Εβαλαν λυτούς και δεμένους. Απείλησαν, αποσιώπησαν. Το ονόμασαν «κομμουνιστική κινητοποίηση» - ίσως γιατί μόνιμα στοιχειώνει στο νου τους το γνωστό «φάντασμα» - τελικά ...τζίφος. Απλά, οι μαθητές, οι σπουδαστές, οι φοιτητές βγήκαν στο δρόμο. Μαζί κι όσοι από τους δασκάλους τιμούν τον τίτλο, λίγοι αυτοί, αλλά διακριτοί, πραγματικοί φάροι. Μόνο να 'βλεπες μέσα στο τρένο αργά το μεσημέρι με τι σεβασμό μιλούσαν τα παιδιά στον «κύριο», που πήγε μαζί τους στη διαδήλωση και πώς έλαμπε αυτός, καταλάβαινες τι αξία έχει να 'ναι Δάσκαλος ο δάσκαλος...

Και δεν ήταν πέντε εδώ και δέκα εκεί, αυτοί που βγήκανε στο δρόμο. Χιλιάδες και χιλιάδες σ' όλη τη χώρα. Πήδηξαν κάγκελα, έσπασαν λουκέτα, κάναν πέρα ασφαλίτες και «νηφάλιους» καθηγητές, εφάρμοσαν με λίγα λόγια αυτό που είχαν αποφασίσει μέσα στις ίδιες τις μαθητικές τους κοινότητες, στα πενταμελή και δεκαπενταμελή: Στις 9 Δεκέμβρη, χτες δηλαδή, δεν πάμε εκδρομή, δεν πάμε στην «Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Νέων», δε μας πιάνουν απειλές για απουσίες και αποβολές, πάμε διαδήλωση! Δώσαν μάθημα γερό τα παιδιά, πήραν όμως κι ένα: Οτι μια τσούλα του κερατά είναι η δημοσιογραφία των αστών. Μια τσούλα της εξουσίας, όπως κι αν φορά τα «αντιεξουσιαστικά» της. Θα πείτε, βέβαια, οι γνωρίζοντες, εδώ δεν τολμάνε να απεργήσουν ούτε καν τη μέρα της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας, θα 'χουν κότσια να πούνε μπράβο στα παιδιά;

Κι αν αναρωτιέται κάποιος γιατί αυτά τα σχόλια, αφού η στήλη υπάρχει ως σχόλιο για την εμφάνιση του χτεσινού Τύπου, είναι από αηδία. Δε θέλουμε να σχολιάσουμε τίποτα από τον χτεσινό Τύπο. Οταν «συνάδελφοι» - κι έχουν ευθύνη, μην αρχίσουν να λένε ότι τ' αφεντικά τους μόνο φταίνε - φτάνουνε να εξαφανίζουνε το μέλλον, γιατί αυτό κάνανε και χτες, ε, σ' αυτούς δεν πρέπει ούτε φτύσιμο. Αμα δεν μπορείς, αδερφέ μου, να 'σαι τίμιος ούτε με τον γιο σου, άντε μπες στον αργυρώνητο τάφο σου.

Οσο για σένα αναγνώστη, εσένα του άλλου Τύπου, δες την κατάντια των καθηγητών και διδάξου. Αμα δεν μπορείς να νιώσεις αυτό που ως και τα μαθητούδια το 'νιωσαν και βγήκανε στο δρόμο, μην το ψάχνεις παραπέρα, ξεγελάς τον εαυτό σου, δήθεν διαμαρτυρόμενος. Ετοιμος, ήδη, να πας να τους χειροκροτήσεις, εταίρος του ΣΕΒ νιώθοντας - σα δεν ντρεπόμαστε... - μαζί στο χειροκρότημα, χώρια στη μάσα.

Στενεύουνε τα όρια της ανοχής, αδερφέ μου. Πάρε θέση. Εστω και μόνο για να τιμήσεις την κατάφαση που δήλωνε ο στίχος: Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία...

Για να μη σου πω τι έλεγε χτες για τον πατέρα του ο γιος, όντας ήδη Κνίτης ο μπόμπιρας!