«Η γενικότερη αστάθεια των κοινωνικών σχέσεων - κυρίως, αλλά όχι μόνο, της απασχόλησης - γίνεται σιγά σιγά αφόρητη για όλο και μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού σε πολλές ανεπτυγμένες χώρες, όχι μόνο στην Ευρώπη (...) ο καπιταλισμός μπόρεσε να αναδομηθεί μετά τον Β` παγκόσμιο πόλεμο γιατί είχε ως αντερείσματα τρία αναγκαία είδη ρύθμισης: την κοινωνική ασφάλεια, η οποία λειτουργούσε ως το κύριο εξισορροπιστικό μέσο τουλάχιστον στις ανεπτυγμένες χώρες, τα κεϋνσιανά εργαλεία, για να καταπολεμάται η εγχώρια κυκλική ύφεση, και μια καθολική πολιτική υψηλών μισθών, με στόχο την τόνωση της κατανάλωσης, χωρίς την οποία δε λειτουργεί η μαζική παραγωγή του καπιταλισμού (...) έκτοτε (...) οι κρίσεις πολλαπλασιάστηκαν και καθεμιά μοιάζει χειρότερη από την προηγούμενη (...) η φτώχεια επέστρεψε δυναμικά στον πλούσιο κόσμο (...) σκεφτείτε απλώς ότι η αμερικανική οικονομία είναι χρεωμένη κατά περισσότερα από 600 δισ. δολάρια. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να λειτουργήσουν αν δε δανείζονται 1,9 δισ. δολάρια κάθε ημέρα του χρόνου, κυρίως από τις αναδυόμενες οικονομίες της Ασίας και κυρίως από την Κίνα (...) ο βιομηχανικός τομέας της αποτελεί μόλις το 11% του αμερικανικου ΑΕΠ (...) ένα κραχ ή τουλάχιστον ένας δριμύς σπασμός είναι πολύ πιθανά στο άμεσο μέλλον και οι επιπτώσεις μπορεί να είναι καταστροφικές για την Αμερική και τον κόσμο (...) με τις πλούσιες χώρες να απειλούνται από την αστάθεια και τις φτωχές αφημένες εν πολλοίς στα δικά τους μέσα, η αναδόμηση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, θα έπρεπε να βρισκόταν στην κορυφή της διεθνούς ατζέντας. Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα νέο Μπρέτον Γουντς!»(ο σοσιαλδημοκράτης, πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Μισέλ Ροκάρ στο «ΒΗΜΑ»).