λαογραφικά δοκίμια, δημοσιογραφικές έρευνες, ταξιδιωτικά και προπαντός πλούσια παιδική λογοτεχνία». Και δεν είναι μόνον αυτά. Ανέπτυξε έντονη αγωνιστική και κοινωνική δράση στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (1954-1974 δημοτική σύμβουλος Αθήνας) και σε διάφορες πνευματικές οργανώσεις και πολιτιστικούς φορείς.

«Είδα όμορφες και σκληρές μέρες, μέρες θριάμβου και ήττας, αγάπησα και πόνεσα, ατύχησα και ευτύχησα, πάλεψα κι αγωνίστηκα, κάτω από δύσκολες για την εποχή συνθήκες».

Μεγαλωμένη στο πνευματικό περιβάλλον του Στρατή Μυριβήλη, εκεί κάτω στην Αγία Παρασκευή της Λέσβου, μυήθηκε στον ονειρεμένο κόσμο της λογοτεχνίας και των ανοιχτών οριζόντων. Παπαδοπαίδι. Το ένατο παιδί μιας δωδεκαμελούς οικογένειας. Βαθιές, αυστηρές, πνευματικές, ηθικές και παραδοσιακές ρίζες σχετικά με τον τρόπο ζωής, τις τέχνες και τα γράμματα. Τα βιβλία της έχουν τη μυρωδιά και το άρωμα - και όχι μόνο - της λεσβιακής γης.

Συνεργάστηκε με πολλές προσωπικότητες της κοινωνικής, πολιτικής, δημοσιογραφικής και πνευματικής ζωής. Της απονεμήθηκε για το σύνολο του έργου της έπαινος από την Ακαδημία Αθηνών.

Είναι ότι είμαι μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας και ανήκω στην ΚΟΒ Λογοτεχνών. Αυτό είναι για μένα η ολοκλήρωση...».