Την τιμητική του είχε χτες ο Βρετανός πρωθυπουργός, Τ. Μπλερ. Μια βδομάδα πριν αναλάβει την προεδρία της ΕΕ μίλησε στο Ευρωκοινοβούλιο και αράδιασε τις θέσεις του. Και, βέβαια, θ' ακούσετε και θα διαβάσετε πολλά και διάφορα, σχετικά με τα όσα είπε ενάντια στον Σιράκ και στον Σρέντερ, αλλά η αλήθεια είναι διαφορετική. Ο Τ. Μπλερ διαφώνησε με τους εκπροσώπους του λεγόμενου γαλλογερμανικού άξονα, όσο διαφωνούσε ο Κ. Καραμανλής και η ΝΔ με τον Κ. Σημίτη και το ΠΑΣΟΚ, όταν το τελευταίο ήταν στην κυβέρνηση. Ο Βρετανός πρωθυπουργός υπερασπίστηκε όλες τις από κοινού συμφωνημένες αποφάσεις της ευρωένωσης, πρώτα και κύρια τη «στρατηγική της Λισαβόνας». Και ζήτησε μεγαλύτερη τόλμη στην υλοποίησή τους. Εμφανίστηκε ως φορέας του εκσυγχρονισμού, των ρήξεων και των τομών. Οπως ακριβώς εμφανιζόταν η ΝΔ τα προηγούμενα χρόνια. Οταν δεν είχε την παραμικρή ουσιαστική διαφορά με το περιεχόμενο της αντιλαϊκής πολιτικής, που εφάρμοζε τότε το ΠΑΣΟΚ, αλλά ισχυριζόταν ότι η ίδια θα την προωθήσει πολύ περισσότερο αποφασιστικά, τολμηρά και αποτελεσματικά.

Αυτή είναι η ποιότητα και ποσότητα των διαφορών τους σε ό,τι αφορά στην πορεία της ευρωένωσης και στην ασκούμενη πολιτική. Ο αντιλαϊκός προσανατολισμός τους είναι κοινός και ενιαίος. Οπως και η δεδηλωμένη πίστη τους στην αναγκαιότητα των καπιταλιστικών διαρθρωτικών αλλαγών. Εχουν διαφορές στους ρυθμούς και τρόπους προώθησης της πολιτικής αυτής. Και, πρωτίστως, ποια πλουτοκρατία θα έχει το «πάνω χέρι»...