Το προηγούμενο Σάββατο ο Κ. Σημίτης μιλώντας στην ΚΕ του ΠΑΣΟΚ, αισθάνθηκε την ανάγκη να δηλώσει δημόσια ότι ο «παραγωγικός χρόνος της κυβέρνησης» είναι μόλις δύο χρόνια, μέχρι τις δημοτικές εκλογές τον Οκτώβρη του 2002. Ετσι υποδηλώνει τη σπουδή του να τελειώνει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα με το «δεύτερο κύμα του εκσυγχρονισμού». Ο Κ. Σημίτης θέλει να έχει στη διάθεσή του, μετά τη λαίλαπα των νεοφιλελεύθερων μέτρων που έχουν προγραμματιστεί, κάποιο ικανό χρονικό διάστημα ώστε να χειραγωγήσει και εκτονώσει τη λαϊκή αγανάκτηση.

Την Τρίτη στο ΥΠΕΘΟ, ο Κ. Σημίτης προσδιόρισε ακόμα πιο συγκεκριμένα το χρονοδιάγραμμα της παραγωγής κυβερνητικού έργου. Ο φετινός χρόνος, είπε, είναι χρονιά εφαρμογής του Γ΄ ΚΠΣ, το «δεύτερο μεγάλο σημείο» είναι οι διαρθρωτικές αλλαγές, μετοχοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις (μόνο για τη ΔΕΗ είπε ότι το δημόσιο θα διατηρήσει τον έλεγχο, οι υπόλοιπες θα παραδοθούν στους ιδιώτες με ποσοστό πάνω από 51%) και η απελευθέρωση των αγορών. Παράλληλα «ανοίγει» το ασφαλιστικό και η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, ενώ σε πλήρη εξέλιξη θα βρίσκονται τα έργα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το κόστος των οποίων οι «αναθεωρημένες» εκτιμήσεις ανεβάζουν πάνω από τα 2 τρισ. δρχ.(!). Στα θέματα της οικονομίας θα πρέπει να προστεθούν και αυτά της εξωτερικής πολιτικής με αιχμή τα ελληνοτουρκικά και Κυπριακό και τον πρωταγωνιστικό ρόλο στα Βαλκάνια, τα οποία επείγονται να «τακτοποιηθούν» πάντα στο πλαίσιο της νέας τάξης.

Η πραγματική τους έγνοια λοιπόν είναι πώς θα προλάβουν, ελαχιστοποιήσουν και εξουδετερώσουν τις αναμενόμενες κοινωνικές αντιδράσεις και τις λαϊκές κινητοποιήσεις. Αυτός είναι ο λόγος που σε όλες τις ομιλίες του το τελευταίο διάστημα φροντίζει να αναφέρει ότι όλα αυτά θα γίνουν «χωρίς να υπάρξουν κοινωνικά προβλήματα», ακριβώς για να παραπλανήσει, εφησυχάσει και αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους. Ως κυβέρνηση, διαβεβαίωσε παράλληλα ο Κ. Σημίτης τους βιομηχάνους στη συνέλευση του ΣΕΒ: «φροντίζουμε για την κοινωνική σταθερότητα».

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι σύσσωμο το καθεστώς θα αξιοποιήσει στο έπακρο το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών, επιχειρώντας να επιβάλει την άποψη ότι η αντιλαϊκή τους επέλαση έχει την έγκριση και συναίνεση του 90% του ελληνικού λαού! Είναι αυτονόητο ότι οι σκληρές νεοφιλελεύθερες επιλογές θα συνεχίσουν να παρουσιάζονται ως μονόδρομος, ως οι μόνες ρεαλιστικές, που εξυπηρετούν μάλιστα τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων. Στόχος είναι η πολιτική συναίνεση που έχει επιτευχθεί απέναντι στη νεοφιλελεύθερη πολιτική από τις δυνάμεις του δικομματισμού, να μετατραπεί σε κοινωνική συναίνεση, σε αποδοχή και συγκατάθεση από τα λαϊκά στρώματα. Τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους είναι βέβαια πάρα πολλά. Πρώτα απ' όλα όμως επιχειρούν να εγκλωβίσουν και υποδουλώσουν τα λαϊκά στρώματα ιδεολογικοπολιτικά. Για το σκοπό αυτό γίνεται προσπάθεια να «αποχρωματιστεί» η πολιτική που εφαρμόζεται, στο πλαίσιο μιας «αποϊδεολογικοποίησής» της. Επιχειρούν, δηλαδή, να περάσουν την πολιτική τους ως μια δήθεν δέσμη αναγκαίων μέτρων για την αντιμετώπιση συγκεκριμένων προβλημάτων που επιβάλλονται από τις επιταγές της εποχής. Αυτός είναι και ο πολιτικός λόγος των κομμάτων του δικομματισμού, χρησιμοποιεί κατά κόρο την τεχνοκρατική ορολογία, αποφεύγοντας να φορτίζει τις επιλογές του με πολιτικές διαστάσεις. Στόχος είναι, η ισοπέδωση των συνειδήσεων. Ο όρος διαρθρωτικές αλλαγές, για παράδειγμα, χρησιμοποιείται ευρύτατα, αλλά δήθεν άχρωμα και άοσμα, σαν κάτι συνηθισμένο και επιβαλλόμενο από την εξέλιξη των πραγμάτων, άρα ωφέλιμο για όλους. Η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων (κατάργηση 8ωρου, συλλογικών συμβάσεων, μερική απασχόληση, κλπ.) δεν είναι παρά «παρέμβαση στην αγορά εργασίας με στόχο την προσαρμογή στα νέα δεδομένα της κοινωνίας της πληροφορίας και τις νέες παραγωγικές σχέσεις» (Κ. Σημίτης). «Είμαστε στην εποχή της "λιγότερης πολιτικής"» αποφαίνεται ο θεωρητικός του μεσαίου χώρου και της συναίνεσης Γ. Λούλης, θέλοντας να υπογραμμίσει ότι η δουλιά πρέπει να γίνεται αθόρυβα και παστρικά χωρίς τυμπανοκρουσίες και περιττές πολιτικές αντιπαραθέσεις. Ακόμα καλύτερα. Οι δυνάμεις του γαλαζοπράσινου δικομματισμού πρέπει να υμνούν καθημερινά τη «μοναδική πολιτική» και η μεταξύ τους διαμάχη να αφορά ποιος μπορεί να την εφαρμόσει ταχύτερα και αποτελεσματικότερα. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρέπει διαρκώς να «φωνάζει» ότι η κυβέρνηση καθυστερεί. Αυτό κάνει διαρκώς η ηγεσία της ΝΔ. Ο Κ. Καραμανλής στη συνέλευση του ΣΕΒ είπε: «Οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, οι αποκρατικοποιήσεις, οι απελευθερώσεις αγορών έχουν καθυστερήσει πάρα πολύ»!

Αυτή η τακτική τους υπαγορεύεται από το ότι θεωρούν δεδομένο πως «σχεδόν όλοι οι Ελληνες υιοθετούν σήμερα τις πολιτικές για την οικονομία της αγοράς, την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, τη συμμετοχή του σε διεθνείς οργανισμούς και ενώσεις. Οι θέσεις και οι κατευθύνσεις του φιλελευθερισμού υιοθετούνται τώρα ακόμη και από τους πιο σκληρούς πολέμιούς του» (Κ. Καραμανλής).

Παράλληλα τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν αποδυθεί σε ένα διαγκωνισμό για το ποιο θα καταξιωθεί ως το κατ' εξοχήν κόμμα της συναίνεσης, της συνεννόησης και της σύνθεσης. Οποιος δε βρίσκεται μέσα στο κλίμα της συναίνεσης, είναι οπισθοδρομικός και παρωχημένος.

Στο ίδιο πλαίσιο και τους ίδιους στόχους εξυπηρετεί και η διαμάχη για το ποιος εκφράζει τον περιβόητο «μεσαίο χώρο». Ενας χώρος που αποφεύγεται επίμονα να προσδιοριστεί ιδεολογικοπολιτικά, ακριβώς γιατί θεωρείται δεδομένο το νεοφιλελεύθερο στίγμα του, και πλασάρεται ως ο χώρος στον οποίο ανήκει η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αφού «σχεδόν όλοι» συμφωνούν με τις ιδέες του φιλελευθερισμού, σύμφωνα με την κυρίαρχη προπαγάνδα. Ο μεσαίος χώρος είναι ο χώρος των εγκλωβισμένων, συμβιβασμένων και ενσωματωμένων κοινωνικών στρωμάτων. Μέσα στην πολτοποίηση και ομοιομορφία του μεσαίου χώρου, το μόνο που έχει σημασία είναι οι ιδέες και οι μέθοδοι μιας καλύτερης και αποτελεσματικότερης διαχείρισης. Ταυτόχρονα προωθείται η ιδέα ότι πρέπει να απομονωθούν «τα άκρα». Φυσικά δεν τους ενδιαφέρει η απομόνωση των ακροδεξιών της ΝΔ, όσο και αν «παίζουν μ' αυτούς», αλλά του ΚΚΕ και γι' αυτό φροντίζουν συνεχώς να το παρουσιάζουν ως κόμμα «ακραίο» και «εθνικιστικό»!

Το εφεύρημα του μεσαίου χώρου χρησιμοποιείται και για τη μετεξέλιξη των κομματικών μηχανισμών κυρίως των δύο μεγάλων κομμάτων, εννοείται στην κατεύθυνση να στηρίζουν πιο αποτελεσματικά στη «βάση» την εφαρμοζόμενη πολιτική. Αυτός είναι ο χαρακτήρας των υπό εξέλιξη εσωκομματικών διαδικασιών τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και κυρίως στη ΝΔ.

Είναι προφανές ότι απέναντι σε αυτή την κατάσταση οι κομμουνιστές επωμίζονται μεγάλα καθήκοντα, τόσο για να ταρακουνήσουν και αλλάξουν συνειδήσεις όσο και για να οργανωθούν σε γερά θεμέλια οι μεγάλοι λαϊκοί αγώνες που έρχονται. Η ανάγκη του Λαϊκού Μετώπου προβάλλει όσο ποτέ άλλοτε επιτακτική.