Μέρος Τρίτο

Τα κόμματα της εργατικής τάξης βρίσκονται μπροστά στην πρόκληση να αντιμετωπίσουν με ταξική συνέπεια τις παγίδες που διαμορφώνουν οι εσωτερικές και εξωτερικές ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις της ΕΕ. Να ανοίξουν μέτωπο μέσα στα κοινωνικά κινήματα, στη βάση της αυτοτέλειας της ταξικής πάλης -ιδεολογικής, πολιτικής, συνδικαλιστικής - η οποία δεν πρέπει να αυτοπεριορίζεται εξαιτίας της ευελιξίας κυβερνητικών επιλογών κομμάτων εξουσίας που οι χώρες τους αντιμετωπίζουν στενότητα εσωτερικής οικονομικής αυτάρκειας και συνθήκες σκληρού ιμπεριαλιστικού αποκλεισμού.

- Για παράδειγμα, η ΕΕ κλείνει συμφωνίες με τρίτες χώρες, σε διμερή ή πολυμερή (ΠΟΕ) βάση, περιορίζοντας μέρος της αγροτικής παραγωγής κρατών-μελών της, η οποία γινόταν σε συνθήκες κρατικής προστασίας της.

Μέσω αυτών των συμφωνιών, η ΕΕ επιδιώκει να εξασφαλίσει φτηνή πρώτη ύλη για τις βιομηχανίες της, να εκμεταλλευτεί τη φτηνότερη εργασία στη γεωργία, σε σύγκριση με εκείνη στα κράτη-μέλη της, να εξασφαλίσει καλύτερες συνθήκες εξαγωγής των βιομηχανικών εμπορευμάτων της σε σχέση με ανταγωνιστές της, όπως οι ΗΠΑ.

Αν κάποιο κράτος με μεγάλη αγροτική παραγωγή, από την Αφρική ή και τη Λατινική Αμερική, βλέπει ως συμφέρουσα μια διμερή οικονομική συνεργασία με την ΕΕ, είναι στην επιλογή του να προχωρήσει σε αυτήν και μπορεί να έχει κάποιο συγκυριακό όφελος.

Ωστόσο, αυτές οι συμφωνίες δε δικαιολογούν ένα κόμμα κομμουνιστικό, εργατικό, να εξωραΐζει το Ευρωενωσιακό Οικοδόμημα, να το καταγράφει ως «πόλο αντιπαράθεσης προς τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ».

Η δεκαετής εμπειρία εφαρμογής αυτών των συμφωνιών με κυριότερη τη συμφωνία της ΓΚΑΤΤ το 1995 δείχνει ότι παρά την αύξηση των εξαγωγών αγροτικών προϊόντων από τις αναπτυσσόμενες χώρες, δε βελτιώθηκε το βιοτικό επίπεδο των λαών τους, δε μειώθηκε το εξωτερικό τους χρέος και ο αριθμός των πεινασμένων και λιμοκτονούντων σε αυτές τις χώρες.

Το μακροπρόθεσμο εθνικό και διεθνιστικό ταξικό συμφέρον και καθήκον του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος είναι η σαφής τοποθέτηση για τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ. Σε επίπεδο κινήματος, κοινωνικού και πολιτικού, να αποκλείεται η ενσωμάτωση στις δομές της ΕΕ. Να αξιοποιούνται οι εσωτερικές της αντιθέσεις, το βάθεμά τους προς όφελος των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων, η αποσταθεροποίηση των μηχανισμών της, η παρεμπόδιση των πολιτικών της, με στόχο οι ταξικοί αγώνες, η αντιιμπεριαλιστική λαϊκή πάλη να οδηγήσει στην αποδυνάμωση της ΕΕ, μέσα από την απόσπαση χωρών από τον κλοιό της και τελικά στην ανατροπή της.

- Η ενιαία απόρριψη της Ευρωπαϊκής Συνταγματικής Συνθήκης μαζί με τις προηγούμενες θεμελιακές της συνθήκες, η συνολική απόρριψη της ΕΕ είναι κρίσιμο ζήτημα για την προοπτική της ταξικής πάλης στην Ευρώπη και όχι μόνο. Οπως είναι και η απόρριψη των Ενώσεων των ΗΠΑ.

Το εργατικό κίνημα οφείλει να πει ΟΧΙ στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ανεξάρτητα από τη γεωγραφική τους έδρα.

Το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα δε διαλέγει μεταξύ «καλού» και «κακού» ιμπεριαλισμού, δε διαλέγει στήριξη της μιας ή άλλης διεθνικής έκφρασης του ταξικού αντιπάλου. Η ΕΕ ανταγωνίζεται με τις ΗΠΑ για τον έλεγχο των αγορών. Πεδία ανταγωνισμού αποτελούν η Λατινική Αμερική, η Αφρική, οι σχέσεις με τη Ρωσία και τις σύμμαχες με αυτήν χώρες (π.χ. Λευκορωσία), οι σχέσεις με την Ινδία και την Κίνα.

Οι διαφορές που υπάρχουν σε διεθνή ζητήματα με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό υπαγορεύονται καθαρά από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και όχι από τη διαφορετική φύση των δύο δυνάμεων. Αλλωστε σε πολλές, αν όχι στις περισσότερες των περιπτώσεων, δεν έχουν διστάσει να συμφωνήσουν όταν εγγυώνται τα συμφέροντα και των δύο. Παραδείγματα, ο ρόλος της ΕΕ στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τον πόλεμο ενάντια στη Γιουγκοσλαβική Ομόσπονδη Δημοκρατία (ΓΟΔ), η στάση των ευρωπαϊκών κρατών στον πόλεμο ενάντια στο Ιράκ, η συμφωνία του γαλλογερμανικού άξονα με τις ΗΠΑ για τα ζητήματα κατοχής του Ιράκ, η στάση των «15» - υπό ελληνική προεδρία - ενάντια στην Κούβα, η κατάταξη στις τρομοκρατικές οργανώσεις και η απαγόρευση δράσης των FARC, του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, του ΡΚΚ και άλλων λαϊκών απελευθερωτικών κινημάτων, η συμμετοχή της ΕΕ στα σχέδια του NATO για τη Μέση Ανατολή, οι εκστρατείες «εκδημοκρατισμού» χωρών της πρώην ΕΣΣΔ, η επιδοκιμασία του πραξικοπήματος ενάντια στον Τσάβες κλπ.

Βεβαίως, το κίνημα της εργατικής τάξης κάθε χώρας στην οργάνωση της πάλης θα λαμβάνει υπόψη τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Τα λαϊκά κινήματα οφείλουν να τις αξιοποιούν για να αδυνατίσουν τον ταξικό αντίπαλο, δυναμώνοντας την ταξική πάλη με στόχο την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και την κατάκτησή της από την εργατική τάξημε τους συμμάχους της.

* Κείμενο του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, το οποίο διαμορφώθηκε με την ευκαιρία της Διεθνούς Συνάντησης των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στην Αθήνα στις 18 έως 20 Νοεμβρίου 2005, με θέμα: «Οι σύγχρονες τάσεις του καπιταλισμού. Οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές επιπτώσεις. Η κομμουνιστική εναλλακτική λύση - πρόταση». Πρωτοδημοσιεύτηκε στην Κομμουνιστική Επιθεώρηση τεύχος 6 του 2005

Συνεχίζεται