«Ρετιρέ» | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

«Ρετιρέ»

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τα ρετιρέ. Είτε αυθεντικά, είτε κάλπικα, είτε με εισαγωγικά, είτε όχι. Κυρίως, όμως, για όσους εργαζόμενους έχουν μισθούς, που βρίσκονται λίγο υψηλότερα από τα όρια της φτώχειας και της ζητιανιάς. Αυτοί έχουν μπει στο στόχαστρο ξεδιάντροπου πολιτικού τσαμπουκά καλοθρεμμένων κυβερνώντων, που συνεχίζουν στην ίδια γραμμή πλεύσης των προκατόχων τους, ακόμη και με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα. Βέβαια, δεν καταλαβαίνουν όλοι οι εργαζόμενοι τις ύποπτες και διαιρετικές επιδιώξεις των κυβερνώντων. Ούτε όσοι κατηγορούνται ως «ρετιρέ», ούτε όσοι λογίζονται ως «υπόγεια».

Το να μένεις, βέβαια, σε διαμέρισμα ρετιρέ σ' ένα αντισεισμικό οικοδόμημα είναι μια καταξίωση και εφαλτήριο για αγώνα διαρκή. Το δυσάρεστο είναι, εάν το ρετιρέ που μένεις, είναι έτοιμο προς κατεδάφιση στον πρώτο τυχόντα σεισμό. Αρα, το πλεονέκτημα πάει στράφι. Από κει ψηλά κινδυνεύεις, όχι μόνο να βρεθείς στον πάτο, αλλά να μη σηκώσεις σακατεμένος και ποτέ σου κεφάλι. Τότε το ρετιρέ γίνεται επικίνδυνο και αποπροσανατολιστικό. Είναι το ρετιρέ μιας αστάθμητης και κλυδωνιζόμενης ζωής, το ρετιρέ ενός κλωνοποιημένου συστήματος χωρίς σωστές βάσεις και θεμέλια και εκείνος που επαίρεται γι' αυτό, μάλλον, πετάει στα σύννεφα, όπως δείχνει η ίδια η ζωή. Το ρετιρέ είναι σαν το καρουζέλ, που ανεβοκατεβαίνει ανάλογα τη φορά του ανέμου.

Απ' τα ψηλά στα χαμηλά κι απ' τα πολλά στα λίγα, που λέει και το τραγούδι. Σ' ένα τέτοιο κοινωνικό σύστημα, ο εργάτης δεν είναι ποτέ σίγουρος και κατοχυρωμένος. Το όποιο «ρετιρέ» του είναι αχυροκτισμένο και σαθρό.

Αλλωστε, οι εξουσιάζοντες, οι έχοντες και κατέχοντες - από θέση ισχύος - ποτέ δεν προτιμούν τα ρετιρέ, ιδίως όταν δεν είναι εγγυημένης κατασκευής. Προτιμούν την εξοχική τους έπαυλη εκεί στα βόρεια προάστια, αυτά που τους επέτρεψαν να χτίσουν οι διασυνδέσεις τους, το «νταβαντζιλίκι» και ο χρηματιστηριακός τζόγος.

Το κόλπο έπεσε παλαιότερα στο τραπέζι και ο πρώτος διδάξας είχε κάποια οφέλη. Το «διαίρει και βασίλευε» είναι γνωστό σε όλους και προσιτό σ' αυτόν που χειρίζεται την εξουσία. Ο εργάτης ενάντια στον υπάλληλο, ο άνεργος ενάντια στον εργαζόμενο, ο νέος ενάντια στον ηλικιωμένο. Κι από πάνω τους, ανενόχλητη και χωρίς αντιστάσεις, η εξουσία, κρατώντας τη ράβδο της ...τυφλής δικαιοσύνης, απονέμει ...δίκαιο, φροντίζοντας τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.

Και οι σημερινοί κυβερνώντες χρησιμοποιούν το ίδιο επιχείρημα. Αλλά το έργο το έχουμε ξαναδεί και το ξέρουμε. Ο αγώνας γίνεται να φθάσουν οι χαμηλότεροι τους ψηλότερους κι όχι το αντίστροφο. Το δόλωμα του ρετιρέ δεν τσιμπάει. Λυπούμαστε πολύ, αλλά δε θα πάρουμε.

Οι τράπεζες και τα μαγαζιά θα κλείσουν και οι εργαζόμενοι θα πάρουν τους δρόμους με σημαίες και πανό διεκδικώντας το δίκιο τους, δηλαδή όσα έχουν κατακτήσει μέχρι σήμερα και τη στοιχειώδη τουλάχιστον ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους. Τίποτα παραπάνω!

Οι κοινωνικές αναταραχές επιδρούν πάντοτε θετικά στο δυνάμωμα του μαζικού λαϊκού κινήματος. Γι' αυτό κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος. Τα ρετιρέ, όπως αυτοί τα ονομάζουν, είναι ανατρέψιμα κι ασαφή, όταν ο εργαζόμενος χάσει τη δουλιά του και μείνει άνεργος κι απ' τη μια στιγμή στην άλλη βρεθεί στο υπόγειο.

Ο διαρκής ενιαίος και συνεχιζόμενος αγώνας όλων των εργαζομένων για τη διατήρηση και κατοχύρωση όσων τους ανήκουν είναι μονόδρομος, χωρίς επιστροφή..!

Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ