Ηδη από το 1952 ορίζεται στο Σύνταγμα ως επικρατούσα η ΟρΘόδοξη θρησκεία, γεγονός που προφανώς ικανοποιεί την ιεραρχία, καθώς έτσι εξασφαλίζει το κρατικοδίαιτο της δεσποτείας της. Της εξασφαλίζει, επιπλέον, μεγαλύτερες δυνατότητες για τις παρεμβάσεις της στα πολιτικά πράγματα. Παρεμβάσεις που μερικές φορές δεν τηρούν κανένα πρόσχημα.

Ενα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η σκηνή που έλαβε χώρα τον Αύγουστο του 1950, όταν ο Πλαστήρας, αν και πρωθυπουργός, δέχτηκε τη δημόσια επίπληξη του Μητροπολίτη Σύρου, κατά τη διάρκεια μάλιστα της επίσημης τελετής για το Δεκαπενταύγουστο στην Τήνο. Η επίπληξη αφορούσε την άποψη της Εκκλησίας ότι δε χρειαζόταν «επιείκεια» κατά των κομμουνιστών, αλλά «φραγγέλιο»...

Υπ' αυτές τις συνθήκες είναι εξηγήσιμο, επομένως, το γιατί ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων, παρά τον κατακλυσμό της Αρχιεπισκοπής με υπομνήματα, αρνήθηκε να ενώσει τη φωνή του με το πάνδημο αίτημα της εποχής για τη μη εκτέλεση του Μπελογιάννη.