Εσκασε η άνοιξη με τις βίαιες σχεδόν λιακάδες της και την απότομη ψύχρα το σούρουπο. Είδα ένα ζευγάρι εφήβων, εκείνος κι εκείνη, με τα τζινάκια τους, τα σπυράκια τους, τ' ατημέλητα μαλλιά τους να φιλιούνται, πριν αποχωριστούν στη στάση, στο στόμα κι αναθάρρησα από τις θλιβερές στατιστικές και την ακόμα ζοφερότερη πραγματικότητα. Είπα, σκέφτηκα, αισθάνθηκα πως η άνοιξη είναι ανυποχώρητη. Επελαύνει ακάθεκτη ανάμεσα σε χούλιγκανς και ζόμπι. Ανάβει ουσιαστικές φωτιές και δεν καίει καθίσματα στα γήπεδα και παλιά αυτοκίνητα για μια αυτοδιοίκηση που ουδείς τολμάει να τη συνδέσει με την κυρίαρχη πολιτική, ώστε να την απορρίψει αποτελεσματικά κι όχι απλώς διοικητικά και διαδικαστικά με την ψευδαίσθηση της ανεξαρτησίας και της αυτονομίας.

«Η φτώχεια περίσσεψε. Ξεχείλισε. Οποιος δεν έχει 100 ευρώ θα σκοτώσει, θα δείρει, θα κλέψει, για να τα πάρει απ' αυτόν που τα έχει, θεωρώντας τον εξ ορισμού πλούσιο»..., μου 'λεγε προχτές ένας φίλος μου που κινείται ανάμεσα στη σιωπή και τον αναρχισμό. Μοιάζει ήρεμος, γαλήνιος κι όμως ξεχειλίζει λατρεία για τη βία το μάτι του λες και μπήκε σ' ένα λούκι απ' το οποίο δε θέλει να βγει, ιδεολογικοποιώντας το αδιέξοδό του σε υποκειμενικό επίπεδο.

Πέρασαν έξι χρόνια απ' τον πόνο που προξενούσε σε πληθώρα Ελλήνων, ο ΝΑΤΟικός πόλεμος στο Κόσσοβο, το πλιάτσικο του UCK. Και σήμερα που πρωθυπουργός του προτεκτοράτου γίνεται ο αρχηγός των UCΚάδων δε μαθαίνει τίποτα και δε συγκινείται με τίποτα εκείνη η κρίσιμη μάζα που συζητάει χαλαρά για τη γρίπη των πτηνών, θεωρεί «φυσικές» τις υποκλοπές, αγωνιά για την τύχη της σύγκρουσης Θέμου - Νίκου κι αγοράζει μαζικά εισιτήρια της Γιουροβίζιον με καπέλο 12,5 ευρώ για παράδοσή τους κατ' οίκον.

Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Ομως σ' αυτή και τις επόμενες εαρινές, δεν μπορεί πια τον επικήδειο να τον εκφωνούν ηλεκτρονικοί σύγχρονοι πατρίκιοι. Κανείς Μάρκος Αντώνιος για λογαριασμό των πληβείων να μη μιλήσει. Αλλά οι νέοι που τους έλεγαν, τους λένε και θα τους λένε αλήτες, ακραίους και ...διαδηλωτές.

Λιάνα ΚΑΝΕΛΛΗ