Του Πάνου Μαραγκού από το ΕΘΝΟΣ

Να κόψουν το λαιμό τους και να βρουν να δώσουν τα παρακρατημένα στους συνταξιούχους.

Να κόψουν το λαιμό τους και να βρουν να δώσουν αυξήσεις, πραγματικές αυξήσεις στις συντάξεις!

Ολα τ' άλλα είναι παραμύθια της Χαλιμάς για να βγάλουν πολιτικό κέρδος κι απ' αυτήν την ξετσιπωσιά. Είναι προκλητικοί. Με τα γιαούρτια ακόμα νωπά στην πόρτα της κυβέρνησης, εμφανίστηκαν και χτες ακόμα να αξιώνουν «να μη μεγαλοποιείται το θέμα».

Εμφανίζονται οι χορτάτοι να μιλάν στους πεινασμένους για τις ωραίες εποχές που θά 'ρθουνε.

Και δίπλα τους ένα παιδί 7 χρονών πεθαίνει από ασιτία στο λιμάνι του Αμβούργου από το οποίο διακινείται καθημερινά και του πουλιού το γάλα.

Αγύρτες και λωποδύτες, πρεζάρουν τα νιάτα του κόσμου, τα στέλνουν στο μακελειό κι ύστερα εμφανίζονται γραβατωμένοι να μιλάνε στο όνομα του λαού για τη «Νέα Ελπίδα» και για «αλλαγές».

Είναι εντελώς αδιάφορο αν το γεγονός συμβαίνει στις ΗΠΑ και το άρθρο γράφεται στην Ελλάδα. Πρόκειται για την ίδια φάρα που έχει στήσει στο σβέρκο του λαού χορό.

Δε θα κουραστούμε να το λέμε: Η μόνη ελπίδα υπάρχει εκεί, στο δρόμο. Στον οργανωμένο αγώνα και για το ένα ευρώ και για να γυρίσουν όλα τα πάνω - κάτω.

Αυτός ο κόσμος, ο καπιταλιστικός, δεν αλλάζει, ούτε διορθώνεται.

Και τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα όσο αντί να συζητάμε για το πώς θα οργανωθεί εργάτης τον εργάτη για την ανατροπή που ισοδυναμεί με ανάγκη ζωής, θα αφήνουμε να κυκλοφορεί ανάμεσα στην εργατική τάξη η ανησυχία των καπιταλιστών για τη χαμένη τους ανταγωνιστικότητα.

Υπάρχει πιο ωραίο πράγμα απ' το να βουλιάξουν όλοι μαζί, αφεντικά και παρατρεχάμενοι;