Σήμερα δύο δρόμοι επιλογής ορθώνονται μπροστά στο λαό που αφορούν την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας:

-- Ο δρόμος που υπηρετεί τα συμφέροντα των πολυεθνικών, των καπιταλιστών σε βάρος του λαού, ο δρόμος της προσαρμογής και υποταγής στις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ,

και

-- Ο δρόμος που υπηρετεί τα συμφέροντα του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης, που μπορεί να δώσει προοπτική για την εργατική τάξη, τα μικρομεσαία λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου και τη νεολαία.

Ο πρώτος δρόμος είναι αυτός που ακολουθείται μέχρι σήμερα από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού, που διαδέχονται η μία την άλλη, συνεπείς στο μονόδρομο της ΕΕ, της αποδοχής και υλοποίησης των εντολών και κατευθύνσεων των διεθνών ιμπεριαλιστικών κέντρων, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ. Είναι ο δρόμος ο οποίος όχι μόνο δε λύνει προβλήματα προς το συμφέρον του λαού, αλλά δημιουργεί συνεχώς και νέα προβλήματα για την εργατική τάξη και το λαό. Είναι δρόμος οπισθοδρόμησης, δρόμος του μεγάλου κεφαλαίου, δρόμος μεγαλύτερων αρνητικών συνεπειών για το λαό και τη χώρα.

Ο δεύτερος δρόμος είναι ο δρόμος της αντίστασης και ρήξης με αυτή την πολιτική, της σχεδιασμένης ανάπτυξης. Δρόμος που οδηγεί στο σοσιαλισμό. Είναι ο δρόμος των συμφερόντων της εργατικής τάξης, των πιο πλατιών λαϊκών στρωμάτων, ο δρόμος υπηρέτησης της πλειοψηφίας του λαού μας.

Στο ερώτημα «Με τον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια ή με το λαό» ο κάθε συνεπής αγωνιστής πρέπει να απαντήσει. Ενδιάμεσες λύσεις δεν υπάρχουν. 'Η θα ζούμε σε μια Ελλάδα βορά του πολυεθνικού κεφαλαίου, στο ζυγό των καπιταλιστικών κερδών ή σε μια Ελλάδα για τον εργαζόμενο. 'Η θα ζούμε σε μια Ελλάδα υπηρέτη των ιμπεριαλιστικών σχεδίων ή σε μια Ελλάδα ανεξάρτητη, που παλεύει, μαζί με τους λαούς και τις αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις, για την κοινωνική πρόοδο, την αλλαγή, το σοσιαλισμό, για μια νέα διεθνή τάξη πραγμάτων, που να ηγεμονεύεται από τις εργατικές λαϊκές δυνάμεις.

Στις ηγετικές ομάδες των μεγάλων κομμάτων, στο πολιτικό σύστημα, κυοφορούνται διεργασίες που στοχεύουν στην αλλαγή της μορφής του δικομματικού πολιτικού συστήματος, με διάφορα σενάρια κυβερνητικής ή γενικότερης συνεργασίας αναπαραγωγής του διπολισμού με το σχήμα «κεντροδεξιά - κεντροαριστερά».

Οι διεργασίες αντανακλούν τη δυσφορία του ελληνικού λαού για τη σημερινή πολύπλευρη κρίση, εκφράζουν διαφορετικές αντιλήψεις και πρακτικές σε θέματα τακτικής. Αντανακλούν τον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, τη διαπάλη μερίδων της άρχουσας τάξης, στο πλαίσιο του γενικότερου πολυεθνικού ανταγωνισμού. Εκφράζουν σενάρια παγίδευσης ριζοσπαστικών δυνάμεων, ώστε αυτές να μη δρασκελίσουν το κατώφλι προς το δρόμο του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού αγώνα.

Ο ρόλος των πολιτικών κομμάτων, στην προσπάθεια αναπροσαρμογών και διαχείρισης του συστήματος, δεν είναι ακριβώς όμοιος. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αποτελούν τα βασικά στηρίγματα της προσπάθειας ανασυγκρότησης του καπιταλιστικού συστήματος στις σύγχρονες συνθήκες, λόγω του ρόλου που παίζουν στη διακυβέρνηση της χώρας, του μεγέθους τους και της στενής τους σχέσης με τα κέντρα του ιμπεριαλισμού και το μεγάλο κεφάλαιο.

Η Πολιτική Ανοιξη αποτελεί τμήμα και προέκταση της κλασικής ιστορικής συντηρητικής παράταξης της χώρας. Ο Συνασπισμός υιοθετεί ένα μείγμα κλασικών, ουτοπικών, δημαγωγικών σοσιαλδημοκρατικών και νεοφιλελεύθερων απόψεων. Ο ιδιαίτερος ρόλος του συνίσταται στο ότι αποτελεί το όχημα συκοφάντησης των αγωνιστικών παραδόσεων του λαού, μήτρα των ιδεών του συμβιβασμού και της πολιτικής ουράς στα κόμματα του μεγάλου κεφαλαίου. Το πρόγραμμα που ψήφισε στο πρόσφατο συνέδριό του, δείχνει ακόμα μεγαλύτερη προγραμματική ταύτισή του με το ΠΑΣΟΚ. Στο χώρο των άλλων πολιτικών δυνάμεων και ομάδων το Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα (ΔΗΚΚΙ) αναπτύσσει κριτική σε επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, εμφανίζεται με φιλολαϊκή γλώσσα, περιχαρακώνει όμως το προγραμματικό του πλαίσιο στην υπεράσπιση της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ του '81-'89, δηλαδή μιας πολιτικής που χρησιμοποίησε τα αριστερά και ριζοσπαστικά συνθήματα για να διαβρώσει και να ποδηγετήσει το λαϊκό κίνημα. Προβάλλει την αναγκαιότητα της ταξικής συνεργασίας, υιοθετεί αντιλήψεις μικροαστικού εθνικισμού.

Γι' αυτό και πρέπει να εντείνει και να οξύνει την πολιτική του κριτική στα άλλα κόμματα, ώστε να συμβάλει να γίνουν ταχύτερες διεργασίες, θετικές, και να αποκαλυφθούν τα πολιτικά σενάρια που μαγειρεύονται με τη μορφή κυβερνήσεων συνεργασίας ή σχημάτων πολιτικής συνεργασίας, για τη διατήρηση και διαιώνιση της σημερινής τάξης πραγμάτων.

Ενταση και όξυνση της κριτικής σημαίνει:

α) Πιο ουσιαστική, αποκαλυπτική και επιχειρηματολογημένη κριτική απέναντι στην πολιτική και τακτική των άλλων κομμάτων και των ηγεσιών τους μέσα από την ίδια τη ζωντανή πραγματικότητα, που περιέχει πλούσιο αποδεικτικό υλικό.

Η ένταση της κριτικής είναι αναγκαία και υποχρεωτική, ώστε οι γνήσιες λαϊκές δυνάμεις, που είναι εγκλωβισμένες σ' αυτά τα κόμματα, να αποφασίσουν να τα εγκαταλείψουν και να διαλέξουν το δρόμο της χειραφέτησης και του αγώνα.

β) Το ΚΚΕ στο επόμενο διάστημα πρέπει να ανοίξει νέους διαύλους επικοινωνίας και συσπείρωσης με τις λαϊκές δυνάμεις που ακολουθούν τα άλλα κόμματα, με όλους εκείνους που αναζητούν ένα διαφορετικό δρόμο από αυτόν που ως τώρα έχουν ακολουθήσει. Πεδίο συνάντησης και κοινής δράσης είναι οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες, οι οργανώσεις του μαζικού κινήματος, νέες συσπειρώσεις και μέτωπα πάλης, που η ζωή δείχνει γύρω από τα μεγάλα προβλήματα της οικονομίας, τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα, την εξωτερική πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις.

Είναι και δική μας ευθύνη να ανοίξουμε διάλογο και δρόμους επικοινωνίας με τα λαϊκά στρώματα που ακολουθούν ή επηρεάζονται από τα άλλα κόμματα ή διατηρούν αυταπάτες για την πολιτική τους.