Για κάθε λαό που αγωνίζεται για μια καλύτερη ζωή, όπως σήμερα ο λαός της Βενεζουέλας, έχει μεγάλη σημασία η έκφραση της έμπρακτης διεθνιστικής αλληλεγγύης: Το να βρίσκονται στο πλευρό του άνθρωποι που όχι απλά θα βάψουν ένα σχολείο, αλλά θα γνωρίσουν από κοντά την πάλη του ενάντια στον ιμπεριαλισμό, θα μεταφέρουν αυτή την αλήθεια πίσω στις πατρίδες τους, θα σφυρηλατήσουν την κοινή αντιιμπεριαλιστική πάλη των εργαζομένων. Και αμφίδρομα ο αγώνας των Βενεζουελανών δυναμώνει τους αγώνες όλων των άλλων λαών. Αυτό βεβαίωσε χτες η Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης, παρουσιάζοντας σε συνέντευξη Τύπου την εμπειρία της Μπριγάδας Αλληλεγγύης που οργάνωσε τον περασμένο Αύγουστο, η οποία μετά την ολοκλήρωση του 16ου Παγκόσμιου Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών στο Καράκας, εργάστηκε εθελοντικά για την ανακατασκευή ενός «μπολιβαριανού» σχολείου στο Δήμο Ουπάτα, στο νότο της χώρας.

Πρόκειται για την πρώτη ελληνική αποστολή εθελοντικής εργασίας που φτάνει στη Βενεζουέλα, ως συνέχεια μάλιστα της πλούσιας διεθνιστικής δράσης της ΕΕΔΔΑ. Οπως τόνισε ο πρόεδρος της Επιτροπής Χ. Παπαμάργαρης, μπριγαδίστες της ΕΕΔΔΑ δούλεψαν τη δεκαετία του 1980 σε φυτείες καφέ, στηρίζοντας τους αγώνες του λαού της Νικαράγουας. Το 1988-1989 αποστολή αλληλεγγύης βρέθηκε στην Παλαιστίνη, το 2001 στο Ελ Σαλβαδόρ. Η επιτετραμμένη της πρεσβείας της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας Μαρία Ινές Φονσέκα σημείωσε ότι η αλληλεγγύη δίνει δύναμη στο λαό της χώρας της να συνεχίσει. Αναφερόμενη στο πρόγραμμα κατασκευής «μπολιβαριανών σχολείων» που υλοποιεί η κυβέρνηση Τσάβες, υπογράμμισε ότι είναι βασικό στοιχείο του πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού μετασχηματισμού που συντελείται στη Βενεζουέλα. «Μας ενδιαφέρει να φτιάξουμε ανθρώπους που θα γνωρίζουν τα δικαιώματά τους, θα τα απαιτούν, θα συμμετέχουν στις σχετικές διαδικασίες...», επισήμανε. Χαρακτηριστικό είναι ότι μόνο το 2004 κατασκευάστηκαν στη χώρα 504 τέτοια σχολεία, που συνολικά φτάνουν σήμερα τα 3.300, ενώ η πάλη ενάντια στον αναλφαβητισμό συνεχίζεται με εκατομμύρια - μέχρι τώρα αποκλεισμένους ανθρώπους - να μαθαίνουν γραφή και ανάγνωση.

Με φανερή συγκίνηση και «πλήθος παραστάσεων ακόμα να στροβιλίζουν στο μυαλό», μέλη της μπριγάδας μοιράστηκαν όσα αποκόμισαν από τη «μοναδική αυτή εμπειρία». Για τη ζεστασιά με την οποία τους υποδέχτηκαν οι Βενεζουελανοί, την πίεση των ιμπεριαλιστών και της ντόπιας ολιγαρχίας, την πολύτιμη στήριξη που προσφέρει η Κούβα, τη δίψα του κόσμου να μάθει με δεδομένη την εντεινόμενη πολιτικοποίησή του. Την ανάγκη να συνεχιστούν πολύμορφες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης.

Ο Διονύσης Γεωργόπουλος μίλησε για την ελπίδα που τροφοδοτούν στο λαό της Βενεζουέλας οι αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση Τσάβες στην άθλια κατάσταση που είχε διαμορφωθεί με το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και τις στρατιές ανέργων: την ελπίδα που «στηρίζει το πάθος» με το οποίο οι Βενεζουελανοί συμμετέχουν στη διαδικασία της «μπολιβαριανής διαδικασίας». Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στις «Missiones» (αποστολές) με εκπαιδευτικό περιεχόμενο (μεταξύ άλλων) που οργανώνει η κυβέρνηση. Επιδίωξη είναι η παροχή ουσιαστικών γνώσεων σε παιδιά φτωχών λαϊκών στρωμάτων, με παράλληλη διασφάλιση διατροφής, υπηρεσιών υγείας κτλ.

Η Μαριάνθη Αλειφεροπούλου - Χαλβατζή υπογράμμισε τις έντονες αντιθέσεις, ανάμεσα π.χ. σε παραγκουπόλεις και πολυτελείς βίλες με προσωπικά αεροδρόμια, όταν μάλιστα ο φυσικός πλούτος της χώρας είναι τεράστιος (πετρελαιοπηγές, ορυχεία χρυσού, σιδήρου). Σημείωσε τις προσπάθειες - με αντίστοιχα προγράμματα - για να 'χουν όλοι πρόσβαση στην υγεία, σε κάθε χωριό της επικράτειας. «Είδαμε αυτό το λαό να 'χει ξεπεράσει τον ατομισμό, τη μοιρολατρία, με μια συλλογική αντίληψη», τόνισε. «Κερδίσαμε από την αυτοπεποίθησή τους...».

Εκείνο που διακρίνει αυτό το λαό είναι η απλότητα κι η αμεσότητα, ανέφερε ο Μιχάλης Σελέκος. Ενώ έκανε αναφορά σε προγράμματα αποκέντρωσης για να επιστρέψουν στην επαρχία, με εξασφαλισμένη στέγη, οικογένειες που είχαν γεμίσει τα φτωχόσπιτα του Καράκας.