Η κατάπτυστη σύμβαση στον ΟΤΕ ανοίγει το δρόμο για την πλήρη κατάργηση της σταθερής και πλήρους εργασίας στο δημόσιο τομέα. Η «άρση της μονιμότητας» αποτελεί στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου και των κομμάτων που προωθούν και στηρίζουν την πολιτική του. Εργαζόμενος με πλήρη δικαιώματα σημαίνει και μεγαλύτερο κόστος για τον εργοδότη. Η δουλιά με δικαιώματα αποτελεί τροχοπέδη στην αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η υπόσκαψη στο δικαίωμα της σταθερής εργασίας εντάθηκε μετά την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ και των άλλων πρώην ΔΕΚΟ. Ο θεσμός των εκτάκτων, των συμβασιούχων και των εργαζομένων σε εργολάβους, έχει ριζώσει εδώ και πολλά χρόνια στις πρώην ΔΕΚΟ. Αντίστοιχα, στις δεκάδες θυγατρικές, οι ελαστικές μορφές εργασίας κυριάρχησαν ολοκληρωτικά.

Οι δυνάμεις του κεφαλαίου προβάλλουν το επιχείρημα ότι η άρση της μονιμότητας καταργεί την ανισότητα ανάμεσα στους εργαζόμενους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα. Το επιχείρημα είναι εκ του πονηρού. Η υποτιθέμενη κατάργηση αυτής της ανισότητας μεγαλώνει την ανεργία, εντείνει την εκμετάλλευση και αυξάνει τη φτώχεια των εργατών. Στόχο έχει να καλλιεργήσει σύγχυση και να διχάσει την εργατική τάξη. Να συγκαλύψει τον πραγματικό αντίπαλο που δεν είναι άλλος από την πολιτική εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου, την οποία απαρέγκλιτα εφαρμόζουν τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ. Προπαγανδίζουν από κοινού την εξίσωση προς τα κάτω των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Είναι οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις που επί των κυβερνήσεών τους αξιοποίησαν τη μονιμότητα για να αλώσουν τη συνείδηση χιλιάδων εργαζομένων. Οι ίδιοι φρόντισαν να υπονομεύσουν το δικαίωμα στη σταθερή και πλήρη εργασία, ταυτίζοντάς τη με το «βόλεμα» και την τακτοποίηση «ημετέρων». Σήμερα, «πατώντας» στα αποτελέσματα της δικής τους πολιτικής, υπερασπίζονται την κατάργηση της μονιμότητας, προβάλλοντας σαν ιδανικό μοντέλο για τον εργαζόμενο την εργασιακή περιπλάνηση και τη διά βίου κατάρτιση. Η πολιτική τους είναι σε πλήρη αντίθεση με τα πραγματικά συμφέροντα όλων των εργαζομένων.

Σε συνθήκες επέλασης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, η μονιμότητα των εργαζομένων αποτελεί μέτρο άμυνας από τον εκβιασμό της απόλυσης και την τρομοκρατία. Η άρση της θα κάνει τους εργαζόμενους πιο ευάλωτους στις εργοδοτικές πιέσεις. Η πολιτική ομηρία και η εργασιακή ανασφάλεια θα συντελέσουν στην κάμψη των αντιδράσεων, θα διευκολύνουν το πέρασμα της αντιλαϊκής πολιτικής. Κανένας εργαζόμενος, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα δεν έχει συμφέρον από την κατάργηση της μονιμότητας.

Το δικαίωμα στη μόνιμη εργασία για όλους, με σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο και πλήρη τα ασφαλιστικά και όλα τα εργασιακά δικαιώματα, πρέπει να αποτελεί στόχο πάλης για το σύνολο της εργατικής τάξης. Σήμερα, η κατάργηση της μονιμότητας ταυτίζεται με τη γενίκευση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, με την αύξηση των εργαζομένων που δουλεύουν με ελάχιστα έως μηδενικά δικαιώματα. Η διέξοδος για την εργατική τάξη βρίσκεται στη συσπείρωση δυνάμεων και στην ολομέτωπη σύγκρουση με την πολιτική του κεφαλαίου. Για την εξουσία των εργατών και των συμμάχων τους, που θα μετατρέψει σε λαϊκή περιουσία τους στρατηγικούς τομείς της παραγωγής, θα καταργήσει κάθε μορφή «ευέλικτης» και ελαστικής σχέσης εργασίας, ταυτόχρονα με την κατάργηση της εκμετάλλευσης.