Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από τον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ»

Και αποκτάς έτσι ένα μέτρο - ναι, ακόμα και μέσα από κείμενα με τα οποία διαφωνείς - για να αντιμετωπίζεις κάτι άλλα, γεμάτα φιοριτούρες, χαρτιά, που κάνουν επίδειξη γνώσεων έτσι στο χύμα, κρατώντας ψηλά το κασέ, ώστε την κρίσιμη ώρα που ο υποβολέας τους κλωτσάει την καρδάρα να μπορεί να θεωρείται και αυτή η - αντιδραστική - πράξη καλή αφού προέρχεται από «έναν καλόν άνθρωπο».

Είναι, πάλι, και κάτι κείμενα χλεμπονιάρικα. Απροκάλυπτα φασίζοντα. Που, όμως, δεν μπορείς να τα προσπερνάς όταν γνωρίζεις πως μ' αυτά διαμορφώνουν άποψη χιλιάδες και χιλιάδες άνθρωποι κάθε μέρα. Μη σε ξεγελά η χώρα αναφοράς. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που όπως εδώ έτσι και στην Αγγλία πέφτουν ξεροί απ' την πολλή δουλιά, χωρίς ποτέ να υποψιάζονται πως τους ανήκει ο πλούτος που παράγουν. Και είναι σ' αυτούς ακριβώς που απευθύνεται ο νεοφασισμός των «δημοκρατών». Οπως απευθύνεται και σ' αυτά τα παιδιά που η στεγνή στατιστική καταδικάζει ως φιλοχρήματα, ενώ απλώς θέλουν να ζήσουν.

Ναι, φαντάζουν άσχετες με την επικαιρότητα τέτοιες σκέψεις, την ώρα που οι... περίφημοι θεσμοί, με κατεβασμένα βρακιά, σπεύδουν να εκτελέσουν διαταγές. Προκαλώντας αντιδράσεις ακόμα και σε χώρους που δε φημίζονται δα για τον αντιαμερικανισμό τους.

Τέτοιες σκέψεις είναι φυσικό να φαντάζουν άσχετες με την αναγνώσιμη πραγματικότητα, την ώρα που ανοιχτά σου λένε: ξέχνα ό,τι γνώριζες για μια παιδεία - λαϊκή κατάχτηση. Τώρα δικαίωμα θα έχουν μόνο οι κατέχοντες.

Για τις άσχετες σκέψεις φταίνε κάτι φράσεις όπως: «να κοιμούμαστε κουρασμένοι», «όπως αυτός που έχει κάνει το καθήκον του».