Στα πρώτα βήματα μετά το κατώφλι «σε πιάνει η ψυχή σου». Η μέρα είναι βροχερή, τα νερά λιμνάζουν παντού. Μυρίζει μουσκεμένο χαρτί. Οι τοίχοι, η πόρτα προς τα γραφεία του σωματείου, τα παράθυρα με τα σπασμένα τζάμια, η τσιμεντένια αυλή, όλα, είναι βαμμένα στις αποχρώσεις του γκρίζου. Του γκρίζου της εγκατάλειψης. Δέκα περίπου στρέμματα είναι μόνο η έκταση στην Αθήνα. Το «κουφάρι» του εργοστασίου απλώνεται απέραντο...

Δεξιά, είναι ο χώρος που, παλιά, γινόταν το χαρτί για κιβώτια. Η μηχανή είναι πελώρια. Φτάνει πάνω-κάτω τα 40 μέτρα σε μήκος, τα 5 μέτρα σε ύψος. «Εβγαζε 95-100 τόνους χαρτί το 24ωρο», εξηγεί ο γκριζομάλλης εργάτης. Να, από κει πάνω, απ' τις δεξαμενές, ερχόταν ο χαρτοπολτός, έπεφτε στις κλεισάρες. Τα τύμπανα έβγαζαν θερμότητα, το χαρτί ψηνόταν κι αποκτούσε στέρεα μορφή. Η μηχανή έχει να λειτουργήσει τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Στέκει σήμερα ανάμεσα σε μισοσαπισμένους σωλήνες και σκόρπια, σκουριασμένα εξαρτήματα, καλυμμένη μ' ένα στρώμα από πουρί, σκουριά και σκόνη, ανάκατα με υπολείμματα από λάδι, ένα μαύρο μείγμα βρωμιάς. «Το εργοστάσιο έχει 9 μηχανές, τώρα όμως λειτουργούν μόνο 2...».

Ο Αντώνης είναι απολυμένος απ' τον περασμένο Νοέμβρη. «Οταν η εταιρία ήταν στα φόρτε της, μόνο σ' αυτό το τμήμα της παραγωγής δούλευαν, και στις τρεις βάρδιες, πεντακόσια άτομα...». Πεντακόσιες ολόκληρες οικογένειες έτρωγαν ψωμί μόνο απ' αυτό το τμήμα, και σήμερα, σ' ολόκληρη την επιχείρηση έχουν απομείνει λιγότεροι από 200 εργάτες, που παλεύουν για το δικαίωμα στο μεροκάματο και γι' αυτό τους το «έγκλημα» τους σέρνουν στα δικαστήρια...

Στο διπλανό χώρο της άλεσης, οι τεράστιες δεξαμενές, όπου παλιά έλιωνε ο πολτός, είναι άδειες. Στον πάτο τους οι φτερωτές μένουν ακίνητες. Ο εργάτης σκύβει πάνω από δύο κούτες, αγγίζει με τα δάχτυλά του τη χρωματιστή σκόνη. «Σκαλίζει» τη μνήμη του, χαμογελά: «Κάναμε πολλές φορές πλάκα με τους συναδέλφους. Πήγαινε κάποιος να πλυθεί και ρίχναμε από πάνω, έτρεχε κόκκινο το νερό κι άντε μετά να ξεβάψεις το χρώμα...». Ούτε τα λόγια του εργάτη, ούτε κι η κατάντια του εργοστασίου είναι υλικό για δακρύβρεχτες ιστορίες. Απλά: Είναι μάρτυρες της «σαπίλας».

Το εργοστάσιο σαπίζει όχι γιατί είναι άχρηστο. Αλλά γιατί το καπιταλιστικό σύστημα απαιτεί να 'ναι κερδοφόρο τόσο, όσο χρειάζεται η «ανταγωνιστικότητα» της πολυεθνικής. Τόσες πρέπει να είναι κι οι απολύσεις, τέτοιοι κι οι μισθοί, κι η τρομοκρατία, κι οι εκβιασμοί απέναντι στους εργάτες. Το σύστημα είναι που απαιτεί όλα «να κόβονται και να ράβονται» στα μέτρα των εκμεταλλευτών. Κι η παραγωγή να ορίζεται ανάλογα με το πόσο γεμίζουν οι τσέπες οι δικές τους κι όχι ανάλογα με την προκοπή του κοσμάκη. Γι' αυτό κι είναι το σύστημα ολόκληρο που πρέπει οι εργάτες να βάλουν στο στόχαστρό τους. Μέχρι που θα το ανατρέψουν συθέμελα...