Ο ΣΥΝ έδωσε στη δημοσιότητα το κείμενο θέσεων για το συνέδριό του.

Στις θέσεις διακηρύσσεται ως στρατηγικός στόχος του κόμματος «ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της ελληνικής κοινωνίας». Αλλά για ποιο σοσιαλισμό κάνουν λόγο; Αυτόν που θα επιτευχθεί μέσω του «προοδευτικού εκσυγχρονισμού», δηλαδή μεταρρυθμίσεις και όχι σύγκρουση, ρήξη με τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Μεταρρυθμίσεις στην κατεύθυνση μιας «εναλλακτικής πορείας για το νέο κοινωνικό κράτος, για πολυπολιτισμικές κοινωνίες της αλληλεγγύης, την ισόρροπη και αξιοβίωτη ανάπτυξη, τη διευρυμένη δημοκρατία της συμμετοχής και των ελέγχων».

Το κείμενο βεβαίως, διατυπώνοντας αυτή τη στρατηγική δεν κάνει λόγο για κατάργηση της εκμετάλλευσης. Είναι γεγονός ότι προβάλλει την «εναλλακτική στρατηγική ρύθμισης, ελέγχου και δημοκρατικής οργάνωσης των οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών και πολιτισμικών δεδομένων», δηλαδή την ψευδαίσθηση της αρμονικής συνύπαρξης της άρχουσας τάξης με αυτούς που εκμεταλλεύεται.

«Στις αρχές του 21ου αιώνα το πλαίσιο στο οποίο καλείται να δράσει η αριστερά και να διατυπώσει τις στρατηγικές της προτάσεις είναι το πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Απορρίπτουμε την άποψη ότι η παγκοσμιοποίηση ταυτίζεται νομοτελειακά με το νεοφιλελευθερισμό. Η ταύτιση αυτή, που σήμερα υπάρχει, είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών και κοινωνικών επιλογών», υπογραμμίζεται στο προσχέδιο θέσεων.

Εμμέσως πλην σαφώς, η «παγκοσμιοποίηση» των μονοπωλίων εμφανίζεται ως μονόδρομος. Aυτόματα εξοβελίζεται στο πυρ το εξώτερον κάθε σκέψη να αναζητηθεί από τους λαούς και τα κινήματά τους o δρόμος της πάλης ενάντια στην πολιτική της «παγκοσμιοποίησης» των πολυεθνικών σε κάθε χώρα και της κοινής δράσης των λαών ενάντιά της, αλλά και η αναζήτηση δρόμων συνεργασίας τους, στη βάση των δικών τους αμοιβαίων συμφερόντων. Κατά τον ΣΥΝ η παγκοσμιοποίηση είναι δεδομένη, άρα δεν την αντιστρατεύεται, αλλά προσπαθεί να προβάλει φιλολαϊκή διέξοδο στα πλαίσιά της.

Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; «Οι σύγχρονες τάσεις της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας επιβεβαιώνουν με έμφαση την εκμεταλλευτική και βάρβαρη φύση του καπιταλιστικού συστήματος στο ιμπεριαλιστικό στάδιο, με πολύ χαρακτηριστικά γνωρίσματα τα παρακάτω: Η ανεργία, η φτώχεια, η πείνα και η εξαθλίωση παίρνουν γιγαντιαίες διαστάσεις. Τώρα πια δεν είναι εύκολο στον καπιταλισμό να αμβλύνει ή να τιθασεύσει προσωρινά την εκδήλωσή τους, με τις κλασικές ρυθμίσεις που κάποτε χρησιμοποιούσε. Στενεύουν απελπιστικά τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος να ελίσσεται». (Παρέμβαση του ΚΚΕ στη Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στην Αθήνα για την «Παγκοσμιοποίηση»).

Οι θέσεις αναφέρονται στη «νέα αναπτυξιακή προοπτική» που ανοίγεται για τη χώρα μας από τη «θετική εξέλιξη» της ένταξης στην ΟΝΕ, στο «ρόλο που πρέπει να διαδραματίσει η Ελλάδα στην ανασυγκρότηση των Βαλκανίων», ενώ δίνουν «ψήφο εμπιστοσύνης» στη Συμφωνία του Ελσίνκι. Αυτές οι θέσεις, αποδεικνύουν ότι ο Συνασπισμός ούτε θέλει ούτε μπορεί να συγκρουστεί με τη «μήτρα» των λαϊκών συμφορών, έχοντας υιοθετήσει όλες τις βασικές επιλογές της άρχουσας τάξης.

Στο προσχέδιο θέσεων ο ΣΥΝ - αν και επιχειρεί να εμφανιστεί ως πολέμιος του νεοφιλελευθερισμού - υιοθετεί ένα νεοφιλελεύθερο αξίωμα και στόχο. Διατυμπανίζει λοιπόν ότι η «ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας αναμφισβήτητα πρέπει να είναι κεντρική επιδίωξη όλων των εφαρμοζόμενων πολιτικών»! Και λέμε «νεοφιλελεύθερο», γιατί αντικειμενικά ο ανταγωνισμός συνεπάγεται μείωση του κόστους παραγωγής. Και με δεδομένη την υποχρεωτική για τον ΣΥΝ συνύπαρξη «κεφαλαίου - εργασίας», η πολιτική και η εξουσία ασκείται από τους ισχυρούς επιχειρηματίες. Επομένως, ανταγωνισμός σημαίνει μέτρα ενάντια στην εργατική τάξη και το λαό, για να αυξάνουν τα κέρδη.

Αντικειμενικά η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας δε συμβιβάζεται με «κοινωνική συνοχή, αξιόπιστους ρυθμιστικούς κανόνες, βελτίωση του επιπέδου της συλλογικής ευημερίας, αναβάθμιση της θέσης των εργαζομένων στην οικονομία και στην κοινωνία, αναδιανομή του πλούτου και δίκαιη κατανομή βαρών και ωφελημάτων, αντιμετώπιση της ανεργίας». Γιατί η θέσπιση ρυθμιστικών κανόνων σε συνθήκες κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, σημαίνει «θεσμικά όργανα» που συγκροτούνται και χρησιμοποιούνται για να παρέχουν νομιμότητα στις επιλογές του μεγάλου κεφαλαίου και να τις ενισχύουν.

Δίνει επίσης έμφαση στις νέες επενδύσεις, στην έρευνα, στη γνώση, στην καινοτομία, στην οργανωτική και λειτουργική εξέλιξη, στην αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού και στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας πλήρους απασχόλησης και στην αναδιοργάνωση του κράτους.

Ομως, οι νέες επενδύσεις, η έρευνα, η γνώση υποτάσσονται στο κυνήγι του κέρδους, στην αύξηση της παραγόμενης υπεραξίας, του κέρδους που είναι απόλυτος νόμος του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Η αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού θα είναι τέτοια που να υπηρετεί αυτόν ακριβώς το νόμο. Η αντιμετώπιση της ανεργίας είναι απλώς αδύνατη στα πλαίσια αυτού του συστήματος, όντας συνοδοιπόρος του. «Οσο μεγαλύτερος είναι ο κοινωνικός πλούτος, το κεφάλαιο που λειτουργεί, οι διαστάσεις και η ένταση της αύξησής του, και επομένως, το απόλυτο μέγεθος του προλεταριάτου και η παραγωγική δύναμη της εργασίας του, τόσο μεγαλύτερος είναι ο βιομηχανικός εφεδρικός στρατός. Αυτός είναι ο απόλυτος, γενικός νόμος της καπιταλιστικής συσσώρευσης» (Κ. Μαρξ, Κεφάλαιο, τ.1, σελ. 659).

Αντικειμενικά, το προσχέδιο θέσεων άρα και η πολιτική του ΣΥΝ, σπέρνει αυταπάτες, εξασθενίζει επικίνδυνα τις λαϊκές αντιστάσεις, αποκρύπτει ότι σήμερα αυτό που απαιτείται δεν είναι διορθώσεις και μεταρρυθμίσεις αλλά ένταση της αντιμονοπωλιακής αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Αυτός είναι ο μονόδρομος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, ο δρόμος της αντίστασης, της ρήξης και της ανατροπής.